Ο Ντίνος είναι 16 ετών. Τρώει από συσσίτια που φέρνει η μάνα του, από τα σκουπίδια, από κάτι μερίδες του κοινωνικού παντοπωλείου. Συχνά χαρίζει το φαγητό του στην εξίσου υποσιτισμένη εντεκάχρονη αδερφή του, την Ίριδα. Γονείς στραπατσαρισμένοι, ψάχνουν παντού για δουλειά. Η οικογενειακή ευημερία έχει παρέλθει. Κομμένο το ρεύμα, παγωνιά, ένταση, τσακωμοί, αλληλοκατηγορίες, εσύ φταις για τις σπατάλες, εσύ ήθελες μεγάλη ζωή.
Ο λογισμός του γεμίζει με σκουπίδια, κοινοτοπίες και ρηχότητες που ακούει σπίτι. Μα και έξω ο κόσμος για έναν δεκαεξάχρονο που έχει μάτια ανοιχτά δεν είναι καλύτερος. Οι βόλτες στους δρόμους, σαν αδέσποτο σκυλί, δίνουν ελευθερία, μήπως στο σπίτι θα έκανε τίποτε καλύτερο; Το σχολείο βαρετό, το σπίτι παγωμένο κλουβί, έξω είναι η ζωή. Μαρφίν, μπαχαλάκηδες, κουκούλες, αντίσταση, οι Ελεύθεροι πολιορκημένοι το συγκρότημα, αστυνομικοί έφοδοι, ξενοφοβικοί και άλλοι φοβικοί, άστεγοι, άνθρωποι του δρόμου, ο σκύλος ο Μόρτης που σε ζεσταίνει, μια Αθήνα κάτι από την Αθήνα που βλέπεις, η Ντόρη, φίλοι ελάχιστοι κι εχθροί πολλοί.
Τα μαθηματικά τα αγαπά, είναι στο κεφάλι του. Ο πατέρας του βρήκε πεδίο δόξης λαμπρό: τον έδειρε με επίδειξη ελέγχου. Είναι ώρα να φύγει από το σπίτι. Σχεδόν τον έδιωξε. Είναι δεκάξι. Είπαμε, ο κόσμος είναι εχθρικός. Αλλά θα βγει να τον αντιμετωπίσει. Υπάρχουν άνθρωποι σαν αυτόν εκεί έξω. Θα μαραζώσει και θα ανθίσει. Και αντίστροφα. Γιατί στο τέλος… αγάπη μόνο ρε.
Νομίζω ότι το Φως σε μαύρο ουρανό της Ελένης Πριοβόλου είναι ένα από τα 5-6 καλύτερα εφηβικά βιβλία της τελευταίας δεκαετίας. Άμεσο και διαπεραστικό σαν αστραπή τη νύχτα. Ευθύ και ειλικρινές, ρεαλιστικό όσο δεν παίρνει, σαν να το έγραψε κάποιος που όλα αυτά τα έχει βιώσει ή τα είδε να συμβαίνουν μπροστά του. Γλώσσα απλή, στρωτή, αφτιασίδωτη, μεστή, απροσποίητη, δίχως ψευτομερεμέτια και μοντέρνες συντομογραφίες για να αρέσει δήθεν στους εφήβους, τόσο ρέουσα όσο να πεις ότι το διαβάζεις απνευστί σε μια μέρα.
Οι δυσκολίες και τα εμπόδια είναι δεδομένα στη ζωή. Η ασχήμια του κόσμου είναι επίσης δεδομένη. Από το σπίτι, από την οικογένειά σου θέλεις να εξισορροπούν αυτό το απροσμέτρητο χάος. Όταν η οικογένειά σου δεν είναι ασπίδα, αγκαλιά, καταφύγιο, αλλά άγνοια, απόγνωση, κριτική, βία, τότε φεύγεις, πας έξω, στο χάος, αναζητάς εκεί την αγκαλιά. Οι έφηβοι έχουν την επανάσταση μέσα τους. Όχι όλοι, αλλά είναι πυρηνικό συστατικό τους, με ένα σκούντηγμα, φανερώνεται. Ο Ντίνος βρίσκει φως, αστέρια στον μαύρο ουρανό. Είναι στο απόλυτο σύνορο του αγοριού και του άντρα. Είναι στο απόλυτο σύνορο των σκουπιδιών και της κουκούλας, της επιβίωσης και της πραγματικής αντίστασης. Δίχως τη σταθερά της οικογένειας, δίχως αγάπη, στέκεται αντίκρυ σε ό,τι τον λερώνει και τον ελέγχει και διεκδικεί, ονειρεύεται, παλεύει.
Όλη αυτή την μετεώριση, η συγγραφέας την αποτυπώνει με ξεχωριστή επιδεξιότητα, δημιουργώντας αβίαστη συναισθηματική φόρτιση που σε τοποθετεί στα παπούτσια του Ντίνου. Κι αν έχει τύχει στη ζωή σου να δεις, σπίτι σου ή σε οικείο σπίτι, το έργο του Ντίνου να παίζεται, τότε καταλαβαίνεις την καθαρότητα και ειλικρίνεια αυτού που διάβασες.
Το απόλυτο μέχρι στιγμής μυθιστόρημα ενηλικίωσης της χρονιάς περιμένει τους συμπαίκτες του.
Για αναγνώστες από 11-12 ετών με ηλικιακό κέντρο το 12-17 και ασφαλώς άνευ περιορισμού.
Εκδόσεις Καστανιώτη.
“… Μερικές φορές ένιωθα ότι δεν τα ζούσα εγώ, ρε συ. Τότε, εκείνο το βράδυ που κατέφυγα στο σκουπιδοτενεκέ και έσκυψα να πάρω ένα μισοφαγωμένο σάντουιτς, είπα «πάει, αυτός είναι ο κόσμος μου πια. Θα ζω ανάμεσα στα σκουπίδια και τα αποφάγια, ένα σκουπίδι με ψυχή, που θα λιώνει μέσα στην αδικία και στο ψέμα». Όμως η τύχη μίλησε αλλιώς σ’ εμένα. Και την άκουσα. Δεν της γύρισα την πλάτη κάνοντας τον καμπόσο, γιατί την τύχη την φτιάχνεις εσύ, φίλε μου…”
Διακρίσεις
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Φως σε μαύρο ουρανό |
| Συγγραφέας: | Έλένη Πριοβόλου |
| Εκδόσεις: | Καστανιώτης, Μάιος 2020 |
| Σελίδες: | 152 |
| Μέγεθος: | 14 Χ 21 |
| ISBN: | 978-960-03-6706-5 |
