Τραμπα-τραμπαλίζομαι! της Έλενας Αρτζανίδου (εικ.: Daniela Iride Murgia)

Αγόρασέ το

Είχες πει λαχνίσματα ποτέ; Είχε πηδήξει σκοινάκι ή είχες παίξει λάστιχο στο δρόμο τραγουδώντας τέτοια ευχάριστα, σύντομα, ρυθμικά στιχάκια; Σίγουρα τότε θα είχες φίλους. Έστω έναν, γιατί ίσως να μην θεωρούσες φίλους όλα τα παιδιά της γειτονιάς. Μήπως είχες κάνει τραμπάλα και έγερνες προς τα πίσω κρατώντας τον πιο ελαφρύ φίλο σου ψηλά, που αν ήταν γενναίος γελούσε, αν όμως δεν είχε πολύ θάρρος, τα χρειαζόταν εκεί πάνω; Είχες φάει τα γόνατά του σε κάποια… στραβοτιμονιά της τραμπάλας (εγώ ακόμα το έχω το σημάδι από τις σαράντα δυο φορές που έφαγα το ίδιο γόνατο); Τότε που οι παιδικές χαρές δεν είχαν ISO και καουτσουκένια επίστρωση αλλά χαλίκια και χώματα, περιποιημένα από τις γάτες της γειτονιάς. Εγώ τα θυμάμαι όλα αυτά. Και καθώς έπαιζα ποδόσφαιρο με τα αγόρια της γειτονιάς με τέρμα δυο μουριές του πεζοδρομίου, έβλεπα τα κορίτσια να χοροπηδούν με τις λαστιχένιες σαγιονάρες πάνω από το σχοινάκι και το λάστιχο και να φωνάζουμε όλοι, κορίτσι και αγόρια, “σύρμα” κάθε πεντάλεπτο που περνούσε ένα αυτοκίνητο.

Σταματώ την αυτοαναφορικότητα εδώ, γιατί μπορώ να γράφω ώρες για εκείνες τις εικόνες. Το Τράμπα=τραμπαλίζομαι  κάνει ακριβώς αυτό. Φέρνει μια ολόκληρη εποχή, για την ακρίβεια όλες τις προηγούμενες πριν την τρέχουσα εποχές, και σε ελάχιστες σελίδες σε πολιορκεί με δυο μικρά κορίτσια, δυο φίλες που διαφωνούν, θυμώνουν, συμφιλιώνονται, αγαπιούνται, δημιουργούν δεσμούς.

Η Έλενα Αρτζανίδου με ένα μεστό, ονειρικό, βραχύ κείμενο, σελίδα τη σελίδα μετατρέπει το περίφημο σχοινάκι (άλλοτε των κοριτσιών, πλέον διάσημο παρελκόμενο αερόβιας γυμναστικής) σε καρδιά που τυλίγει τις φιλίες, σε στρόβιλο και ταύρου θυμό, σε παπαρούνα, σε ουράνιο τόξο που αιωρείται σαν χρωματιστό σχοινάκι. Και επιδέξια φανερώνει τα σχεδόν σαράντα κύματα που περνούν οι φιλίες οι παιδικές, οι ειλικρινείς, οι ισχυρές σαν ηλεκτροσόκ, υφαίνοντας μια ιστορία φιλίας (δεν έχει σημασία που βλέπεις δυο κορίτσια) όπως θυμόμασταν όλοι τις φιλίες των παιδικών μας χρόνων και τις σταθερές τους. Να άλλαξαν τώρα οι φιλίες; Νομίζω πως όχι. Μόνο το σχοινάκι άλλαξε κι ίσως έγινε βιβλίο, κινητό ή κάτι πιο “μοντέρνο”, μα τα μονοπάτια της φιλίας θα είναι πάντα ίδια. Και γι’ αυτό, υποθέτω, η συγγραφέας επιλέγει να γράψει μια τέτοια υπερχρονική, αχρονική, διαχρονική ιστορία που έρχεται από τα παλιά αλλά στεφανώνει κάθε φιλία.

Ωραίο το παιχνίδι με τις γραμμές και τα χρώματα της εικονογράφου Daniela Iride Murgia, το ύφος και το εικαστικό στυλ της οποίας ταιριάζει στην ατμόσφαιρα του παρόντος βιβλίου. Η αφαιρετική της λογική και η έμφασή της μόνο στη σχέση των δύο κοριτσιών με μόνο εφόδιο τις γραμμές που εκκινούν από το σχοινάκι, είναι αρκετά ενδιαφέρουσα. 

– Δυσκολεύομαι να σου δείξω πώς αισθάνομαι.
– Προσπάθησε να το πεις με λέξεις.
– Είναι κάτι σαν ηλεκτροσόκ ή σαν ήλιος λαμπερός ή σαν δελφινάκια στον ωκεανό και άλλες φορές σαν μια κόκκινη παπαρούνα που μπαίνει ανάμεσά μας.

Για αναγνώστες από 5 περίπου ετών και ενδιαφέρον όχι μόνο για παιδιά.

Εκδόσεις Κόκκινη Κλωστή Δεμένη.

Διακρίσεις