Διαβάζεται σε 3′- Ηλικιακό κοινό: 9+ (target 9-14) – Λογοτεχνία για παιδιά
«Καλότυχοι οἱ νεκροὶ ποὺ λησμονᾶνε τὴν πίκρια τῆς ζωῆς. Ὅντας βυθίσει ὁ ἥλιος καὶ τὸ σούρουπο ἀκλουθήσει, μὴν τοὺς κλαῖς, ὁ καημός σου ὅσος καὶ νἆναι. Τέτοιαν ὥρα οἱ ψυχὲς διψοῦν καὶ πᾶνε στῆς λησμονιᾶς τὴν κρουσταλλένια βρύση· μὰ βοῦρκος τὸ νεράκι θὰ μαυρίσει, ἂ στάξει γι᾿ αὐτὲς δάκρυ ὅθε ἀγαπᾶνε. Κι ἂν πιοῦν θολὸ νερὸ ξαναθυμοῦνται. Διαβαίνοντας λιβάδια ἀπὸ ἀσφοδύλι, πόνους παλιούς, ποὺ μέσα τους κοιμοῦνται. Ἂ δὲ μπορεῖς παρὰ νὰ κλαῖς τὸ δείλι, τοὺς ζωντανοὺς τὰ μάτια σου ἂς θρηνήσουν: Θέλουν μὰ δὲ βολεῖ νὰ λησμονήσουν.»
ΛΗΘΗ, Λορέντζος Μαβίλης.
«Τα παιδιά ας φύγουν τώρα…»
Τα λόγια αυτά της μητέρας της στριφογύριζαν συνέχεια στο κεφάλι της. Εισχωρούν βαθιά μέσα στο μυαλό της. Γίνονται ένα με την ύπαρξή της. «Όχι! Όχι!» φωνάζει με το νου της.
Η Δανάη ήταν πέντε χρόνων και ο αδερφός μωρό, όταν οι γονείς τους πήραν την απόφαση να μετακομίσουν στην Ινδία και συγκεκριμένα σε μια πόλη δύο εκατομμυρίων κατοίκων, το Βαρανάσι- την αρχαιότερη- ιερή πόλη της. «Ένας γιατρός οφείλει να πηγαίνει όπου υπάρχει ανάγκη», της είχε πει ο πατέρας της. Τώρα λοιπόν η ανάγκη ταξίδεψε αρκετά χιλιόμετρα μακριά, πίσω στην Ελλάδα. Οι γονείς τους αποφάσισαν να επιστρέψουν πρώτα τα δύο παιδιά και όταν εκείνοι τακτοποιούσαν όλες τις εκκρεμότητες, θα ταξίδευαν στην Ελλάδα. Η Δανάη ήταν θυμωμένη, δεν ήθελε να φύγει. Τη μακρινή αυτή χώρα την ένοιωθε πατρίδα της καθώς είχε μάθει τους ρυθμούς, τον πολιτισμό, τα έθιμα και τη ζωή. Ακόμα και τα παράξενα φαγητά, την έντονη δυσοσμία των δρόμων, τα μολυσμένα νερά του Γάγγη και τους αποστεωμένους Σαντού που έψελναν κάτι ακαταλαβίστικους ύμνους, είχε συνηθίσει. Όλα αυτά όμως τα επισκίαζε μια και μοναδική μορφή, ένας και μοναδικός λόγος, ο οποίος άκουγε στο όνομα Αρούν.
Σήμερα όμως θα ταξίδευε στον Γάγγη. Σήμερα κόντευε τα δεκαπέντε και θα έμπαινε για πρώτη φορά σε βάρκα. Πρώτη φορά στα νερά του ιερού ποταμού. Πρώτη φορά μαζί με τον Αρούν. Κι ένιωθε ευγνωμοσύνη.
Όμως άξαφνα η ζωή της θα αλλάξει και ο θυμός της για την μετακόμιση, θα μετατεθεί και θα γίνει απογοήτευση και πικρία. Ο αέρας της Ινδίας θα την πνίξει, το χαμόγελό της θα χαθεί μαζί με τα όνειρα και την ελπίδα της, έτσι θα σταματήσει να εναντιώνεται στους γονείς της και θα πάρει την απόφαση να τα αφήσει όλα πίσω της και να γυρίσει στην Ελλάδα για να βρεθεί στην Άνδρο, το νησί καταγωγής της μητέρας της.
Η αλλαγή θα ήταν μεγάλη και η προσαρμογή δύσκολη, όμως δεν την φόβιζε πια. Έπρεπε να φύγει. Κάπως έπρεπε να ξεχάσει, κάπως έπρεπε να αναπνεύσει, κάπως έπρεπε να συνεχίσει να ζει.
Όταν έφτασε στο νησί, προς μεγάλη της έκπληξη, μπορούσε να αναπνεύσει, σαν να γέμισε ξανά ζωή μέσα της. Και κάπου εκεί, δίχως να το καταλάβει, χαμογέλασε. Ίσως να τα κατάφερνε Το πρώτο αυτό συναίσθημα, θα δυναμώσει όταν η Δανάη θα μάθει για τα νερά της Άρνης, τις πηγές που σε βοηθάνε να ξεχάσεις, το νερό της λησμονίας που σε παρασύρει στη λήθη και σε απαλάσει από σκέψεις και θύμισες.
Η Άρνη σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία ήταν η πηγή που βρισκόταν στον κάτω κόσμο, στη Λήθη (η Λήθη ήταν θυγατέρα της Έριδας και προσωποποίηση της λήθης, δηλαδή της λησμονιάς και της αγνωμοσύνης. Τη θεωρούσαν μία από τις Ναϊάδες Νύμφες) από όπου έπιναν οι νεκροί για να ξεχάσουν τι άφηναν στον πάνω κόσμο.
Εκεί, στην Άρνη, στον μαγικό εκείνο τόπο, ανάμεσα στις Νύμφες και τους μύθους , ζούσε η προγιαγιά Ανατολή, με τα νόστιμα φαγητά, τα γλυκά της λόγια, τη διακριτική αγκαλιά και τις ιστορίες του ξεριζωμού της οικογένειας της από τη Σμύρνη. Η Δανάη θα μαγνητιστεί από την ευγένεια της γιαγιάς Ανατολής και αμέσως κατάλαβε ότι κάποιος ισχυρός δεσμός τις ενώνει. Που να φανταστεί ότι το μενταγιόν της γιαγιάς – που είναι παραδόξως ίδιο με το δικό της- θα την οδηγήσει στην αποκάλυψη ενός κρυμμένου μυστικού, θα μάθει ποια είναι και από που έρχεται, θα ανακαλύψει μια νέα πατρίδα αλλά και μια οικογένεια που ανυπομονεί να την σφίξει στην αγκάλη της.
Θα γευτεί τελικά η Δανάη, της Άρνης το νερό; Θα της χαρίσει άραγε τη λησμονιά, που τόσο επιθυμούσε;
Αααα…
Της Άρνης το νερό
Της Άρνης το νερό
Της αρνησιάς…
Της αρνησιάς τη βρύση
Αααα…
Της Άρνης το νερό
το ήπιες και…
το ήπιες και μ’ αρνήθης
Αχ, αγάπη μου, στα χείλη στάξε να το πιω
της Άρνης το πικρό νερό,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
και πάλι εσένα άμα σε δω
κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
και πάλι εσένα θ’ αγαπώ
Αααα…
Της λήθης το στενό
το πέρασες…
το πέρασες κι εχάθης
Αχ, αγάπη μου, στα χείλη στάξε να το πιω
της Άρνης το πικρό νερό,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
και πάλι εσένα άμα σε δω
κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
και πάλι εσένα θ’ αγαπώ
στα χείλη στάξε να το πιω
της Άρνης το πικρό νερό,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
και πάλι εσένα άμα σε δω
κι αν σε ξεχάσω, αν σ’ αρνηθώ
και πάλι εσένα θ’ αγαπώ…
Από την Ινδία στην Άνδρο.
Η Μαρία Δασκαλάκη φεύγει από τα σύνορα της Ελλάδας και ξεκινά το αναγνωστικό της ταξίδι από μια χώρα μακρινή αλλά ενδιαφέρουσα, άγνωστη αλλά μαγευτική, από αυτό το πολύβουο σταυροδρόμι των πολιτισμών, την Ινδία του Βραχμαπούτρα, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Βάσκο ντα Γκάμα, του Μαχάτμα Γκάντι, με το ενάμιση δισεκατομμύριο κατοίκους, που κατά την αρχαιότητα ήταν χωρισμένη σε 118 βασίλεια, και μας οδηγεί στην Άνδρο, το ήσυχο νησί που αποτελεί μια μικρογραφία της Ελλάδας, η άλλοτε Υδρούσα και πολύ αργότερα Μικρά Αγγλία, με τις πανέμορφες παραλίες, τις καταπράσινες πλαγιές και τα φαράγγια, τα ψηλά βουνά, τα μικρά ποτάμια, τις ιαματικές πηγές, τα τρεχούμενα νερά, τα λιθόστρωτα μονοπάτια και των μύθων, του Ντάντολο και του Εμπειρίκου. Το νησί που κρύβει στα έγκατά του το μυστικό της λήθης.
Η Άνδρος είναι «η νήσος η έκπαγλος, η βασιλίς του Αιγαίου… η ωραιοτέρα όλων του κόσμου».
Ανδρέας Εμπειρίκος
Η συγγραφέας υφάνει μια καλοδουλεμένη και ενδιαφέρουσα ιστορία μυστηρίου με ρυθμική και αυξανόμενης έντασης ροή, με σκοπό την αναζήτηση ενός κρυμμένου θησαυρού. Η ταξιδιωτική αναζήτηση της συγγραφέως από την Ινδία στην Άνδρο, δεν αποτελεί μόνο μια χρονική- ιστορική γέφυρα μεταξύ παρελθόντος και παρόντος αλλά θα εντοπίσει τα κοινά στοιχεία δύο πολιτισμών που εκ πρώτης είναι εκ διαμέτρου αντίθετοι. Η ιστορία του κάθε τόπου, τα ήθη, τα έθιμα, οι μύθοι, οι τοπικές νοστιμιές, η γλώσσα, αλλά και τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων, των κατοικιών, του κλίματος, των αρωμάτων και των γεύσεων, ακόμα και των χρωμάτων θα δημιουργήσουν στους αναγνώστες την αίσθηση πως συνταξιδεύουν με την ηρωίδα, σε ένα ταξίδι ενηλικίωσης και αυτογνωσίας.
Θα τολμούσα να πω, πώς μάλλον κάποια από τις Νύμφες ή τις Νηριήδες είχε στο πλευρό της, η Μαρία Δασκαλάκη, όταν έγραφε Το νερό της Λησμονιάς.
Ένα αξιόλογο προεφηβικό μυθιστόρημα μυστηρίου και ιστορίας για παιδιά 9+.
Εκδόσεις Μίνωας
Με μια ματιά
- Η συγγραφέας υφάνει μια καλοδουλεμένη και ενδιαφέρουσα ιστορία μυστηρίου με ρυθμική και αυξανόμενης έντασης ροή, με σκοπό την αναζήτηση ενός κρυμμένου θησαυρού. Η ταξιδιωτική αναζήτηση της συγγραφέως από την Ινδία στην Άνδρο, δεν αποτελεί μόνο μια χρονική- ιστορική γέφυρα μεταξύ παρελθόντος και παρόντος αλλά θα εντοπίσει τα κοινά στοιχεία δύο πολιτισμών που εκ πρώτης είναι εκ διαμέτρου αντίθετοι.
Το Soundtrack του βιβλίου
Της Άρνης το νερό-Σταύρος Σιόλας
Θάλασσα – Γιάννης Μαρκόπουλος (Ορχηστρικό)
Pausis (παῦσις) | Pausa | Ancient Greek Lyre | Rui Fu | Bendir
 TAYTOTHTA |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Το νερό της λησμονιάς |
| Σειρά: | Μυστική Αποστολή |
| Συγγραφέας: | Μαρία Δασκαλάκη |
| Εικονογράφηση εξωφ.: | Κριστίν Μενάρ |
| Εκδόσεις: | Μίνωας, Απρίλιος 2021 |
| Επιμέλεια: | Μαρία Τσιτσωνάκη |
| Σελίδες: | 180 |
| Μέγεθος: | 14 Χ 20,5 |
| ISBN: | 978-618-02-1781-0 |
