Θες να γίνουμε φίλοι;, του Έρικ Καρλ

Το ποντικάκι ένιωθε μεγάλη μοναξιά και βγήκε μια βόλτα να βρει έναν φίλο. Βλέπει μια καφέ ουρά, μεγάλη. Ίσως ο φίλος του να είναι κολλημένος στην άλλη άκρη της ουράς, σκέφτηκε. “Θέλεις να γίνουμε φίλοι;” ρωτάει τον κάτοχο της ουράς; Αλλά το… άλογα χλιμίντρισε όχι και συνέχισε να μασουλάει.

Το ποντικάκι βλέπει ένα σωρό ουρές. Πρώτα ενός κροκόδειλου, μετά ενός λιονταριού, ενός ιπποπόταμου, μιας φώκιας, μιας μαϊμούς, ενός παγονιού, μιας αλεπούς και μερικών ακόμα ζώων. Κανένας δεν αποδέχεται τον τίτλο του φίλου του μικρού ποντικού, με διάφορες δικαιολογίες ο καθένας. Η αλεπού μάλιστα ήθελε να το φάει. Ώσπου βλέπει μια ουρά, μια παράξενη ουρά που δέχεται την πρότασή του. Και μια φιλία ξεκινά…

Ένα ευφυές παιχνίδι με τις ουρές των ζώων. Ο μικρός αναγνώστης προσπαθεί να μαντέψει σε ποιον ανήκει κάθε φορά η ουρά που βλέπει στη δεξιά άκρη του βιβλίου και ασφαλώς χαμογελά όταν αυτός αποκαλύπτεται στην επόμενη σελίδα. Ο Καρλ αποτυπώνει δώδεκα ζώα με τις ουρές τους, με το δωδέκατο να είναι το πανταχού παρόν φίδι που βρίσκεται σε όλες τις σελίδες. Οι υποθέσεις θα δώσουν και θα πάρουν ενώ μετά από μερικές αναγνώσεις, το παιδί θα βρίσκει τον κάτοχο της ουράς νιώθοντας ικανοποίηση.

Πέρα όμως από αυτό, ο Καρλ κατέθεσε και ένα όμορφο σχόλιο για τη φιλία. Η μοναξιά σε ωθεί να την αναζητήσεις. Κανείς δεν μπορεί να είναι μόνος του στον κόσμο. Το ποντίκι αναζητά τη φιλία, αλλά όλοι ή είναι απασχολημένοι ή αγριεμένοι ή αδιάφοροι ή πολύ ωραιοπαθείς ή ισχυρίζονται ότι είναι υπερβολικά αταίριαστη μια τέτοια φιλία. Με τέτοια στοιχεία, φεύγεις, πηγαίνεις παρακάτω. Ο φίλος πρέπει να μπορεί να σου διαθέσει χρόνο, ενδιαφέρον, νοιάξιμο, να μοιραστεί μαζί σου, να μείνει μαζί σου. Το ποντικάκι δεν το βρήκε σε δέκα ζώα αυτό, παρά μονάχα στο τελευταίο.

Λόγος λιτός, με την απλότητα πάνω στην οποία έστηνε όλες τις ιστορίες του ο Καρλ και την πρωτοτυπία που χαρακτήριζε όλα του τα βιβλία. Μην ξεχνάτε ότι μιλάμε για το 1971 όταν το εικονογραφημένο βιβλίο για παιδιά στην Ελλάδα σχεδόν δεν υπήρχε.