Αλήθεια, πού μπορεί να βρίσκεται η χαρά; Πού κρύβεται η αγάπη; Πού πηγαίνουν τα δάκρυα όταν στεγνώνουν; Τα ερωτήματα κι οι απαντήσεις βρίσκουν ένα κοινό τόπο στις τρεις αυτοτελείς αλλά συγχρόνως άρρηκτα δεμένες ιστορίες της Λότης Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου.
Κάποτε, σε κάποια μακρινή πολιτεία ζούσε ένα παλικάρι που το έλεγαν Νικήτα. Ήταν γενναίος και πανώριος αλλά πάντα λυπημένος όπως άλλωστε κι όλοι οι υπόλοιποι κάτοικοι αφού την πολιτεία τους τη διαφέντευε ένας τύραννος. Η βαριά φορολογία και η σκληρότητά του δεν είχαν αφήσει περιθώρια να ανθίσει η χαρά και η ευημερία στο τόπο τους. Όταν οι φυλακές γέμισαν και οι αντοχές των ανθρώπων εξαντλήθηκαν ο σύμβουλος του άρχοντα τον έπεισε να δείξει έλεος μειώνοντας ελάχιστα τους φόρους.
Οι πολίτες υποχρεώθηκαν να γιορτάσουν αυτό το γεγονός αλλά είχαν ξεχάσει πια πώς να χαίρονται και να γιορτάζουν. Ο τύραννος θύμωσε και αποφάσισε να τους τιμωρήσει βάζοντας μια δοκιμασία την οποία θεωρούσε ακατόρθωτη. Κάποιος έπρεπε να περάσει καβαλάρης από το βαθύ κι ορμητικό ποτάμι και ουσιαστικά να θυσιαστεί για να συνετιστούν και να συμμορφωθούν όλοι οι υπόλοιποι. Ο Νικήτας ανέλαβε εθελοντικά να φέρει σε πέρας αυτή τη δύσκολη δοκιμασία. Και τα κατάφερε! Ως αντάλλαγμα αρνήθηκε τους θησαυρούς που του πρόσφερε ο άκαρδος άρχοντας και ζήτησε να τους απαλλάξει από τη φορολογία και να ελευθερώσει τους φυλακισμένους συμπολίτες του. Ο άρχοντας φθονώντας την αγάπη και τον θαυμασμό που εισέπραξε το παλικάρι, δοκίμασε να περάσει κι ο ίδιος έφιππος το ποτάμι. Η κατάληξη ήταν όμως μοιραία. Έτσι η πολιτεία απαλλάχτηκε από την τυραννία και οι άνθρωποι ξαναβρήκαν τη χαρά!
Στη δεύτερη ιστορία ο Νικήτας διεκδικεί την αγάπη της πεντάμορφης Ερμιόνης. Η ίδια σαν άλλη Πηνελόπη, θέτει στους υποψήφιους μνηστήρες δοκιμασίες προκειμένου να αποδείξουν την αγάπη τους κι εκείνη να διαλέξει τελικά αυτόν στον οποίο θα δώσει την καρδιά της. Τα πλούσια, ακριβά δώρα δεν την εντυπωσιάζουν. Το τριαντάφυλλο που προσφέρει με όλη του την καρδιά ο Νικήτας είναι αρκετό. Ο αυτάρεσκος και επιδεικτικός τρόπος που προφέρουν το όνομά της οι άρχοντες την κάνουν να εκτιμήσει τη διακριτική κι ευαίσθητη προσέγγιση του παλικαριού. Κι όταν τέλος η Ερμιόνη ζητά να δουλέψουν για χάρη της μια μέρα στα χωράφια όλοι εκτός από τον Νικήτα βαρυγκωμούν. Η κοπέλα δε δυσκολεύεται να αποφασίσει ποιον θα ήθελε για ταίρι της καθώς ξέρει πολύ καλά πως η αγάπη κρύβεται στα απλά αλλά αληθινά πράγματα!
Κι ενώ μια παντοτινή αγάπη γεννιέται ανάμεσα στην Ερμιόνη και τον Νικήτα εκείνος δεν φαίνεται έτοιμος να παντρευτεί. Μια απορία των στοιχειώνει και πρέπει οπωσδήποτε να βρει απαντήσεις: πού πηγαίνουν τα δάκρυα όταν στεγνώνουν; Καθώς το μυαλό και η καρδιά του δεν ηρεμούν αφήνει την αγαπημένη του και φτάνει ως τα πέρατα της γης για μα μάθει. Καθώς του λείπει η Ερμιόνη συχνά τα μάτια του γεμίζουν δάκρυα που στεγνώνουν μόνο τη νύχτα αλλά κανείς δεν είναι κοντά του για να του πει πού πηγαίνουν. Ώσπου κάποια μέρα στα πέρατα της θάλασσας ένα μικρό ψάρι φαίνεται να δίνει τις απαντήσεις που λαχταράει η ψυχή του Νικήτα. Ο Νικήτας ολόχαρος κι ελεύθερος γυρίζει πίσω στην αγαπημένη του. Κι αν αναρωτιέστε πού πηγαίνουν τα δάκρυα της χαρά αλλά και της λύπης όταν στεγνώνουν δεν έχετε παρά να διαβάσετε την τρίτη και τελευταία ιστορία του βιβλίου.
Η αγαπημένη Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου μας χαρίζει ένα ακόμα έντεχνο παραμύθι. Κρατώντας τα βασικά στοιχεία των λαϊκών παραμυθιών ενορχηστρώνει με τον δικό της αναγνωρίσιμο τρόπο και ύφος τρεις λυρικές ιστορίες με έναν κοινό ήρωα. Πρόκειται για άχρονες κι άτοπες ιστορίες με σχηματικούς ήρωες, έντονες αντιθέσεις ανάμεσα στο καλό και το κακό, ανιμισμούς και αίσια έκβαση ου χαρακτηρίζονται από υψηλή ποιότητα γραφής και αριστοτεχνική διαχείριση της πλοκής. Το στοιχεία που κατά τη γνώμη μας έχει ιδιαίτερη αξία είναι ότι οι ιστορίες έχουν πολυεπίπεδη ανάγνωση καθώς ακόμα και ο αναγνώστης-διανοητής θα βρει ενδιαφέρον στις αναζητήσεις και τις επιλογές του ήρωα, την ενσυναίσθηση και τον ανθρωπισμό που επιδεικνύει ως στάση ζωής.
Η εικονογράφηση της Κατερίνας Βερούτσου απογειώνει το κείμενο! Κάθε σελίδα είναι κι ένα έργο τέχνης το οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να «σταθεί» ως ένα αυτόνομο αφήγημα με τις κόκκινες πινελιές να αποτελούν τον συνεκτικό κρίκο ενώ τα πρόσωπα αποπνέουν μια θρησκευτικότητα που παραπέμπει σε βυζαντινές εικόνες.
Το βιβλίο εκδόθηκε για πρώτη φορά από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος και τώρα κυκλοφορεί σε μια εξαιρετικά επιμελημένη έκδοση από τις εκδόσεις Σαΐτης.
Διακρίσεις
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Η χαρά, η αγάπη και τα δάκρυα |
| Συγγραφέας: | Λότη Πέτροβιτς – Ανδρουτσοπούλου |
| Εικονογράφηση: | Κατερίνα Βερούτσου |
| Εκδόσεις: | Σαΐτης, Μάρτιος 2019 |
| Διόρθωση: | Βασιλική Μαύρου |
| Επιμέλεια έκδοσης: | Εύη Τσιτιρίδου-Χριστοφορίδου |
| Σελίδες: | 24 |
| Μέγεθος: | 23 Χ 29 |
| ISBN: | 978-960-48-7368-5 |
