Διαβάζεται σε 3′- Ηλικιακό κοινό: 5,5-6+ (target 6-9) – Εικονογραφημένο βιβλίο για παιδιά
Αν έχεις έναν κήπο και μια βιβλιοθήκη, έχεις όλα όσα σου χρειάζονται.
Κικέρων
Μετά το Όταν ο ήλιος πάει για ύπνο, οι δύο ευγνωσμένης αξίας δημιουργοί ξανασυνταντιούνται συνεχίζοντας το Καλοκαίρι, φθινόπωρο χειμώνας άνοιξη καλοκαίρι του 2017 σε έναν κήπο…
Περί τίνος πρόκειται
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας κήπος, γεμάτος δέντρα, φυλλώματα, λουλούδια, θάμνους, παρτέρια, παγκάκια, ζωντάνια. Σε μια πόλη γεμάτη κτίρια, δρόμους, θόρυβο. Σε μια γωνιά του, ένας γεροπλάτανος έστεκε αγέρωχος και καλωσόριζε τους επισκέπτες. Μα μια χρονιά αρρώστια μεγάλη και βαριά έπεσε στην πόλη, οι δρόμοι άδειασαν, οι άνθρωποι κλείστηκαν στα σπίτια τους, δεν πήγαιναν να δουν πια τον κήπο. Τα δέντρα άρχισαν να μαραίνονται, τα φυτά να μαραζώνουν, όλα να καταστρέφονται. Φήμη κακιά απλώθηκε στην πόλη, πως ήρθε η ώρα να διαλύσουν τον κήπο, να ξεριζώσουν τα πάντα. Τα δέντρα και τα φυτά στον κήπο αναστατώθηκαν. Τα πουλιά ανέλαβαν να μεταφέρουν το μήνυμά τους. Και μια μέρα, ένα νεαρό κορίτσι, ένα κορίτσι με μνήμες και αγάπη από τον κήπο, έγινε η πηγή ενός θαύματος και μιας σωτηρίας… σωτήριας για τον κήπο, την πόλη, τους ανθρώπους, για όλους. Ο κήπος ξαναφτιάχτηκε, οι άνθρωποι ελευθερώθηκαν και ο αρχαίος νόμος της ζωής θριάμβευσε.
Εστιάζοντας
Οι νόμοι της ζωής. Οι φυσικοί, οι πανανθρώπινοι, οι οντολογικοί. Οι τελετουργίες των ανθρώπων, των δέντρων, των όντων, προδιαγεγραμμένες, απρόκλητες, νομοτελειακές. Μια αρρώστια βαριά. Η απουσία. Η εγκατάλειψη. Ένα κήπος όλο ζωντάνια πάει για τσεκούρι και ξήλωμα. Όταν γεράσουν οι κήποι τους σκοτώνουν; Όμως οι μνήμες, η ζωή, τα βιώματα, οι άνθρωποι που περπάτησαν τα μονοπάτια του, που κάθισαν στα παγκάκια του, που χάραξαν στους κορμούς των δέντρων του, που έδωσαν το πρώτο φιλί κάτω από τις σκιές του, που έπαιξαν πίσω από τα φυλλώματά του∙ αυτές είναι η μεγάλη κινητήριος δύναμη που ενεργοποιεί συμπαντικές δυνάμεις, μεταβλητές εντροπίες, διαταράσσει το μούδιασμα της αδράνειας και επιφέρει τη δράση, την ισορροπία, την αρμονία, την ισοφάριση του καλού που παίρνει τη ρεβάνς και αποκαθιστά την τάξη μέχρι κάποια επόμενη μάχη.
Αυτά τα τόσο ζωντανά, τόσο οικεία βιώματα, τις εικόνες που έχουμε λίγο πολύ όλοι απορροφήσει κάπου, κάπως, κάποτε, ή και τώρα ακόμα, αναπτύσσει με ρίζες στο χώμα ενός κήπου και βλαστούς τις λέξεις της η λυρική και με αδιαπραγμάτευτη αγάπη στον όμορφο λόγο, Αργυρώ Πιπίνη, η οποία χαράζει με ευρυθμία και τρυφερότητα στα εκτάρια ενός κήπου τη ζωή, τις εκπλήξεις, τις άπνοιες και τα αγέρια της, κάνοντας έναν και δύο και περισσότερους κύκλους γύρω από έναν γεροπλάτανο που θυμίζει σε όλους ότι η ζωή είναι μεγάλη, απρόβλεπτη και θέλει πίστη στην ομορφιά.
Μέσα από αυτήν τη θαυμάσια ιστορία, η συγγραφέας ακολουθεί και αναδεικνύει τους προαιώνιους δεσμούς συνύπαρξης των ανθρώπων με τα περισσότερα πλάσματα και όντα της Γης, τους δεσμούς των υπολοίπων όντων μεταξύ τους που δημιουργούν μια αέναη και αδιάσπαστη για εκατοντάδες αιώνες αλυσίδα συνεργασίας, αλληλοεξάρτησης και συμβίωσης, ενώ η πλέον αισθητή, η πλέον κυρίαρχη ιδέα είναι η ζωντάνια των δέντρων και των φυτών, όσων από τη γη και το χώμα ξεκινούν, η αρχετυπική σημασία τους για όλους τους υπόλοιπους έμβιους, ανθρώπους και λοιπά ζώα, ο ρυθμιστικός για τη ζωή όλων ρόλος τους∙ η ιερή υπόστασή τους, καθώς μαγνητικά προσελκύουν και εκτινάσσουν ως δώρο ανάσες, βήματα, λόγια, βλέμματα, γέλια, παιχνίδια, κρυφτά, λαχανιάσματα, δάκρυα, όλα τα συναισθήματα όσων πέρασαν έστω μια φορά σιμά τους.
Να σημειώσω κάτι επίσης σημαντικό, ίσως πιότερο απ’ όλα. Το κορίτσι γύρισε στον κήπο γιατί είχε μνήμες που σεβάστηκε. Δεν το κάνουν όλοι, δεν το κάνουν πολλοί. Ξεχνούν, φεύγουν, σιωπούν, εγκαταλείπουν. Το κορίτσι μας υπενθυμίζει τη δύναμη του ενός, τη φυγόκεντρο ισχύ που έχει κάθε άνθρωπος να αλλάξει τον κόσμο. Ένας κήπος είναι όλος ο κόσμος για κάποιους. Από εκεί ξεκινάς. Κι αυτό πρέπει να κρατηθεί από τα παιδιά αναγνώστες ως το μεγάλο φυλακτό και προίκα του βιβλίου.
Θα το έβλεπε κανείς ως προέκταση, ως σίκουελ του Καλοκαίρι, φθινόπωρο χειμώνας άνοιξη καλοκαίρι όπου οι δύο δημιουργοί έχουν στο κέντρο της εγκατάλειψης ένα σπίτι, γύρω από το οποίο οι άνθρωποι, οι εποχές, τα αντικείμενα, ο κήπος του, ακμάζουν και παρακμάζουν. Στο Είπε ο κήπος… έχουμε την έκταση στην πόλη, φεύγοντας από το πιο ιδιωτικό προς το πιο δημόσιο, από το πιο εγώ προς το πιο εμείς που όμως ξεκινά από τον έναν, το ένα εγώ. Γιατί το εμείς είμαστε κάμποσα εγώ που ενώθηκαν και κοίταξαν πέρα από το εγώ τους.
Οι εικόνες της Ίριδας Σαμαρτζή πάλλονται πάνω σε στις γήινες αποχρώσεις του κήπου, στο γκρι της πόλης και της εγκατάλειψης, στην ένταση που φανερώνει η χαρά, η ζωή, η ελπίδα, η επιστροφή στην κανονικότητα. Οι γραμμές της, άλλοτε με την αίσθηση του χειροποίητου και του ανεπιτήδευτου, πιο παιχνιδιάρικες, πιο παιδικές, άλλοτε πιο δουλεμένες, πιο εικαστικές, πιο στιβαρές. Το συνολικό αποτέλεσμα, από τις λεπτομέρειες και τις γεωμετρίες, τις μορφές και τα αντικείμενα, ως τα φυσικά στοιχεία και τις πιο αφηρημένες αποτυπώσεις συνθέτουν μια άκρως γοητευτική παράλληλη οπτική αφήγηση που αφενός αγκαλιάζει το κείμενο, αφετέρου εκτείνεται στον κόσμο των εικόνων με τη γνωστή αυτοτέλεια της δημιουργού.
Βιβλίο που απλώνει πολύ κόσμο μπροστά σας.
Για αναγνώστες από 5,5-6 περίπου ετών.
Εκδόσεις Πατάκη.
Απόσπασμα
Διαβάστε απόσπασμα εδώ
Διακρίσεις
Το Soundtrack του βιβλίου
 TAYTOTHTA |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Είπε ο κήπος… |
| Συγγραφέας: | Αργυρώ Πιπίνη |
| Εικονογράφος: | Ίρις Σαμαρτζή |
| Εκδόσεις: | Πατάκη, Σεπτέμβριος 2022 |
| Διορθώσεις: | Θανάσης Κοκολόγος |
| DTP: | Νίκη Αντωνακοπούλου |
| Σελίδες: | 56 |
| Μέγεθος: | 17 Χ 24 |
| ISBN: | 978-960-16-9955-4 |
