Διαβάζεται σε 3′- Ηλικιακό κοινό: 6-7+ — Ποιήματα για παιδιά+
Με δυο φεγγάρια ορθάνοιχτα μάτια,
γαλαξίες και ήλιους στη σκέψη μου,
είμαι της εποχής μας παιδί κι ονειρεύομαι.
Ο καθηγητής, κριτικός και ποιητής, σπουδαίος και στα τρία του, Γιάννης Σ. Παπαδάτος, σε μια έξοχη έκδοση με ποιήματα για παιδιά και μεγαλύτερα παιδιά.
Περί τίνος πρόκειται
Υπονομεύει τις βεβαιότητες, σε μετενσαρκώνει επιλεκτικά σε διάφορα σώματα και ψυχές, σου μεταλαμπαδεύει το ωραίο με απενοχοποιημένη απλότητα, αγκαλιάζει τις λέξεις με την τρυφερότητα άδολης πατρικής αγάπης, σημαδεύει αισθήσεις και νου ταυτόχρονα για να συμπλακούν σε απρόβλεπτες ενώσεις, δεν φτιάχνει δαιδαλώδη στιχουργήματα και οι νοηματικοί λαβύρινθοί του έχουν πάντα έναν μίτο διαθέσιμο για να ακολουθήσεις και να φτάσεις κάπου, αφού η έξοδος δεν είναι ποτέ μία.
“Κι αν με ρωτήσεις να σου πω τι είναι ένα ποίημα,
είναι ποτάμι ορμητικό με ή χωρίς τη ρίμα,
που ροβολά στη θάλασσα και κουβαλάει λέξεις
καλώντας σε τις πιο μεστές να βρεις και να διαλέξεις”.
Ο ποιητής υπόσχεται ταξίδια με λέξεις, σε διάφορα σχήματα, με διάφορους τρόπους και η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να μην ταξιδέψεις μαζί του, καθώς η υπόσχεσή του είναι ακέραιη και αδιαπέραστη. Κάθε ποίημα αποτεφρώνει και μια πτυχή της δυσεξήγητης κυκλωτικής ασχήμιας μιας εποχής που χάνει τις λέξεις της και τις εικόνες της, από τη στιγμή που τις θέλει διαρκώς κινούμενες κι αυτές σύντομες, κοφτές, εύπεπτες. Ο ποιητής οικοδομεί το ωραίο βήμα βήμα, δίχως να κοντοστέκεται, όπως εγώ, σε αρνητικά χνάρια.
Ποιήματα σε τρεις ενότητες. Πρώτη Στη χαίτη του Πήγασου. Πετώντας με τα φτερά του, υπερβαίνοντας τα επίγεια και έπειτα προσεγγίζοντάς τα. Με ρίμες ή χωρίς, όπως το προανήγγειλε, ψηλαφώντας τη φύση και τα ποικιλόσχημα στοιχεία της, τους ανθρώπους και τα ζώα, τον κόσμο ολάκερο, συναντιόμαστε με ιππότες παραμυθάδες και γιαγιάδες ποιήτριες που χρειάζονται βοηθούς, με τζίτζικες και μέρμηγκες που αφήνουν πίσω τη διδακτική -και άδικη- Αισώπεια διαμάχη και γίνονται φίλοι, με αγαπημένους ήρωες παραμυθιών που προσκαλούν σε ένα υπερβατικό πανηγύρι χαράς, με αγάπη που κινείται πέρα από την επιλεκτικότητα.
Μια φωνή μυστική ψιθυρίζει:
“Μα δεν μπορείς να πιάσεις το φως…
Κι η αγάπη
σαν το φως είναι άπιαστη,
ζεστή και λυτρώνει τον κόσμο”.
Έτσι κι εγώ, σαν τον ήλιο αγαπώ
σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.
Φεγγάρια Παιδιά, που λάμπουν, που χάνουν και ξαναβρίσκουν το φως τους στην ολότητα της νύχτας, που απορροφούν το φως του βασιλιά ήλιου, της αγάπης, και το εκπέμπουν κατόπιν ολούθε. Φεγγάρια Παιδιά που αιχμαλωτίζουν τα βλέμματα με την οικουμενική ομορφιά τους, με την αθωότητα και τη δίψα τους για ζωή, γιοι και κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή, όπως έγραφε ο Γκιμπράν στον αλησμόνητο Προφήτη του. Φεγγάρια Παιδιά που ονειρεύονται να αλλάξουν τον κόσμο, να κάνουν τις ερημιές οάσεις.
Ενότητα δεύτερη. Κρατώ στην αγκαλιά μου τη Γη. Με τα στοιχεία της, τη γη, το νερό, τον αέρα, τη φωτιά, τις εποχές στον ακτινοβόλο πυρήνα τους, με τα πλάσματά της, πουλιά και στεριανά, με τα συναισθήματα να ρέουν σαν ποτάμια και να στέκουν σαν λίμνες, με την αγάπη, την ειρήνη και τη φιλία να στεφανώνουν τα πάντα, ακόμα και λύκους με λαγούς.
Ενότητα τρίτη. Τα σύνορα των σελίδων. Χαίνουν εμπρός του η ιδέες και πίσω του η λάμψη. Το βιβλίο. Το σχολείο. Το άστρο. Το φως. Μια άψογη ένωση για κάθε παιδί. Και ύστερα, εξερευνητής των συνόρων, καθώς πατρίδα μας γίνονται οι λέξεις κι οι ιδέες και οι αρχετυπικοί μας πρόγονοι, ο Οδυσσέας και η Αλίκη, ο Χάνσελ και ο Φιλέας Φογκ, ο Πέτρος και ο γνωστός μεγαλομύτης ψευτάκος με τις μεγάλες αλήθειες. Απάτριδες όσοι δεν εξερευνούν τούτα τα σύνορα, όσοι δεν φτάσουν να κάνουν λεία τα βιβλία και να τα βάλουν προσκεφάλι τους∙ σαν τη Λία.
Με άψογα δουλεμένους στίχους, που όταν είναι έμμετροι είναι πράγματι έμμετροι, με την απόλυτη μουσικότητα που αυτοί κουβαλούν και αφήνουν τη γλώσσα και το μυαλό απρόσκοπτα να καλπάζουν, με χιούμορ, με ρεαλισμό και τη μαγική εκδοχή του, με φαντασία και σουρεαλισμό, επικαιροποιημένα και διαχρονικά, με αγάπη που έχει χωθεί σε κάθε μονοπάτι, ο ποιητής Γιάννης Σ. Παπαδάτος περιφρονεί το ασήμαντο και δονεί, μέσα από μυθολογικές, λογοτεχνικές, παραμυθικές και λαϊκοπαραδοσιακές συνομιλίες, το όμορφο, εκείνο που δεν είδαν πολλοί αλλ’ άξιζε τον κόπο, εκείνο που καθαγιάζει, εκείνο που σε φτιάχνει άνθρωπο μεταξωτό, κατά Καρούζο, ή εκείνο τον μικρό, πεισματάρη συνωμότη που μέσα στο καμαράκι του Ελύτη εργάζεται νύχτα μέρα για τον κόσμο τον αλλιώτικο να ‘ρθει, εξοντώνοντας τη φθορά. Αυτός είναι ο κόσμος που φτιάχνει ο ποιητής που έχει το μέτρο μέσα του και το ρύγχος να φτάνει στην ουσία των πραγμάτων όσο κάτω κι αν κρύβεται.
Χαϊκού, Λίμερικ, ποικίλα στιχοσχήματα, ισορροπούν πάνω στο παιδί, τον έφηβο και τον ενήλικα, διατηρώντας μια αμφίσημη παιδικότητα που αφορά όλους.
Έκδοση-κόσμημα, από την ποιότητα του χαρτιού, μέχρι το εξώφυλλο και τις εικόνες της Βάσως Ψαράκη που βάζει υλικά από τον καλύτερό της εαυτό.
Εκδόσεις Πατάκη.
Απόσπασμα
Δείτε απόσπασμα εδώ
 |
|
|---|---|
| TAYTOTHTA | |
| Τίτλος: | Φεγγάρια παιδιά |
| Συγγραφέας: | |
| Εικονογράφος: | |
| Εκδόσεις: | Πατάκη, Απρίλιος 2024 |
| Υπεύθυνη Έκδοσης: | Φαίη Κολοκυθά |
| Διόρθωση: | Νικόλας Αλκίνοος Νταουλτζής Ταμπακάκης |
| Σελίδες: | 64 |
| Μέγεθος: | 17 Χ 24 |
| ISBN: | 978-960-16-6883-3 |
