Σε μια σκονισμένη σοφίτα ζούσε ένα ζευγάρι ποντικών μαζί με το μοναχοπαίδι τους, το Μαθιό. Ανάμεσα σε περιοδικά, αράχνες και μια κατεστραμμένη κούκλα ήταν η μικρή γωνιά του Μαθιού. Εκεί βρισκόταν ο μικρός του κόσμος. Από εκεί αγνάντευε τις υψηλές προσδοκίες των γονιών του για τον ίδιο. Τον ρώτησαν, πράγματι, κάποτε, τι θα ήθελε να γίνει. Πήραν ένα μεγαλοπρεπές “Δε ξέρω. Θέλω να δω τον κόσμο” από τον Μαθιό και “ηρέμησαν” για λίγο.
Τον κόσμο ήθελε να δει ο Μαθιός. Και μια μέρα με τους συμμαθητές του πήγανε σε ένα μουσείο. Κι εκεί είδε πίνακες, με πορτρέτα, με τοπία, με φτερωτά ποντίκια που πετούσαν στον ουρανό, με βουνά και κλαδιά που χόρευαν στον αέρα. Όλος ο κόσμος ήταν εκεί, μέσα σε μερικούς πίνακες. Κι όταν αντάμωσε με μία ποντικίνα, τη Νικολέτα, αυτός ο κόσμος ο ολόκληρος, έγινε και όμορφος.
Το ίδιο βράδυ ο Μαθιός κοιμήθηκε. Κι είδε ένα όνειρο. Περπατούσε, λέει, με τη Νικολέτα χέρι χέρι μέσα σε έναν τεράστιο φανταστικό πίνακα. Πιτσιλιές έτρεχαν κάτω από τα πόδια τους, ήλιοι και φεγγάρια χόρευαν γύρω τους. Ο Μαθιός ήταν ευτυχισμένος. “Ας μείνουμε έτσι για πάντα” είπε στη Νικολέτα και την αγκάλιασε.
Όταν ξύπνησε, ήταν μόνος. Η Νικολέτα είχε χαθεί. Κι η σοφίτα του ήταν το ίδιο σκονισμένη και θλιβερή με πριν. Δάκρυσε. Ήταν όλα τελικά μονάχα ένα όνειρο; Ή μήπως όχι και τόσο μακρινό;
Μια ακόμα από τις υπέροχες ιστορίες που έπλασε και ζωγράφισε ο υπερκαλλιτέχνης Λίο Λιόννι ήδη από το 1991. Οι εκδόσεις Πατάκη, μαζί με τον αριστουργηματικό Φρέντερικ, έφεραν “πακέτο” ένα ακόμα σπουδαίο βιβλίο του Λιόννι στα ελληνικά δια μεταφραστικής χειρός Μαρίας Παπαγιάννη.
Στην πάγια, φορτωμένη πλήθος αγωνιών, ερώτηση των γονέων “τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;”, ο Μαθιός καταγράφει την αρτιότερη και ορθότερη απάντηση που θα μπορούσε να δώσει ένα παιδί και για την οποία (απάντηση) θα έπρεπε να φροντίζουν οι γονείς κάθε παιδιού, δίχως να προχωρούν στην άνωθι ερώτηση που μεταξύ μας μου φαίνεται κάπως γελοία. Άκου τι θέλεις να γίνεις; Η απάντηση του Μαθιού, αυτό “Δε ξέρω. Θέλω να γνωρίσω τον κόσμο” είναι καταπληκτική. Κανένα παιδί δε θα έπρεπε να ξέρει τι θέλει να γίνει πριν γνωρίσει τον κόσμο, πριν ανοίξει ανεπηρέαστο το βλέμμα του στον κόσμο και δει, γνωρίσει, συναναστραφεί, συνδιαλλαγεί με την ομορφιά, τη μετριότητα, τη σχετικότητα, τα ερεθίσματά του. Μόνο όταν γνωρίσει τον κόσμο θα είναι σε θέση να σου απαντήσει τι θέλει να γίνει. Κι ίσως ούτε και τότε με βεβαιότητα.
Και τι σημαίνει “να γνωρίσει τον κόσμο”; Να του παρέχεις ένα πλαίσιο απόλυτης ελευθερίας να δει, να μυρίσει, να αγγίξει, να διαβάσει, να αναμιχθεί, να δημιουργήσει. Αυτός ο ανάκατος σωρός των ετερόκλητων παραστάσεων κάποτε θα κατακαθίσει και τότε ο δικός σου Μαθιός θα κάνει την καλύτερη επιλογή που θα τον κάνει επιτυχημένο, δηλαδή… απλά ευτυχισμένο, δίχως να λογαριάζει κατ’ ελάχιστο τον ψυχολογικό ακρωτηριασμό στον οποίο τον υποβάλλουν γονείς και εκπαιδευτικοί να γίνεις “πετυχημένος”. Κοινωνικά στάτους για πέταμα στη χωματερή.
Ο δρόμος του Μαθιού περνάει και μέσα από την αγάπη, για εκείνη την ποντικίνα που του πήρε τα μυαλά και θα την αναζητήσει και αργότερα, όταν θα παλεύει να κατακτήσει τη χαρά στη ζωή του.
Το βιβλίο του Λιόννι είναι παράλληλα και ένας αυθεντικός ύμνος στα μουσεία, τη σημασία τους για έναν άνθρωπο, καθώς εσωκλείουν μέσα σε μερικές εκατοντάδες τετραγωνικά όλον τον κόσμο: πρόσωπα, ιστορίες, τοπία, φύση, χρώματα, κίνηση. Κι ένα μουσείο είναι ακριβώς αυτό: η αποθέωση και η απερίσπαστη συμπύκνωση της ουσίας του κόσμου που ίσως να μη γνωρίσεις ποτέ δια ζώσης αλλά μέσα από ένα μουσείο θα καταφέρεις να συναντήσεις. Βιβλία σε υπερέκταση τα μουσεία και τα εκθέματά τους.
Η εικονογράφηση -με την αγαπημένη κολάζ τεχνική του Λιόννι- στο Όνειρο του Μαθιού μπορεί να λειτουργήσει ως εισαγωγή αλλά και μάθημα για επαφή των παιδιών με τον κυβισμό και τον ιμπρεσιονισμό καθώς θα αναγνωρίσετε επιρροές από Πικάσο, Μιρό και ιμπρεσιονιστές ζωγράφους που μπορούν να σας ωθήσουν σε δημιουργίες (λίγο παρακάτω υπάρχει μία ιδέα).
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν το βιβλίο του Λιόννι είναι ουσιαστικά αυτοβιογραφικό. Μοιάζει όμως ως τέτοιο αφού κι αυτός ξεκίνησε από ένας ταλαντούχος αυτόδιδακτος ζωγράφος για να γίνει ένας πολυεπίπεδος δημιουργός.
Από τις εκδόσεις Πατάκη.
Στην τάξη:
Αυτές οι επιρροές από τον κυβισμό του Πικάσο, τον υπερρεαλισμό του Μιρό και τον ιμπρεσιονισμό του Μονέ στις οποίες αναφερθήκαμε παραπάνω είναι διάχυτες σε αυτό το βιβλίο του Λιόννι.
Εντάξει, αυτοσχεδιάσαμε και δημιουργήσαμε. Αν θέλουμε τώρα να το προχωρήσουμε κι άλλο, μπορούμε να φτιάξουμε τα δικά μας σχέδια του “Ονείρου του Μαθιού” ή του δικού μας ονείρου και να τα καδράρουμε όλα φτιάχνοντας μία έκθεση ζωγραφικής αντάξια του μεγάλου καλλιτέχνη Μαθιού. Να ένα κάδρο που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε (από το βιβλίο).
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: |
Το όνειρο του Μαθιού, Matthew’s dream (1991)
|
| Συγγραφέας: | Leo Lionni |
| Εικονογράφηση: | Leo Lionni |
| Μετάφραση: | Μαρία Παπαγιάννη |
| Εκδόσεις: | Πατάκη, Ιανουάριος 2017 |
| Διόρθωση: | Θανάσης Κοκολόγος |
| Σελίδες: | 32 |
| Μέγεθος: | 22 Χ 28 |
| ISBN: | 978-960-16-6916-8 |
