«Ξεχάστε ό,τι έχετε μάθει, αρχίστε με το να ονειρεύεσθε»
Σύνθημα Μάη 1968
Μεγάλο νησί. Ήθελες μέρες να το περπατήσεις, κάπου επτά. Το έλεγαν Παραλία ή Βουνό, αναλόγως που έμενε κανείς. Ή σκέτο Νησί, όπως επικράτησε στο τέλος.
Οι νέοι Νησιώτες ξέχασαν τα παλιά ονόματα, ξέχασαν τις παλιές ιστορίες, να φαντάζονται, να ονειρεύονται. Ξέχασαν σε ποιο δώμα τους νανούριζε η μάνα τους, πού έμαθαν τα πρώτα τους γράμματα, σκέπασαν ποτάμια για να φτιάξουν δρόμους, ξερίζωσαν δέντρα, τόσο που θύμωσαν τον Ήλιο και τους κεραυνούς. Ένας τόπος σε παρακμή, σε σήψη, σε ξεψύχισμα. Ένα πραγματικό έλος.
Ο ηγεμόνας και η γυναίκα του, η αρχόντισσα του Νησιού δεν είναι από εκείνους που τρέφουν αυταπάτες, έχουν δει την κατάσταση καθαρά. Γέρασαν αυτοί, γέρασε κι ο τόπος τους. Παύουν οι κάτοικοι να τους νοιάζονται. Και παύουν να φτιάχνουν ιστορίες, κανείς δε φτιάχνει νέες. Γιατί ξέχασαν τις λέξεις που αγαπάνε, που φροντίζουν, που νοιάζονται.
“Όμως… όμως το ξέρεις πως σε αγαπώ”
“Αλλά ποτέ πια δε μου το λες…” με δυσκολία ψιθύρισε ο ηγεμόνας.
Ντροπή ένας άρχοντας να εκφράζει παράπονο… Ένας άντρας μουρμουρίζει το παράπονό του;
Παιδί δεν έκαναν, δεν έτυχε. Μα ίσως ήταν και καλύτερα να επιλέξεις παρά να γεννήσεις έναν διάδοχο. Και ο τρόπος βρέθηκε γρήγορα. Προσκάλεσαν να γράψουν ιστορίες. Να θυμηθεί ο καθένας τις λέξεις που αγαπάνε, να φτιάξει μια ιστορία με αυτές και να τις στείλει στον άρχοντα και την αρχόντισσα. Και έδωσαν τρεις μήνες στους ενδιαφερόμενους, μέχρι την γεναριάτικη πανσέληνο.
Η Προτροπή στάλθηκε παντού, σε όλο το Νησί. Και περίμεναν μέχρι τότε για να τους έρθουν όλες κι όλες έξι ιστορίες. Δίχως όνομα αποστολέα, σε φακέλους ίδιου μεγέθους μα διαφορετικού χρώματος.
Έρωτας (η ιστορία στον λευκό φάκελο)
Αδερφή (η ιστορία στον κίτρινο φάκελο)
Μητέρα (η ιστορία στον πράσινο φάκελο)
Πατέρας (η ιστορία στον γαλάζιο φάκελο)
Πουλί τριανταφυλλί (η ιστορία στον κόκκινο φάκελο)
Παιδιά (η ιστορία στον ασημί φάκελο)
Ποιον φάκελο θα διαλέξουν; Ποιος θα τους διαδεχθεί;
Ο Μάνος Κοντολέων υπογράφει μια ημι-αλληγορική πολιτική ιστορία, ένα μυθιστορηματικό δοκίμιο φαντασίας, ένα θεατρικό έργο σε τρεις πράξεις με μυθιστορηματική δομή. Ο εξαίρετος πεζογράφος με τη γνωστή αφηγηματική δεινότητά του, γνωρίζοντας περίφημα τα δομικά συστατικά και το ύφος του παραμυθιού, του πεζογραφήματος, του δοκιμίου, του μυθιστορήματος, του θεάτρου, ακροβατεί επιδέξια φτιάχνοντας ένα πολυσήμαντο πολιτειακό μανιφέστο, ένα debate, μια ρητορική μονομαχία όπου με συμβολισμούς, υπαινιγμούς αλλά και πιο ξεκάθαρες δηλώσεις κονταροχτυπιούνται και αποκαλύπτονται η φωτισμένη μοναρχία και η δημοκρατία, καθώς η πρώτη λιμνάζει και η δεύτερη δείχνει τη δύναμή της.
Ο συγγραφέας φανερώνει τις παθογένειες των μοναρχικών καθεστώτων, ακόμα κι όταν αυτά εκπροσωπούνται από προσηνείς, σχετικά ανοιχτόμυαλους εκπροσώπους οι οποίοι όμως εγκλωβίζονται στον μονόδρομο της διαδοχής και των εκλεκτών, δείχνει το τέλμα στο οποίο οδηγούνται, φωτίζει τις χαραμάδες και κατόπιν τα πλατιά παραθύρια απ’ όπου ξεπροβάλλει η ανάγκη για δημοκρατία και τα αναλλοίωτα ιδεώδη του σοσιαλισμού όπως το θεμελιώδες της λαϊκής κυριαρχίας=ο λαός στην εξουσία, το οποίο καταδεικνύει μέσα από την τελική ανατροπή. Με τις εκφραστικές δεξιότητες, τη φαντασία, τους συμβολισμούς, την εύρυθμη αφήγηση, την αποφυγή πλατειασμών ή περιττών συμπληρωμάτων, ο συγγραφέας υπερασπίζεται την αληθινή, άμεση δημοκρατία ως τον κορυφαίο, όχι αψεγάδιαστο, μα πλέον value for money τρόπο διακυβέρνησης, ο οποίος μέσα από τα σύγχρονα όπλα (social media δύναμη τεχνολογίας κτλ) αξίζει να επαναπροσεγγιστεί και να ανακαλυφθεί από τους προεφήβους (και εφήβους) που θα διαβάσουν αυτό το βιβλίο.
Ανατριχιαστική είναι η συνειδητοποίηση αρκετών ομοιοτήτων με τη σημερινή εποχή η οποία μέσα από ένα πλέγμα διευκολύνσεων και ελευθεριών σκεπάζει το τέλμα της. Ακόμα πιο ανατριχιαστική είναι η συνειδητοποίηση ότι οι κοινωνίες γερνούν και τελικά πεθαίνουν όταν τους λείπουν οι λέξεις που αγαπάνε, που φροντίζουν, οι άνθρωποι που φτιάχνουν ιστορίες, οι άνθρωποι που έχουν φαντασία για να φέρουν το καινούργιο.
Μέρος Α’- Οι λέξεις
Μέρος Β’- Οι ιστορίες
Μέρος Γ’- Οι άνθρωποι
Να μη σου λείψει τίποτε από τα τρία, κοινωνία.
Η φαντασία στην εξουσία. Ο γαλλικός Μάης είναι εδώ με έναν αυθεντικό εκπρόσωπό του.
Το εκπληκτικό εξώφυλλο και τα γκριζόμαυρα σκίτσα στην έναρξη κάθε κεφαλαίου είναι της Κατερίνας Βερούτσου.
Για αναγνώστες από 8 ετών με βασικό κοινό το ηλικιών 9-13.
Εκδόσεις Πατάκη.
Διακρίσεις
Βραβείο «Φανή Αποστολίδου» σε συγγραφέα εκτενούς αφηγήματος, για παιδιά μεγάλων τάξεων Δημοτικού και Γυμνασίου από την Greek Ibby-Κύκλος Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου 2021
Το Soundtrack του βιβλίου
Bob Marley Get Up Stand Up Instrumental Original (και με Bob εδώ)
Revolution (Take 14 / Instrumental Backing Track)
Κράτησα τη ζωή μου (και εδώ original με Μπιθι) και εδώ ορχηστρικό για να ταξιδέψεις
Λίγο Ακόμα – Ελεωνόρα Ζουγανέλη & Νεανική Χορωδία Λεοντείου Λυκείου Νέας Σμύρνης
Μίκης Θεοδωράκης— Με το λύχνο του άστρου
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Το Νησί με τις λέξεις που αγαπάνε |
| Συγγραφέας: | Μάνος Κοντολέων |
| Εικονογράφηση: | Κατερίνα Βερούτσου |
| Σειρά : | Μυθιστορήματα φαντασίας |
| DTP: | Νίκη Αντωνακοπούλου |
| Εκδόσεις: | Πατάκη, Οκτώβριος 2020 |
| Διορθώσεις: | Αντωνία Γουναροπούλου |
| Υπεύθυνη έκδοσης: | Υβόνη Καρύδη |
| Σελίδες: | 112 |
| Μέγεθος: | 14 Χ 21 |
| ISBN: | 978-960-16-8387-4 |
