Το μυστικό της μεγάλης καρδιάς, της Σοφί Ντε Μάλενχαϊμ (εικ.: Ανίκ Μασόν)

“Τον έλεγαν Μεγάλη Καρδιά και του άρεσε να προσφέρει φτερά από το καπέλο του σε όποιον συναντούσε”, είπε η γιαγιά στον Βίκτορα για τον προ-προπάππου του.

Το βράδυ ο Βίκτορας βλέπει στον ύπνο του ότι είναι και ο ίδιος Ινδιάνος αρχηγός, ότι μένει σε μια ινδιάνικη σκηνή, ότι η Αμελί τον συμπαθεί περισσότερο, ότι η δασκάλα τον κάνει αρχηγό της τάξης. Πηγαίνει με το καπέλο με τα φτερά στο σχολείο. Τα παιδιά του ζητούν να τους δώσει φτερά. Εκείνος διστάζει. Η γιαγιά τον συμβουλεύει να τα δίνει, όπως ο προ-προπαππούς του. Το κάνει. Αλλά επιστρέψει, σχεδόν δίχως φτερά. Περίεργο! “Όσο ζούσε η Μεγάλη Καρδιά δεν έλειψε ποτέ κανένα φτερό απ’ το καπέλο. Κι έφτασε μέχρι εκατό χρονών”!

“Τι να κάνω γιαγιά;”

Το μυστικό είναι να δίνεις με την καρδιά σου, με αυθεντικότητα, με αλήθεια, με γενναιοδωρία. Τότε θα σου επιστρέφεται αυτή η δοτικότητα διπλή και το “καπέλο” σου θα ξαναγεμίζει φτερά. Σ’ αυτό συνοψίζεται το μήνυμα της γιαγιάς προς τον εγγονό της, καθώς εκείνος βλέπει το καπέλο του προ-προπάππου του να αποψιλώνεται δίχως να βλέπει κάποιο προφανές όφελος. Κάπως έτσι, τα οφέλη είναι πολλαπλά, οι φιλίες αναπτύσσονται, οι παρεξηγήσεις λύνονται, οι εκφοβισμοί υποχωρούν, η μοιρασιά και η αλληλεγγύη γίνονται κυρίαρχη κουλτούρα.

Μια όμορφη ιστορία, με διδακτικό πρόσημο, που αναδεικνύει τις αξίες της μοιρασιάς, της συμπαράστασης, της ενσυναίσθησης, της προσφοράς.

Η εικονογράφηση της Annick Masson κινείται στα αγαπημένα της μονοπάτια: πολύχρωμη παλέτα, παλ αποχρώσεις λεπτομέρεια δίχως να το παρακάνει, εκφραστικότητα στα εμπνευσμένα πρόσωπα, παραμυθένια ατμόσφαιρα, αίσθηση χειροποίητων σχεδίων.