Διαβάζεται σε 3′- Ηλικιακό κοινό: 4+ (target 5-7) – Εικονογραφημένο βιβλίο για παιδιά
Δεν θα τιμωρηθείς για τον θυμό σου. Θα τιμωρηθείς από τον θυμό σου.
Βούδας
Η Δανάη Δάσκα αφήνει το ευρηματικό και χιουμοριστικό περιβάλλον του 1000 τρόποι να στύψεις ένα λεμόνι και πηγαίνει στη διαχείριση συναισθημάτων και συγκεκριμένα σε αυτή του θυμού μέσα από μια σύγχρονη ψυχοπαιδαγωγική μέθοδο.
Περί τίνος πρόκειται
Όταν ο θυμός μες στο στήθος σου φουσκώνει
κι αισθάνεσαι πως μέσα σου υπάρχει ένα μπαλόνι,
προτού να κάνει μπαμ και δυνατά να σκάσει,
υπάρχει ένας τρόπος όλο αυτό να σου περάσει.
Και ο τρόπος είναι να πάρεις χαρτί και να ζωγραφίσεις αυτό το μπαλόνι. Πώς είναι; Φτιάξε του μάτια, φρύδια, δόντια, αυτιά, δώσε του όνομα, φτιάξε του σπίτι, δώσε του μια ζωή να ζήσει, μια χώρα, μια φωνή, λόγια που θα λέει. Δώσε του μορφή και κάνε τον… παιχνίδι.
Εστιάζοντας
Η Τέχνη αποτελούσε πάντοτε πολύτιμο εργαλείο έκφρασης των συναισθημάτων μας. Ειδικά για τα παιδιά ήταν ένας χώρος προνομιακός, ένας χώρος αποκάλυψης της εσωτερικής τους τοπιογραφίας και των αχαρτογράφητων περιοχών τους ελλείψει λέξεων και δυνατότητες εναλλακτικής έκφρασης. Για τους μεγάλους του περιβάλλοντός τους, το παιδικό σχέδιο αποτελεί έναν χάρτη πλοήγησης στο έρεβος των σκέψεων, των αγωνιών, του πολυπρισματικού υποσυνείδητού τους.
Η Δανάη Δάσκα υιοθετεί μια από τις σύγχρονες ψυχοπαιδαγωγικές προσεγγίσεις ως προς την διαχείριση του θυμού από τα παιδιά της προσχολικής και πρωτοσχολικής ηλικίας, η οποία υποστηρίζει ότι μια απελευθερωτική διαδικασία που ενεργοποιεί μηχανισμούς εξομάλυνσης και διευθέτησης της έντασης στον εγκέφαλο είναι η εικονιστική αποτύπωση του θυμού και η ονοματοδοσία του. Ήτοι, να τον ζωγραφίσεις ως ανθρωπάκι ή τερατάκι ή με οποιαδήποτε μορφή και να του δώσεις ένα όνομα. Αυτή ο οπτικός προσδιορισμός και η επαφή του παιδιού με τον θυμό του ως μορφή, ως οντότητα με πρόσωπο, σώμα, όνομα, ζωή, τόπο κατοικίας, αποτελεί έναν ισχυρό μοχλό συμφιλίωσης μαζί του, αποδοχής του ως συναίσθημα και όχι ως κάποιο τερατούργημα που του συμβαίνει και σταδιακής διαχείρισής του ως κάτι πιο οικείο, λιγότερο εξοργιστικό.
Η ανάπτυξη της ιστορίας γίνεται μέσα από διαφορετικού μέτρου στίχους, ισορροπημένους στις μεταξύ τους ενότητες (δίστιχα, τετράστιχα κ.ο.κ.) και στις πιο πολλές περιπτώσεις με αβίαστες ομοιοκαταληξίες, εξαιρουμένων των εύκολων υποκοριστικών.
Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα οπτική που φεύγει από τα “χτύπα το μαξιλάρι σου, μέτρα ως το 20 ή πάρε μια μποξιέρα, απομονώσου και δώσε της να καταλάβει” και ενδιαφέρεται για την επίτευξη ψυχικής ισορροπίας του παιδιού μέσω της οικοδόμησης μιας πιο στέρεας διαχείρισης και όχι μέσα από τη διοχέτευση του θυμού σε άλλους σωλήνες και αγωγούς. Δεν γνωρίζω τα αποτελέσματά της προσέγγισης αυτής, ψάχνοντας δεν βρήκα εκτενείς έρευνες. Ωστόσο, μου φαίνεται όντως ενδιαφέρουσα και θα την δοκιμάσω.
Η εικονογράφηση της Zafouko Yamamoto είναι παιγνιώδης, έχει την ατμόσφαιρα και την υφή του παιδικού σχεδίου, του χειροποίητου, τα σχήματα και οι γεωμετρίες της είναι απλές και οικείες στο βλέμμα των παιδιών, ενώ ενδιαφέρουσα βρήκα τη μορφή της ηρωίδας και κυρίως τα χαρακτηριστικά του προσώπου της, τομέας από τους πιο δύσκολους για έναν/μία εικονογράφο.
Για αναγνώστες από 4-4,5 περίπου ετών.
Εκδόσεις Παπαδόπουλος.
 TAYTOTHTA |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Το μπαλόνι του θυμού |
| Συγγραφέας: | Δανάη Δάσκα |
| Εικονογράφος: | Zafouko Yamamoto |
| Εκδόσεις: | Παπαδόπουλος, Οκτώβριος 2022 |
| Διόρθωση: | Αντωνία Κιλεσσοπούλου |
| Σελίδες: | 32 |
| Μέγεθος: | 24,5 Χ 24,5 |
| ISBN: | 978-960-484-863-8 |
