Η Μαργαρίτα είναι 10 ετών. Σιχαίνεται τις μπάμιες, την τσαντίζει η αγένεια και θέλει να αλλάξει τα μαλλιά της που είναι σαν σκούπα αχυρένια. Αυτά είναι ίσως λίγο αδιάφορα μπροστά στην διήγηση από τη Μαργαρίτα της πιο συναρπαστικής περιπέτειας που έζησε σε όλη τη ζωή της, έναν Ιούνιο.
Ένας βάτραχος τα ξεκινάει όλα. Ένας βάτραχος που της ζητά, σαν τη βλέπει κάτω από τη βυσσινιά του κήπου της, να του δώσει μια υπόσχεση, μια απλή υπόσχεση για να τη βάλει στη θέση της και κανείς να μην καταλάβει την εξαφάνιση. Γιατί ο βάτραχος είναι αρχιφύλακας στο Μουσείο των Υποσχέσεων. Και διόλου εύκολα δε θα ‘ναι γι’ αυτόν τα πράγματα αν αποκαλυφθεί η κλοπή.
Πο πο! Τρομακτικό πράγμα τα μουσεία. Βαρετά! Φουλ χασμουρητά! Της υπνηλείας αναφιλητά! Καρέ της αμηχανίας! Σε λίγα από δαύτα είχε περάσει καλά η Μαργαρίτα. Σε ελάχιστα. Τα περισσότερα ήταν ακαταλαβίστικα και αδιάφορα, φτιαγμένα για μεγάλους, για κάποιους άλλους, με άλλα ενδιαφέροντα, ίσως κι άλλα συμφέροντα.
Ο βάτραχος επέμεινε. “Αν δεις αυτό το μουσείο, θα αλλάξεις γνώμη”. Το δέλεαρ ήταν μερικά ταπεινά πράγματα που έφτιαξαν ένα συμπαθές άθροισμα. Κι η Μαργαρίτα της βυσσινιάς, με τα πολλά πείστηκε. Κίνησε για το μουσείο- το οποίο πράγματι υπήρχε και δεν ήταν φτιάσιμο της φαντασίας της- κι άρχισε την περιήγηση στις παράξενες αίθουσές του.
Αλλεπάλληλοι γρίφοι, ένας αινιγματικός χάρτης, ένας εκλιπαρών βάτραχος, κάμποσες υποσχέσεις και ένα καλά κρυμμένο μυστικό α κάνουν αυτήν την περίηγησή της στο παράξενο αυτό μουσείο παραπάνω από συναρπαστική. Κι η άποψή της για τα μουσεία θα αλλάξει ριζικά. Αλλά να ‘ταν μόνο αυτό;
Τα μουσεία και οι υποσχέσεις κάτω από έναν μεγεθυντικό φακό. Τα βαρετά στα μάτια των παιδιών μουσεία, με τα ακαταλαβίστικα εκθέματα και τις ακόμα πιο δυσνόητες επιγραφές και επεξηγήσεις, τις ξεναγήσεις με το πλήθος χαμένων πληροφοριών και το ανύπαρκτο μυστήριο και παιχνίδι. Σε ένα βαθμό τα μουσεία δικαιολογούνται. Έχουν κανόνες. Και τα τελευταία χρόνια πολλά εκπαιδευτικά προγράμματα καθιστούν τα μουσεία ολοένα και πιο παιδοκεντρικά.
Από την άλλη, τα περισσότερα μουσεία, έτσι όπως είναι δομημένα, είναι αποέωση της σοβαροφάνεις και ύμνος στην ενηλικίωση. Θα μεγαλώσεις και θα καταλάβεις περισσότερα, σου ψιθυρίζουν. Γιατί άραγε; Γιατί σε μία έκταση 1000 και 1500 τετραγωνικών μέτρων δε χωρά ένα δωμάτιο 80 τετραγωνικών όπου το παιδί θα αγγίξει, θα τρέξει, θα παίξει, θα αναζητήσει μυστήρια, θα γράψει επιγραφές, θα ζωγραφίσει, θα αφήσει το αποτύπωμά του; Θεωρώ ότι χρειάζεται ανοιχτό πνεύμα και φαντασία, αυτή η φαντασία που ο Παύλος ζητούσε να ανέβει στην εξουσία. Όλα τα μουσεία μπορούν να αξιοποιήσουν έναν μικρό χώρο που θα κινητοποιεί έτι περαιτέρω τα παιδιά και δεν θα τα αντιμετωπίζει σα μικρογραφίες σοβαροφανών ενηλίκων που περιοδεύουν από έκθεμα σε έκθεμα συγκρατώντας συνήθως ελάχιστες πληροφορίες κι ακόμα λιγότερα ερεθίσματα.
Το Μουσείο των Υποσχέσεων της Λίνας Μουσιώνη είναι ένα αλλιώτικο μουσείο. Μπορείτε να το στήσετε παντού. Στο σπίτι και την τάξη σας, μέσα στον ηλεκτρικό καθώς πάτε στην Κηφισιά ή το Μοσχάτο, καθώς σεργιανάτε πλάι σε κάποιον βράχο θαλασσινό. Είναι ένα κινητό μουσείο που η συγγραφέας μας χαρίζει.
Πέρα από το μυστήριο και την διάχυτη αγωνία τα οποία διατρέχουν όλη την ιστορία της, πέρα από το κλείσιμο του ματιού σε μια πιο ενδιαφέρουσα εκδοχή μουσείου, η συγγραφέας αναλύει εμμέσως τη φύση των υποσχέσεων και τον τρόπο που αυτές εγκαθίστανται και λειτουργούν στη ζωή των ανθρώπων.
Η εικονογράφηση της Ναταλίας Καπατσούλια συμπράτει με το κείμενο αρμονικά και ακολουθεί την περιήγηση της Μαργαρίτας στο μουσείο. Όμορφοι χρωματικοί συνδυασμοί και ταιριαστές τοποθετήσεις των σκίτσων στις σελίδες.
Στην πράξη
Μια γωνία υποσχέσεων
Ένα κουτί -διάφανο ει δυνατόν- θα μπορούσε να γίνει το δοχείο υποδοχής των υποσχέσεών μας. Διαφωνίες ή προβλήματα που ανακύπτουν μα και θετικές μας εκδηλώσεις, θα μπορούσαν να γίνουν η αφορμή για τη διατύπωση, με γραφή ή ζωγραφική, μιας υπόσχεσής μας. Επειδή όμως το κουτί αυτό έχει κάποιες προφανείς δυσκολίες (κάθε πότε θα το ανοίγουμε; πώς θα το ελέγχουμε), μπορούμε σε έναν πίνακα φελλού να καρφιτσώνουμε τις υποσχέσεις των παιδιών και τις δικές μας σε post it ώστε και να θυμίζουν εκθέματα αλλά και να έχουμε εύκολη πρόσβαση σε αυτές. Ακόμα πιο εύκολη θα ήταν η αξιοποίηση ενός χώρου που δεν θα δεχόταν άλλη αξιοποίηση, π.χ. σε μια μακρόστενη κολόνα να κολλήσουμε ένα καλοφτιαγμένο χαρτόνι και πάνω σε αυτό να βάζουν τα παιδιά τις υποσχέσεις τους.
Το δικό μας μικρό μουσείο: Μουσείο Συναισθημάτων
Το μουσείο των υποσχέσεων με έκανε να σκεφτώ κατά πόσο είναι εφικτή η διαμόρφωση μιας γωνιάς σε μια τάξη ή σε ένα σπίτι ως ένα εναλλακτικό μουσείο. Ένα μουσείο που θα του αλλάζουμε περιοδικά περιεχόμενο και όνομα και θα αποτελεί τη δική μας πρόταση. Από το μουσείο των υποσχέσεων μέχρι ενδεχομένως κάποιο μουσείο παιχνιδιού ή ένα μουσείο συναισθημάτων στο οποίο θα εκθέτουμε πίνακές μας (ζωγραφιές) με πρόσωπα ή σώματα που εκφράζουν συναισθήματα, λέξεις που δείχνουν πώς νιώθουμε, φωτογραφίες μας, τραγούδια, δημιουργίες μας από πλαστελίνη ή πηλό ή ο,τι άλλο σκεφτούμε (δεν είναι το θέμα να κατεβάσουμε όλες τις επιμέρους ιδέες εδώ).
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Το μουσείο των υποσχέσεων |
| Συγγραφέας: | Λίνα Μουσιώνη |
| Εικονογράφηση: | Ναταλία Καπατσούλια |
| Εκδόσεις: | Μεταίχμιο, Μάρτιος 2016 |
| Επιμέλεια: | Κατερίνα Λελούδη |
| Σελίδες: | 69 |
| Μέγεθος: | 14 Χ 21 |
| ISBN: | 978-618-03-0175-5 |
