Το λιοντάρι της βιβλιοθήκης, της Μισέλ Νούντσεν (εικ.: Κέβιν Χοκς)

Μια μέρα, ένα λιοντάρι μπήκε στη βιβλιοθήκη, πέρασε το γραφείο υποδοχής και χάθηκε στα ράφια με τα βιβλία. Ο κύριος ΜακΜπι έτρεξε να το πει στην βιβλιοθηκονόμο, κυρία Μεριγουέδερ. “Απαγορεύεται το τρέξιμο” του είπε εκείνη που ήταν πολύ αυστηρή με την τήρηση των κανόνων. “Παραβαίνει κάποιον κανόνα;” τον ρώτησε. Ο κύριος ΜακΜπι απάντησε αρνητικά. “Τότε αφήστε το στην ησυχία του”, είπε εκείνη.

Και το λιοντάρι περιπλανιόταν στη βιβλιοθήκη, ακούμπησε σε κάποιο πουφ και κοιμήθηκε. Στην αφήγηση παραμυθιού στάθηκε και άκουγε. Άκουσε και την επόμενη ιστορία. Και από την επόμενη μέρα άρχισε να κάνει δουλειές, να βοηθάει παντού, τόσο που όλοι το συμπάθησαν, αλλά λίγο περισσότερο απ’ όλους η κυρία Μεριγούεδερ.

Όταν μια μέρα το λιοντάρι δεν εμφανίστηκε στη βιβλιοθήκη, η κυρία Μεριγουέδερ έπεσε σε μελαγχολία. Θα γυρίσει; Ή μήπως οι κανόνες είναι πολύ πιο ισχυροί από ένα λιοντάρι σε μια βιβλιοθήκη;

Τρυφερό, συγκινητικό, πολλαπλά νοηματοδοτημένο, με ευφάνταστη εξέλιξη, ένας picture book κύβος του Ρούμπικ, τον οποίο όπως και να τον γυρίσεις, φτιάχνεται και δεν φτιάχνεται, πάντα έχει το χρώμα να σε γοητεύσει με την αντισυμβατικότητα, την πλαστικότητα, την εξημερωτική του επίδραση στον ψυχισμό. Τι είναι οι κανόνες; Είναι θέσφατο και απαραβίαστος κώδικας συμπεριφοράς που δεν επιδέχεται κανόνες στο συμπυκνωμένο σύμπαν του dura lex sed lex; Τι είναι η βιβλιοθήκη; Είναι ένας μουσειακός χώρος νεκρικής σιγής όπου κείτονται βιβλιοπτώματα και σκονισμένα εκθέματα ή ένας ζωντανός χώρος που έχει τη δική του νέμεση και τη δική του αιώρηση; Αν οι κανόνες υπάρχουν και έχουν αξία, είναι γιατί τακτοποιούν συνοπτικά τη ζωή μας σε ετικέτες. Αν όμως έχουν μεγάλη αξία, τότε πρέπει να διακρίνεις τη λεπτή γραμμή που θα τους παραβείς γιατί το όφελος στο κοινωνικό σύνολο ή στο άτομο θα είναι μεγαλύτερο της παραβίασής τους. Κι αν η βιβλιοθήκη έχει αξία δεν είναι γιατί κρατά εντός των τειχών της πολιτείας της βιβλία, αλλά γιατί επιτρέπει σε όλους να γίνουν κοινωνοί και συμμέτοχοι, αναγνώστες και αφηγητές, διασώστες και θιασώτες των πιο σπουδαίων ιδεών που τρυπώνουν στα ράφια. 

Κάπως έτσι, έχουμε έναν υπερεαλιστικό ύμνο στη δύναμη της βιβλιοθήκης, των κανόνων, των εξαιρέσεων, της ενσυναίσθησης, της λάθος εκτίμησης, της αναγνώρισης, που από το μακρινό πια 2006, μας ήρθε στην Ελλάδα μέσω εκδόσεων Παπαδόπουλου το 2023 και με την βίντατζ εικονογράφηση, τις παλ αποχρώσεις και τη διατήρηση ενός παλιότερου στυλ, κομίζει κάτι ιδιαιτέρως παραμυθένιο στη συνολική ατμόσφαιρα της έκδοσης.