Διαβάζεται σε 3′- Περιέχει απόσπασμα- Ηλικιακό κοινό: 17+ – Αστυνομικό μυθιστόρημα
μετανάστης (αρχ. ελλ.) < μετά + ναίω= κατοικώ, διαμένω, κρύβομαι
Τον Μισέλ Μπισί τον μάθαμε από τον μεγάλο θόρυβο που έκανε με «Το κορίτσι της πτήσης 5403» το οποίο είχε αποσπάσει αρκετές σπουδαίες κριτικές παγκοσμίως αλλά και από τα «Τρία μαύρα νούφαρα» που είχαν προηγηθεί στη χώρα έκδοσης αλλά στην Ελλάδα ήρθαν μετά την μεγάλη επιτυχία του Κοριτσιού της πτήσης 5403.
Και σε εκείνα τα βιβλία, αλλά και στο νέο βιβλίο του, Το Κόκκινο Σημειωματάριο, ο Μισέλ Μπισί σε πιάνει από τη μύτη και σε πηγαίνει με μια ανάσα μέχρι το τέλος, μη αφήνοντας σελίδα να πέσει κάτω. Σελίδα πρώτη. Εν είδει προλόγου:
-Τι σας προβληματίζει, Λεϊλί; Είστε όμορφη. Έχετε τρία υπέροχα παιδιά. Την Μπαμπύ, τον Αλφά, τον Τιντιάν. Τα καταφέρατε μια χαρά στη ζωή σας.
-Μια χαρά. Όλα αυτά είναι μόνο η βιτρίνα. Αέρας κοπανιστός. Όχι, δυστυχώς, όχι, δεν είμαστε μια ευτυχισμένη οικογένεια. Μας λείπει το βασικό.
-Ένας μπαμπάς;
Η Λεϊλί άφησε να της ξεφύγει ένα ανεπαίσθητο γελάκι.
-Όχι, όχι. Τα καταφέρνουμε μια χαρά και χωρίς μπαμπά, και χωρίς μπαμπάδες ακόμη, καλά είμαστε οι τέσσερίς μας.
-Τι σας λείπει, λοιπόν;
Τα μάτια της Λεϊλί μι΄σανοιξαν, σαν ένα στόρι που αφήνει να περάσει μια ηλιαχτίδα και να φωτίσει ένα σκοτεινό δωμάτιο, μετατρέποντας τη σκόνη σε αστερόσκονη.
-Είστε πολύ αδιάκριτος, αγαπητέ μου κύριε. Δεν γνωριζόμαστε καλά καλά, και νομίζετε ότι θα σας αποκαλύψω το μεγαλύτερο μυστικό μου;
Εκείνος δεν απάντησε τίποτε. Το στόρι των ματιών της Λεϊλί είχε ήδη ξανακλείσει, βυθίζοντάς τα ξανά στο σκοτάδι. Η Λεϊλί στράφηκε προς τη θάλασσα, φύσηξε τον καπνό της για να μουντζουρώσει τα σύννεφα.
-Είναι κάτι περισσότερο από ένα μυστικό, μικρέ περίεργε κύριε. Είναι μια κατάρα. Είμαι κακή μητέρα. Τα τρία παιδιά μου είναι καταδικασμένα. Η μόνη μου ελπίδα είναι ότι ένα από αυτά, ίσως το ένα από αυτά, θα καταφέρει να γλιτώσει από το ξόρκι.
Έκλεισε τα μάτια της. Εκείνος ρώτησε ξανά:
-Ποιος το έκανε αυτό το ξόρκι;
Πίσω από το κλειστό παραθυρόφυλλο των βλεφάρων της βρόντηξε ο κεραυνός.
-Εσείς. Εγώ. Ολόκληρη η γη. Κανείς δεν είναι αθώος σε αυτήν την ιστορία.
Η γοητευτική μιγάδα Λεϊλί Μαάλ είναι μετανάστρια από το Μάλι. Ανύπαντρη μητέρα, ζει στα περίχωρα, στο Πορ-ντε-Μπουκ της Μασσαλίας και μεγαλώνει μόνη τα τρία της παιδιά, την 22χρονη Μπαμπύ, τον 16χρονο Αλφά και τον 10χρονο Τιντιάν.
Μεγάλωσε σε μια καλύβα, στο Σεγκού, μια μικρή πόλη στο Μάλι, κοντά στον ποταμό Νίγηρα, όπως οι περισσότεροι εκεί κάτω Λαμαρίνα για σκεπή και πάτωμα από άμμο. Αγαπούσε την ελληνική μυθολογία. Η ζωή της από τότε είχε μόνο αγκάθια. Μετά από αλλεπάλληλους βιασμούς και παρόλο που είχε τυφλωθεί στα δεκατρία της, επιχείρησε και κατάφερε να διασχίσει την Μεσόγειο, με την βοήθεια ενός δικτύου διακίνησης παράνομων μεταναστών και έφτασε στη Σικελία και κατόπιν στη Μασσαλία.
“Ήταν σπινθηροβόλα, ζωντανή, αφοπλιστικά ευρηματική…”
Η ζωή της βουλιάζει ακόμα μια φορά όταν η αστυνομία καταζητεί την Μπαμπύ, την πανέμορφη κόρη της, για τη δολοφονία του 49χρονου Φρανσουά Βαλιόνι, υψηλόβαθμου στελέχους της Vogelzug, μιας οργάνωση η οποία από το 1975 παρέχει βοήθεια σε μετανάστες και πρόσφυγες, ενώ και ο γιος της, ο Άλφα, έχει μπλεξίματα με την αστυνομία αφού εξαντλεί τα όνειρά του στη δημιουργία ενός δικτύου διακίνησης παράνομων μεταναστών.
Την υπόθεση αναλαμβάνουν η Υπηρεσία Εσωτερικής Ασφαλείας της Γαλλίας, ο διοικητής της αστυνομίας Πέταρ Βελίκα και υπαστυνόμος Ζουλό Φλόρες, ο οποίος ανακαλύπτει ότι ο Βαλιονί ανταλλάσσε μηνύματα με τη δολοφόνο στον υπολογιστή, η οποία εμφανιζόταν στο facebook με το ψευδώνυμο Μπαμπί13. Εκείνο που αρχίζει να παραξενεύει τους ερευνητές είναι το δείγμα αίματος που πήρε η δολοφόνος από τον νεκρό. Μήπως αυτή η αιμοληψία είναι ένα τεστ πατρότητας, αφού ο Βαλιόνι, παρότι παντρεμένος με δυο παιδιά, είχε παιδιά σε ένα σωρό προσφυγικούς καταυλισμούς όπου γυρνούσε;
Λίγο μετά, βρίσκεται νεκρός ακόμα ένας υπάλληλος της ίδιας οργάνωσης, ο Ζαν-Λου Κουρτουά. Με το ίδιο τελετουργικό. Πάλι αιμοληψία με κιτ. Αυτή τη φορά με το ψευδώνυμο Φαλίν 95.
Αυτές οι δυο νύχτες στο Radisson Blu αποτελούσαν τη μοναδική μετακίνηση του Ζαν-Λου εδώ και μήνες. Είχε προτείνει στη Φαλίν να συναντηθούν. Και την αμέσως επόμενη στιγμή το είχε μετανιώσει. Έπειτα το ξανασκέφτηκε. Θα έπιναν απλώς ένα ποτό και τίποτε άλλο. Ήταν μόνο μια δοκιμασία. Μια δοκιμασία για να αποδείξει περίτρανα την αγάπη του για την Μπλαντίν. Για να νιώσει τη σταθερότητα του αδιαπέραστου τείχους που είχαν ορθώσει οι δυο τους γύρω από τον Ζονατάν.
Η καταδίωξη αρχίζει. Η Λεϊλί ανακαλύπτει ότι το κόκκινο σημειωματάριο στο οποίο κατέγραφε τα μυστικά της έχει χαθεί. Τι περιείχε το σημειωματάριο αυτό; Μήπως η Λεϊλί δεν είναι όσο αθώα και κατατρεγμένη θέλει να δείχνει;
Η φάμπρικα εκμετάλλευσης που στήνεται ενίοτε γύρω από τους μετανάστες από οργανώσεις και παράγοντες εξουσίας ξεδιπλώνεται σε όλο της το μεγαλείο, αναπτύσσοντας το προσφυγικό ζήτημα με έναν τρόπο που δεν αφήνει περιθώρια να το υποβαθμίσεις ή να κατρακυλήσεις σε οποιοδήποτε ρατσιστικό κατήφορο. Δίνοντας του έναν καταιγιστικό ρυθμό και με κέντρο την λεκάνη της Μεσογείου, ο Μπισί στήνει ένα μοναδικής έντασης μυθιστόρημα όπου παρελθόν και παρόν συμπλέκονται επιδέξια, αναδεικνύοντας την εξάρτησή τους, ενώ η ζωή των μεταναστών και η προσπάθειά τους για αλλαγή ζωής αποτυπώνονται ευκρινώς και με τη δύναμη του ρεαλισμού. Έναν ρεαλισμό που δρα σα δυναμίτης για τον μέσο αναγνώστη που αναγνωρίζει σε πολλά περιστατικά του βιβλίου περιστατικά που έχουν έρθει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στη δική του γνώση.
Στην ιστορία του προσφυγικού ζητήματος σε όλο τον κόσμο, δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις. Συμφέροντα, εξουσίες παίζουν ζάρια στην πλάτη των ανθρώπων που αναζητούν μια καλύτερη ζωή. Άνθρωποι ανήθικοι, άνθρωποι ταλαιπωρημένοι, άνθρωποι γελασμένοι, άνθρωποι ειλικρινείς, όλη στη σούπα της ζωής. Με ρυθμό που αιχμαλωτίζει, με πλοκή που ικανοποιεί και απαιτητικούς αναγνώστες crime fiction, με ίντριγκες, με ανατροπές δυνατές, με δουλεμένους διαλόγους που βγάζουν την ένταση που χρειάζεσαι, με την Λεϊλί και την οικογένειά της να περιγράφονται σε βάθος (ειδικά η μητέρα), Μπισί χτίζει σταδιακά, αποσιωπώντας και εμφανίζοντας στοιχεία εντέχνως μέχρι το τέλος, συγκινώντας με τα δράματα που ανασηκώνει μπροστά μας.
Για τη δύναμη της οικογένειας, για τα παιδικά χρόνια, για το ταξίδι που ζητάς να σωθείς, για το πεπρωμένο που δεν το ξέρεις και δεν ορίζεις πολλές φορές, για τον κόσμο της απληστίας, για το προσφυγικό, για όσους το εκμεταλλεύονται και όσους το σέβονται, για την αναζήτηση της αλήθειας και της ρίζας, για την αυτοθυσία.
Θα σας κρατήσει.
Κυκλοφορεί σε 11 χώρες.
Για αναγνώστες 17+ ετών.
Εκδόσεις Κέδρος.
Με μια ματιά
- Η φάμπρικα εκμετάλλευσης που στήνεται ενίοτε γύρω από τους μετανάστες από οργανώσεις και παράγοντες εξουσίας ξεδιπλώνεται σε όλο της το μεγαλείο, αναπτύσσοντας το προσφυγικό ζήτημα με έναν τρόπο που δεν αφήνει περιθώρια να το υποβαθμίσεις ή να κατρακυλήσεις σε οποιοδήποτε ρατσιστικό κατήφορο. Δίνοντας του έναν καταιγιστικό ρυθμό και με κέντρο την λεκάνη της Μεσογείου, ο Μπισί στήνει ένα μοναδικής έντασης μυθιστόρημα όπου παρελθόν και παρόν συμπλέκονται επιδέξια, αναδεικνύοντας την εξάρτησή τους, ενώ η ζωή των μεταναστών και η προσπάθειά τους για αλλαγή ζωής αποτυπώνονται ευκρινώς και με τη δύναμη του ρεαλισμού.
Το Soundtrack του βιβλίου
Samuel Barber – Adagio for Strings
 TAYTOTHTA |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Το κόκκινο σημειωματάριο |
| Τίτλος πρωτοτύπου: | On la trouvait plutôt jolie |
| Συγγραφέας: | Μισέλ Μπισί |
| Υπεύθ. τμημ. διορθ.: | Μαρία Σπανάκη |
| Εκδόσεις: | Κέδρος, Δεκέμβριος 2020 |
| Μετάφραση: | Κατερίνα Γούλα |
| Σελιδ/ση-διόρθωση: | Νικολέττα Δουλάμη |
| Επιμέλεια-διόρθωση: | Βάσω Παπαχρήστου |
| Σελίδες: | 544 |
| Μέγεθος: | 14 Χ 20,6 |
| ISBN: | 978-960-04-5144-3 |
