Καλοκαίρι. Τα σχολεία έκλεισαν. Ο Άκης, ο Κορνήλιος, η Τζένη κι η Νεφέλη περιπλανώνται στην μικρή επαρχιακή τους πόλη. Σε μια από αυτές τις στράτες τους, βρίσκουν πεταμένα κομμάτια ξύλου έξω από ένα ξυλουργείο. Η ιδέα πέφτει ακαριαία. Φτιάχνουν ξύλινα σπαθιά. Οι μάχες δίνουν και παίρνουν για μέρες. Οι περιπέτειες και οι αυτοσχεδιασμοί βάζουν φωτιά στο μυαλό τους. Όμορφο ήταν το καλοκαίρι. Όχι όλο όμως. Τον Αύγουστο οι τρεις πρώτοι φίλοι πήγαν διακοπές με τους γονείς τους σε κάτι… παραθαλάσσιο. Να περάσουν καλά. Και μάλλον περνούσαν. Η Νεφέλη όμως έμεινε στην πόλη, μόνη. Βαριόταν; Μπα, δεν το λες έτσι ακριβώς. Μάλλον κόντευε να κόψει τις φλέβες της βρίσκοντας ότι στο βαρετό σχολείο βαριόταν λιγότερο απ’ ό,τι τώρα. Οι γονείς της ζούσαν τον δικό τους κόσμο και πραγματικότητα, χρόνο μαζί της δεν περνούσαν κι η Νεφέλη αισθανόταν φυλακισμένη στο σπίτι και το δωμάτιό της. Μέχρι εκείνο το απόγευμα που αποφάσισε να βγει από το καβούκι της μαζί με το σπαθί της κάνοντας μια βόλτα στους δρόμους της μικρής πόλης.
Τότε ήταν που συνάντησε εκείνο το θλιμμένο αγόρι που της είπε ότι είναι πρίγκιπας. Κι ήταν θλιμμένος γιατί μια μάγισσα του είχε κλέψει το καπέλο του που δεν ήταν ένα οποιοδήποτε καπέλο αλλά η δύναμή του όλη, η ιστορία του, ένα οικογενειακό κειμήλιο που δεν αντικαθίσταται. “Θα με βοηθήσεις;” σχεδόν την εκλιπάρησε ο ευγενέστατος πρίγκιπας Πέπε- Ρουζ. Έπρεπε να πάνε πίσω από τα βουνά, στη Γουανατόπια. Συναρπαστικό! Ένας πρίγκιπας ζητούσε τη βοήθειά της. Θα έπαιρνε τρεις μέρες στα σίγουρα η επιχείρηση. Πώς να λείψει τόσο όμως η Νεφέλη από το σπίτι της; Δύσκολα πράγματα.
Οι γονείς ασφαλώς αρνήθηκαν. “Πριν νυχτώσει θα είσαι πίσω”, ήταν η λιτή απόκρισή τους. Όταν όμως το επόμενο μεσημέρι σηκώθηκε από το κρεβάτι της δε βρήκε τους γονείς της στο σπίτι αλλά ένα σημείωμα πάνω στο ψυγείο: “Μην ανησυχείς για τους γονείς σου. Τώρα πια είναι φιλοξενούμενοί μου. Καλά θα κάνεις όμως να τους ξεχάσεις. Μείνε μακριά από τον Πέπε-Ρουζ και ίσως κάποτε τους ξαναδείς”.
Κάπως έτσι ξεκινά το απίστευτο ταξίδι της Νεφέλης με τον πρίγκιπα Πέπε-Ρουζ στη Γουανατόπια. Πάνε για το καπέλο. Πάνε για τους γονείς της. Πάνε κι ο κόσμος εκεί είναι αλλιώτικος και γυρίζει τούμπα. Ταξίδι με άμαξα ως το σπίτι της μάγισσας, μεταμορφώσεις μάγων, απρόσμενες διασκεδάσεις, ακόμα πιο ανέλπιστες απελευθερώσεις, επιτεύγματα που θα δοκιμαστούν στην Ναϊμάρ, τα δαιμόνια της Άνκμαρ, το φρούριο της Λησμονιάς, τα Ροζ Ρομπότ, ο Κάρολος και η Πλατσουρία λίμνη, η Πύλη του Ατρόμητου Τζακ, η μεγάλη μάχη. Μια φανταστική περιπέτεια σε έναν παράλληλο κόσμο, έναν κόσμο που αγνοούσε εκείνον που γνωρίζουμε εμείς και δεν πρέπει ποτέ να μάθει ο ένας για την ύπαρξει του άλλου. Ή μήπως όχι τελικά.
Ο Σπύρος Γιαννακόπουλος γνέφει στο Χρονικό της Νάρνια και τον Κλάιβ Στέιπλς Λιούις, νεύει στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών του Τζ. Ρ.Ρ. Τόλκιν, κουβεντιάζει με το χωροχρόνο του Χ. Τζ Γουέλς και δημιουργεί ένα εύρυθμο, αγωνιώδες, λεπτοδουλεμένο “μικρό έπος” φαντασίας, μια ωδή στον κόσμο του φανταστικού που μεταφέρει και μεταστοιχειώνει τον κόσμο που ξέρουμε. Παράλληλοι κόσμοι, κόσμοι και υπάρξεις που αναδογυρίζουν όσα υπολόγιζες και θαρρούσες αληθινά. Και μέσα τους, η αιώνια διαμάχη του καλού και του κακού πέρα από ηθικο-λογισμούς, η πανταχού παρούσα απληστία, η απάτη των φαινομένων, η προδοσία, ο δοκιμαζόμενος ρεαλισμός του φανταστικού. Κι όλα αυτά γιατί η μικρή πόλη σου το καλοκαίρι, οι γονείς σου με τις άλλες προτεταιότητες και οι φίλοι στις θάλασσες, σου έφτιαξαν ένα ασυναγώνιστο πακέτο βαρεμάρας στην προνομιακή τιμή μιας μάγισσας, ενός πρίγκιπα, μερικών τεράτων και ρομπότ, ενός καπέλου και μιας μάχης. Έχοντας μια διαρκή αίσθηση -υπό την προτροπή και του συγγραφέα- ενός soundtrack στα αυτιά σου (δεν είναι τυχαίο ότι το βιβλίο ξεκινά με το “Yoshimi Battles the Pink Robots” των The Flaming Lips), ο συγγραφέας ενεργοποιει περισσότερες της μιας αισθήσεις και το βιβλίο ξεφεύγει από τη συνήθη πολυτροπικότητα βαδίζοντας στα χνάρια μιας σελιδοποιημένης ταινίας που διαβάζεις την ώρα που συμβαίνει και στήνεις τις εικόνες (η περιγραφική δεινότητα του συγγραφέα είναι υψηλότατη) καρέ καρέ.
Οι ανατροπές, η ανάδυση της αλήθειας και τα καθοριστικά γενονότα που οικονομούν ή τρέχουν την ιστορία, αποφεύγουν την εμφάνισή τους μόνο στο τελευταίο τμήμα της ιστορίας -ως συνηθίζεται σε αρκετά βιβλία του είδους- και ξεπροβάλλουν ανά τακτά διαστήματα, δημιουργώντας διαρκές ενδιαφέρον και κορύφωση σε όλο το κείμενο. Η πραγματικότητα διαθλάται κι αναγνωρίζεται καθώς τρυπώνεις όλο και πιο κοντά στον κόσμο της Νεφέλης.
Το αναγνωστικό ταξίδι είναι απολαυστικό και τολμώ να πω πως αυτό “Το κορίτσι με το ξύλινο σπαθί” θα είναι ένα από τα νεανικά βιβλία της χρονιάς. Θα ήθελα να το δω στη μεγάλη οθόνη. Κι αν ήταν αγγλόφωνο, αυτό θα γινόταν στα σίγουρα.
Ρουά Ματ. What’s in your hat? Από τις εκδόσεις Πατάκη.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: |
Το κορίτσι με το ξύλινο σπαθί
|
| Συγγραφέας: | Σπύρος Γιαννακόπουλος |
| Εικονογράφηση εξωφύλλου, πρωτογράμματα: | Πέτρος Χριστούλιας |
| Εκδόσεις: | Πατάκη, Οκτώβριος 2016 |
| Διόρθωση: | Αντωνία Γουναροπούλου |
| Σελίδες: | 253 |
| Μέγεθος: | 14 Χ 21 |
| ISBN: | 978-960-16-6881-9 |
