Το δέντρο που είχε φτερά, της Αγγελικής Δαρλάση (εικ.: Βασίλης Κουτσογιάννης)

Διαβάζεται σε 3′- Ηλικιακό κοινό: 6,5+ (target 7,5-11) – Λογοτεχνία για παιδιά

Πρώτη έκδοση του βιβλίου το 2010 από τις Εκδόσεις Παπαδόπουλος σε εικονογράφηση της Ίριδας Σαμαρτζή

Αγόρασέ το

Ένας μεγάλος πράσινος κάμπος που έφτανε εκεί που φτάνει το μάτι σου και πιο πέρα. Στη μέση του έστεκε μόνο του ένα δέντρο με γερό κορμό, δυνατά κλαδιά, πυκνό φύλλωμα και βαθιές ρίζες. Συχνά οι άνθρωποι κοντοστέκονταν και θαύμαζαν την ομορφιά του. Αλλά συνέχιζαν τον δρόμο τους. Αυτό το δέντρο ήταν που έκανε εκείνον τον κάμπο ιδιαίτερο. Κι αυτό που έκανε εκείνο το δέντρο ξεχωριστό ήταν η μοναξιά του.

Οι εποχές περνούσαν, το δέντρο προσαρμοζόταν στις αλλαγές, πάντα. Σκουληκάκια και κάμπιες, αλλά και λίγα περαστικά πουλιά, διασπούσαν περιστασιακά τη μοναξιά του δέντρου. Κι έτσι ο καιρός περνούσε… Αλλά ήρθε μια μέρα που όλα άλλαξαν, ίσως η πρώτη του καλοκαιριού. Ένα γαλάζιο πουλάκι, ήρθε από το πουθενά και κάθισε στα κλαδιά του δέντρου. Άρχισαν να μιλούν. “Δηλαδή, δεν έχεις φύγει ποτέ από εδώ;”. Όχι, το δέντρο είχε ρίζες, δεν είχε φύγει ποτέ από εκείνο τον κάμπο. Το πουλί όμως είχε φτερά, μπορούσε να πηγαίνει παντού. “Έχω μια καλή ιδέα“, σκέφτηκε το πουλί. “Ό,τι βλέπω και μαθαίνω θα έρχομαι να σου το διηγούμαι…”. Θα είναι αρκετό κάτι τέτοιο; Θα καταφέρει το πουλί να “ταξιδέψει” το δέντρο; Γίνεται τα πουλιά να έχουν ρίζες και τα δέντρα να πετάνε;

Ο χρόνος φανερώνει τη δύναμη κάποιων βιβλίων. Το δέντρο που είχε φτερά ήταν από τα πρώτα που διαβάσαμε ετούτη τη δεκαετία του ELNIPLEX και από τα πρώτα που αγαπήσαμε. Γιατί είχε την ατμόσφαιρα, τη δομή, τα αφηγηματικά υλικά ενός κλασικού παραμυθιού, αφού ως τέτοιο στέκεται σαν το διαβάζεις. Η συγγραφέας δεν στήνει απλώς ένα λυρικό σκηνικό (απέραντος κάμπος, μοναχικό δέντρο) μιας ξεχωριστής, ετερόκλητης φιλίας, αλλά ουσιαστικά συνθέτει ένα μικρό ψυχογράφημα των διαφορετικών χαρακτήρων που μπορεί να φτιάξουν μια φιλία. Ο εσωστρεφής, μοναχικός, άκαμπτος, αταξίδευτος, ριζωμένος στα ίδια με τον κοσμογυρισμένο, αλέγκρο, μπριόζο, ταξιδιάρη, ονειροπόλο. Πώς ο ένας συμπληρώνει τον άλλο! Πώς ο ένας ισορροπεί τον άλλο και πώς η φιλία, αγάπη, είναι μια ένωση δυο σχημάτων, δυο ποσοτήτων ενέργειας που μπορούν να συνυπάρξουν, να κουμπώσουν μαζί. Δυο ομοιότητες και δυο τελειότητες σπάνια κολλάνε. Το δέντρο ριζωμένο, το πουλί φτερουγώντας. Η αγάπη η ανιδιοτελής, εκείνη που δίνει και δεν προσμένει.

Αυτήν τη φύση της φιλίας, της αγάπης και κάποιων βασικών χαρακτήρων της ψηλαφεί η Αγγελική Δαρλάση με ένδυμα παραμυθιού. Με λυρισμό. Με εικόνες γεμάτες από τον πλούτο των φυσικών τοπίων όπου διαδραματίζεται η ιστορία. Με όμορφες λέξεις που περιγράφουν όμορφες υπάρξεις.

Κοιτάζοντας την πρώτη παρουσίαση του βιβλίου, πριν 7 χρόνια, είδα και τούτο που είχαμε γράψει: “Θυμήθηκα κάτι που διάβασα πρόσφατα από τον Νίκο Καρούζο που μιλούσε για “μεταξωτούς ανθρώπους” περιγράφοντας το είδος εκείνο του ανθρώπου που δεν νοιάζεται για την υπεροχή ή την επίδειξη, που δεν αποζητά θριάμβους ή τσαμπουκάδες, που με ευγένεια φυσική και λεπτούς τρόπους βιώνει κάθε πτυχή της, όμορφης έτσι κι αλλιώς, ζωή του. Το δέντρο και το πουλί είναι μεταξωτές υπάρξεις”.

Πόσο λείπουν από τον δημόσιο και ιδιωτικό βίο μας τέτοιοι άνθρωποι, τέτοιες υπάρξεις. Παντού ένας ψευτοτσαμπουκάς, μια ιμιτασιόν μαγκιά, μαζεμένα τιποτάκια που θέλουν να δείξουν, πόζες, αρώματα, καμώματα. Αρωματισμένοι μα όχι καθαροί. Ε, η γλυκύτητα του παραμυθιού αυτού της συγγραφέα έρχεται από τους δυο ήρωές της, από την αυθεντικότητα της ύπαρξής τους.

Η εικονογράφηση του Βασίλη Κουτσογιάννη αισθαντική, ατμοσφαιρική, με αρκετή από την τρυφερότητα και τον λυρισμό του κειμένου. Με κυρίαρχο στην παλέτα του το μοβ, γήινα χρώματα του κορμού των δέντρων και της γης, αλλά και των αποχρώσεων του ουρανού, ο αξιόλογος εικονογράφος αγκαλιάζει την ιστορία με μια κατά βάση less is more δουλειά που τη βρήκα έντιμη και ταιριαστή.

Ένα σύγχρονο παραμύθι, με όλα τα στοιχεία του διαχρονικού. Θα το χαρακτήριζα μάλιστα τους Ονειροφύλακες για μικρότερες ηλικίες.

Για αναγνώστες από 6,5-7 περίπου ετών και με μεγαλόφωνη ανάγνωση από τα 5-5,5.

Εκδόσεις Μεταίχμιο.

Απόσπασμα

Διαβάστε απόσπασμα εδώ

Με μια ματιά

• Ο χρόνος φανερώνει τη δύναμη κάποιων βιβλίων. Το δέντρο που είχε φτερά ήταν από τα πρώτα που διαβάσαμε ετούτη τη δεκαετία του ELNIPLEX και από τα πρώτα που αγαπήσαμε. Γιατί είχε την ατμόσφαιρα, τη δομή, τα αφηγηματικά υλικά ενός κλασικού παραμυθιού, αφού ως τέτοιο στέκεται σαν το διαβάζεις. Η συγγραφέας δεν στήνει απλώς ένα λυρικό σκηνικό μιας ξεχωριστής, ετερόκλητης φιλίας, αλλά ουσιαστικά συνθέτει ένα μικρό ψυχογράφημα των διαφορετικών χαρακτήρων που μπορεί να φτιάξουν μια φιλία. Ο εσωστρεφής, μοναχικός, άκαμπτος, αταξίδευτος, ριζωμένος στα ίδια με τον κοσμογυρισμένο, αλέγκρο, μπριόζο, ταξιδιάρη, ονειροπόλο. Πώς ο ένας συμπληρώνει τον άλλο! Πώς ο ένας ισορροπεί τον άλλο και πώς η φιλία, αγάπη, είναι μια ένωση δυο σχημάτων, δυο ποσοτήτων ενέργειας που μπορούν να συνυπάρξουν, να κουμπώσουν μαζί.

Το Soundtrack του βιβλίου

Tree Song – René Aubry

Βασιλης Παπακωνσταντινου – Χρωματιζω πουλια

Φοίβος Δεληβοριάς – Το Δέντρο

TAYTOTHTA
Τίτλος:	Το δέντρο που είχε φτερά
Συγγραφέας:	Αγγελική Δαρλάση
Εικονογράφος:	Βασίλης Κουτσογιάννης
Εκδόσεις:	Μεταίχμιο, Δεκέμβριος 2021 (Παπαδόπουλος, 2010)
Επιμέλεια:	Θοδωρής Τσώλης
Προσαρμογή εξωφ:	Γιώργος Παναρετάκης
Σελίδες:	52
Μέγεθος:	19 Χ 26
ISBN:	978-618-03-2758-8