Δεν υπάρχει παιδί που δεν έχει ανασφάλεια για ένα ή περισσότερα πράγματα. Ίσως δεν υπάρχει και άνθρωπος. Θέλουμε την ασφάλεια του γνωστού, του μοτίβου, της ρουτίνας μας, γιατί αυτό δεν μας αναγκάζει να σκεφτούμε, να επεξεργαστούμε νέα δεδομένα και να προβούμε σε άλλη διαχείριση της καινούριας εικόνας που βλέπουμε μπροστά μας. Γι’ αυτό και τα περισσότερα παιδιά δείχνουν μια εμμονική προσκόλληση σε συνήθειες, αντικείμενα, πρόσωπα, χώρους, μέρη, μοτίβα κινήσεων. Τα παιδιά αγαπούν τις ιεροτελεστίες, γι’ αυτό και τα κάνουμε ευτυχισμένα όταν κάνουμε διασκεδαστικές και απαλλάσσουμε από το φορτίου του άγχους τέτοιες ιεροτελεστίες.
Ο Έκτορας, ένα μικρό σκαντζοχοιράκι είχε ένα αγαπημένο μέρος, το σπίτι του. Εκεί υπήρχαν τα πράγματά του, εκεί είχε μάθει να κάνει τόσο πράγματα, εκεί ήταν η άνεση και η ασφάλειά του. Οι φίλοι του προσπαθούν να τον πάρουν μια βόλτα στο συναρπαστικό, χιονισμένο δάσος, στην παγωμένη λίμνη, στο χειμωνιάτικο πάρτι του δάσους. Μα ο Έκτορας, όσο κι αν λαχταράει να ζήσει τέτοιες υπέροχες εμπειρίες, δεν εγκαταλείπει με τίποτα την αίσθηση θαλπωρής και ασφάλειας που του παρέχει το σπίτι του. Θα καταφέρει να βγει από αυτό το κέλυφος αφού βλέπει ότι όλοι οι φίλοι του απομακρύνονται από τις μη επαρκείς δικαιολογίες του;
Αν έχετε βρεθεί κάπου όπου βαριόσασταν να πάτε γιατί δεν θέλατε να εγκαταλείψετε την βολή του σπιτιού, τελικά πήγατε διστακτικά και φοβισμένα, αρχίσατε να περνάτε καλά, αλλά γρήγορα νιώσατε σχεδόν ενοχικά γι’ αυτό επιδιώκοντας να επιστρέψετε σπίτι, τότε ίσως μπορείτε να καταλάβετε τον εκνευρισμό, την γκρίνια, την κατήφεια ή την εσωτερική αναστάτωση ενός παιδιού όταν επιδιώκει να βρίσκεται κοντά ή μέσα στην ασφάλεια αυτού του κελύφους. Τι μπορούμε να κάνουμε με μια Ανησυχία; Για διαβάστε εδώ και εδώ και εδώ και ύστερα ελάτε, εδώ, στην ιστορία του Έκτορα για να εντρυφήσετε σε τρόπους διαχείρισης της ανασφάλειας και της ανησυχίας των παιδιών. Κρατούμενο πρώτο: συζητάμε με το παιδί. Δίχως πίεση, δίχως καταναγκασμό, δίχως αναμόχλευση της ανησυχίας. Κρατούμενο δεύτερο και σημαντικότερο: όσο πιο ανήσυχοι και ανασφαλείς είμαστε εμείς, τόσο πιο πολύ το μεταδίδουμε στο παιδί μας να γίνει ακριβώς αυτό.
Η Julia Martin Burch, PhD, στο επίμετρο σημείωμά της για γονείς και εκπαιδευτικούς είναι άκρως βοηθητική στο πως διαχειριζόμαστε τέτοιες καταστάσεις. Αποκαλύπτει πως δεν πρέπει να καθησυχάζουμε το παιδί κατ’ απαίτησή του αφού τελικά αυτό θα μεγεθύνει το άγχος του και θα μεγιστοποιεί την ανάγκη του για καθησυχασμό.
Πρόκειται για μια ρεαλιστική ιστορία, από την καθημερινότητα όλων των οικογενειών, η οποία μέσα από την απλότητα και τον ρεαλισμό της αποκαλύπτει αυτήν την ανάγκη των παιδιών για ασφάλεια και γνωστά μοτίβα, την αναστάτωση και την μάχη των παιδιών να διαφύγουν από αυτόν τον αυτοπεριορισμό. Ταυτόχρονα όμως περπατάμε έναν δρόμο να δούμε με κατανόηση όλη αυτή την κατάσταση και να επιχειρήσουμε να την διαχειριστούμε πέρα από τις συνήθεις, ανεπαρκείς πρακτικές.
Ένα βιβλίο της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρίας (APA).
Εκδόσεις Κλειδάριθμος.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Το αγαπημένο μέρος του Έκτορα |
| Τίτλος πρωτοτύπου: | Hector’s favourite place |
| Συγγραφέας: | Jo Rooks |
| Εικονογράφηση: | Jo Rooks |
| Μετάφραση: | Αυγή Δαφερέρα |
| Εκδόσεις: | Κλειδάριθμος Μάρτιος 2020 |
| Σελίδες: | 36 |
| Μέγεθος: | 20,5 Χ 25,5 |
| ISBN: | 978-960-645-039-6 |
