Η νύχτα είναι ο εχθρός της.
Τα πιο βαθιά μέρη της ψυχής της δεν την αφήνουν να αναπνεύσει. Κάτω από τα κλειστά της βλέφαρα, ο κόσμος έχει αποκτήσει το πορτοκαλί χρώμα της φωτιάς, το κόκκινο του αίματος, το μαύρο του θανάτου. Στον αέρα πετάει ένα σμήνος από πουλιά, που ρίχνουν τις σκιές τους στα πόδια της. Κοράκια κρώζουν. Γυροφέρνουν τη σκελετωμένη μορφή στο χώμα. Κρυώνει. Προσπαθεί να ανάψει τον αναπτήρα. Είναι γυμνή. Δεν τα καταφέρνει. Τα πουλιά πετάνε χαμηλά, σχεδόν την αγγίζουν.
Γράφει η Κατερίνα Γούδα
Ο Δημήτρης Σίμος στο τρίτο του βιβλίο της σειράς Σκοτεινά νερά με τίτλο, Τοξικά μάτια, θα αφουγκραστεί άλλη μια ιστορία που του ψιθυρίζει ο αινιγματικός αστυνόμος Καπετάνος και θα τον ακολουθήσει σε μια ακόμη καταβύθιση στα Σκοτεινά νερά του Ευβοϊκού. Στην άνευ λογικής κατάδυσή του θα τον ακολουθήσουμε κι εμείς σαν να είμαστε υπνωτισμένοι από το τραγούδι των υδάτινων όγκων που συγκρούονται και στροβιλίζονται δημιουργώντας ένα παλιρροιακό κύμα που καλύπτει κάθε ένοχο μυστικό και μαρτυρία εξαγνίζοντας κάθε αποτρόπαια πράξη και σκέψη.
Όπως το διχασμένο παλιρροϊκό κύμα του Αιγαίου εισέρχεται στον Ευβοϊκό κόλπο από δύο πλευρές τη Νότια και το Βόρεια, δημιουργώντας δυο διαφορετικές δίνες και ρεύματα που εναλλάσσονται και συγκρούονται, έτσι και ο αστυνόμος Καπετάνος θα αναλάβει τη δυσκολότερη υπόθεση της καριέρας του και θα έρθει αντιμέτωπος με δύο φαινομενικά ασύνδετες υποθέσεις. Παράνομα στοιχήματα, απόπειρες δολοφονίας, εργοστάσια χημικών χρηματισμοί, μίζες, δολιοφθορά, απληστία και μία μόνο επιλογή. Για να νικήσει, πρέπει να ρισκάρει. Μόνος.
Ιούλιος 2013.
Οι σόλες μου πατούσαν λάσπη. Ο αγωγός της ΕΥΔΑΠ είχε σπάσει στη κορυφή του λόφου του Παλιού Γηροκομείου αυλακώνοντας χωράφια και δρόμο με νερό. Έμενα εδώ για λίγα λεπτά ασάλευτος σαν τρίποδο κάμερας σε φτωχή κινηματογραφική παραγωγή, με φακό το βλέμμα μου και σκηνοθέτη το θάνατο…
Η σορός ενός άνδρα θα βρεθεί στο λόφο του Παλιού Γηροκομείου από τους ανθρώπους του δήμου. Το θύμα έχει δεχτεί μια και μοναδική σφαίρα στο μέτωπο. Ο Νεοκλής Παρίσης ήταν αρχιτέκτονας και ιδιοκτήτης της εταιρίας Αναπτυξιακή αλλά και ξάδερφος του Διευθυντή της Αστυνομικής Διεύθυνσης Ευβοίας Λεωνίδα Μητσάκη ή «Ατσαλάκωτου». Ο αστυνόμος Καπετάνος έχει ελάχιστα στοιχεία στη διάθεσή του για να ανακαλύψει τι συνέβη και να συλλάβει τον ένοχο. Οι πιέσεις που δέχεται είναι έντονες και σαν να μην έφτανε αυτό θα βρεθεί μπλεγμένες σε μια σκευωρία που έχει απλώσει τα πλοκάμια της σε όλα τα κοινωνικοπολιτικά στρώματα της κοινωνίας.
Φεβρουάριος 2010
… Η Νεφέλη μόλις είχε αφήσει το ασημί της Hyundai ανάμεσα στα δύο φορτηγά μεταφοράς φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων του εργοστασίου της Profym Α.Ε. Μιας βιομηχανικής μονάδας δεκάδων στρεμμάτων με δυο φουγάρα-στόμια που ανέπνεαν πρωί- βράδυ, χειμώνα- καλοκαίρι, γιορτές και αργίες, με τις κολώνες υποστήριξης αγέραστες – και τους φύλακες από κάτω τους ανέκφραστους σε κάθε καλημέρα – καλησπέρα, δίνοντας την εντύπωση ανδρείκελων που στέκουν στη ζωή μόνο για να υπηρετούν το τσιμεντένιο οικοδόμημα με τα δυο φουγάρα…
Ένα εργοστάσιο φυτοφαρμάκων θα μπει στο στόχαστρο της αστυνομίας. Μια κοπέλα που έχει χάσει την ακοή της θα γίνει κοινωνός ενός ένοχου μυστικού και η ζωή της θα αλλάξει ριζικά. Μια χημικός θα κάνει τα μαγικά της που τελικά θα την οδηγήσουν στη λύτρωση. Μαρτυρίες ανθρώπων για παράνομες χωματερές, τοξικά -ραδιενεργά απόβλητα και παράξενες φωτιές μέσα στο δάσος, αλλά και η ομολογία γιατρών για την τρομακτική αύξηση καρκινικών παθήσεων και θανάτων στον πληθυσμό των γύρω χωριών, θα οδηγήσουν τον αστυνόμο Καπετάνο σε επικίνδυνα μονοπάτια.
Ο θάνατος παραμονεύει κρυφοκοιτώντας με τα πράσινα, τοξικά του μάτια για να εντοπίσει το επόμενο θύμα. Ποιος θα είναι ο επόμενος που θα παραδοθεί στον κύκλο της φωτιάς;
… Μια μικρή εστία έκαιγε ξεψυχισμένη…
… Δύο βαρέλια ήταν μισοχωμένα σ’ ένα λάκκο βάθους ενός μέτρου. Ζήτησα από τον άντρα βοήθεια και τραβήξαμε το πρώτο βαρέλι έξω.
Το άνοιξα. Ο φακός μου φώτισε ένα πράσινο υγρό. Ένιωσα το χέρι του άντρα να με τραβά πίσω και να με σφίγγει στον ώμο.
«Θα μας σκοτώσεις κι εμάς. Δε βλέπεις τι συμβαίνει;»
Ο μαύρος ουρανός είχε πάρει το χρώμα του πράσινου υγρού του βαρελιού. Τα μάτια μου έτσουζαν. Ό,τι κι αν ήταν μέσα σ’ αυτό το βαρέλι δεν ήταν οικιακής χρήσης.
Ο Δημήτρης Σίμος αποκαλύπτοντας την αγάπη του για το νησί με τα «τρελά νερά», στήνει για άλλη μια φορά το σκηνικό του αφηγήματός του στην Εύβοια και συγκεκριμένα στη Βόρεια Εύβοια. Όπως αναφέρει ο ίδιος: «Η βόρεια Εύβοια είναι ο παράδεισος που πάντα θα αναζητούμε και πάντα θα βρίσκουμε.»
«Η λογοτεχνία σώζει»…
«Όπως ο ήρωας το άλογο;»
«Όπως η απόλαυση να παρακολουθείς τις ζωές των άλλων δίχως κίνδυνο.»
«Και γιατί σώζει αυτό;»
«Γιατί παίρνεις όση δόση περιέργειας χρειάζεσαι χωρίς να μπλέκεσαι στα πόδια τους»
Η πλοκή του μυθιστορήματος είναι σφιχτοδεμένη και πολυδιάστατη, δομημένη ανάμεσα σε δύο υποθέσεις που λαμβάνουν χώρα σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, οι οποίες αναπτύσσονται με γρήγορο ρυθμό, ένταση και ανατροπές, δημιουργώντας στον αναγνώστη την εντύπωση ότι διαβάζει σενάριο κινηματογραφικής ταινίας. Μέσα σε αυτό το ύφος διακρίνεται η εμπεριστατωμένη έρευνα που έχει κάνει ο συγγραφέας για να μπορέσει να ενσωματώσει στη μυθοπλαστική του ιστορία, τα στοιχεία ρεαλισμού που δίνουν στο έργο του την απαιτούμενη αληθοφάνεια. Παράλληλα ο Δημήτρης Σίμος μέσα από την εναλλαγή της μυθοπλασίας με την πραγματικότητα, χωρίς να γίνεται γραφικός ή δεικτικός, θίγει τα κοινωνικά εγκλήματα που γίνονται σε βάρος της κοινωνίας, του περιβάλλοντος και τελικά της ίδιας της ζωής, που θυσιάζεται στο βωμό του χρήματος και της κοινωνικοπολιτικής ανέλιξης. Βασιζόμενος στα γεγονότα και τις αποκαλύψεις για τη Μαφία των σκουπιδιών στη γειτονική Ιταλία, πριν μερικά χρόνια, πλάθει μια ευφάνταστη ιστορία που αφυπνίζει την οικολογική μας συνείδηση και μας προκαλεί να πάψουμε να κλείνουμε τα μάτια μπροστά στις θηριωδίες και να αντιδράσουμε, γιατί κάλλιστα θα μπορούσε να περιγράφει μια κοντινή μας πραγματικότητα.
«Το βλέμμα του. Τα μάτια. Η λύπη που μου δημιούργησαν σε κάθε κοίταγμα… η ίδια έκφραση που είχαν τα μάτια των αλόγων του πριν το θάνατο τους. Τα τοξικά τους μάτια…»
Ο συγγραφέας εστιάζει στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων, δημιουργώντας για άλλη μια φορά ολοκληρωμένες προσωπικότητες με ανησυχίες και προβλήματα, τόσο οικίες που σίγουρα θα ταυτιστούμε. Χωρίς περιττές περιγραφές και φλυαρίες, χωρίς ιδιαίτερη ευαισθησία αλλά με διακριτικότητα, με γλώσσα απλή και κατανοητή, χρησιμοποιώντας παρομοιώσεις, μεταφορές και μικρές δόσεις χιούμορ, ο Δημήτρης Σίμος καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο μέχρι τη τελευταία σελίδα.
Τα Τοξικά μάτια είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με κοινωνικοπολιτικές αναφορές και λογοτεχνικά στοιχεία κάτω από τη διεισδυτική νουάρ ματιά του Δημήτρη Σίμου.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις BELL.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Τοξικά μάτια |
| Συγγραφέας: | Δημήτρης Σίμος |
| Εκδόσεις: | BELL,2019 |
| Επιμέλεια: | Παναγιώτης Τασιόπουλος |
| Σελίδες: | 360 |
| Μέγεθος: | 14 Χ 21 |
| ISBN: | 978 960 507 126 4 |
