Διαβάζεται σε 3′- Ηλικιακό κοινό: 5+ (target 6-8) – Εικονογραφημένο βιβλίο για παιδιά
It was the birthday of the Infanta. She was just twelve years of age, and the sun was shining brightly in the gardens of the palace.
Η αρχή της ιστορίας
Οι φίλοι της πριγκίπισσας Ινφάντα της Ισπανίας µαζεύονται στον μεγάλο κήπο του παλατιού για να γιορτάσουν τα δωδέκατα γενέθλιά της. Ο πατέρας της, θλιμμένος και απόμακρος, την παρατηρεί από το ψηλό παράθυρο. Μοιάζει τόσο στη μητέρα της, την αείμνηστη γυναίκα του που χάθηκε στη γέννα. Τη θυμάται συνέχεια. Του λείπει. Μα η Ινφάντα δεν μπορεί να τον καταλάβει.
Η νεαρή πριγκίπισσα ετοιμάζεται να παρακολουθήσει μια ψεύτικη ταυρομαχία, με ταύρο φτιαγμένο από λυγαριά και τσιτωμένο δέρμα. Στο τέλος της γιορτής, τα παιδιά που υποδύονταν τον ταύρο βγήκαν από τα κουστούμια τους και υποκλίθηκαν στην Ινφάντα. Ύστερα ήρθε ένας ακροβάτης που ισορροπούσε σε τεντωμένο σχοινί, μετά άρχισε μια παράσταση αρχαίας τραγωδίας που όλοι χειροκρότησαν. Έπειτα εμφανίστηκε ένας ζογκλέρ και αγόρια που χόρεψαν με πολύπλοκες φιγούρες και πιο μετά μια ομάδα τσιγγάνων με μια αρκούδα και πιθηκάκια.
Ξαφνικά εμφανίζεται στη σκηνή ένας κακομούτσουνος νάνος, με στραβά πόδια, καμπουριασμένη πλάτη και βελονιασμένα μαλλιά, γιος ενός φτωχού καραβοκύρη, που άρχισε να χορεύει. Όλοι γελούσαν. Ο χορός του άρεσε πολύ στην Ινφάντα που ζήτησε από τον νάνο να ξαναχορέψει. Ήταν ώρα για το μεσημεριανό γεύμα, όμως, οπότε ο χορός του νάνου μετατέθηκε για μετά. Ο νάνος περιπλανιέται. Θέλει τόσο πολύ να γνωρίσει στην Ινφάντα το δάσος και να την πάρει μαζί του. Η περιπλάνησή του μέσα στο παλάτι γίνεται μια πορεία δίχως γυρισμό. Για πρώτη φορά βλέπει… την “αλήθεια”!
Τα Γενέθλια της Ινφάντα είναι ένα από τα διηγήματα που περιλαμβάνονται στην ανθολογία του Όσκαρ Ουάιλντ House of Pomegranates του 1891, στην οποία περιλαμβάνονται επίσης τα διηγήματα “Ο νεαρός βασιλιάς”, “Ο ψαράς και η ψυχή του” και “Το αστερόπαιδο” και δημοσιεύτηκε το 1891. Το 1922 μάλιστα ο Αυστριακός συνθέτης Alexander von Zemlinsky εμπνεύστηκε από την ιστορία της Ινφάντα την όπερα Der Zwerg (Ο Νάνος).
Πρόκειται για ένα υπέροχο πολυεπίπεδο παραμύθι που Όσκαρ Ουάιλντ που βρίθει συμβολισμών. Μια αδειανή, καλομαθημένη πριγκίπισσα που αρέσκεται σε άρτους και θεάματα, γιορτάζει μέσα σε έναν αχταρμά διασκέδασης που περιλαμβάνει από αρκούδες και ζογκλέρ μέχρι αρχαία τραγωδία και ψευτοταυρομαχίες, τα γενέθλιά της, μακριά από τον μαραζωμένο πατέρα της, αντάμα με τον φιλόδοξο και ίσως δολοπλόκο θείο της. Τυλιγμένη με ένα πέπλο επιτακτικών χαμόγελων, πασπαλισμένη με τη δύναμη της θέσης της που μπορεί να απαιτεί τα πάντα, η Ινφάντα περιδιαβαίνει από θέαμα σε θέαμα απολαμβάνοντας μια γρήγορη μετάβαση σε επιφανειακές χαρές.
Το έργο της επίπλαστης χαράς και ευτυχίας αναστατώνει ένας καμπούρης, άσχημος νάνος. Οι αστείες κινήσεις και ο γεμάτος χορός του κάνουν την Ινφάντα να ζητήσει να επαναλαληφθεί ο χορός του. Μα είναι μεσημέρι, πρέπει να σβήσουν την τούρτα και να ξεκουραστούν, ισπανική σιέστα γαρ. Αυτό δίνει το χρονικό περιθώριο στον νάνο να ανακαλύψει ότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Τα όνειρα που κάνει για την πριγκίπισσα, αμέσως μόλις εκείνη του έδωσε ένα λευκό τριαντάφυλλο, συντρίβονται καθώς περπατά μέσα στους χώρους του παλατιού. Η τρυφερότητα με την οποία περιβάλλει όσα θα έκανε για εκείνη έρχεται σε αντίθεση με την αλήθεια που αναδύεται. “Θα της έδινε το κρεβάτι του και θα αγρυπνούσε πλάι της όλη τη νύχτα για να μην την τρομάξει κανένα ζώο”.
Σε ένα από τα δωμάτια βλέπει το είδωλό του στον καθρέφτη. Είναι σαν τέρας. Μαζί του γελούσαν όλοι, τα παιδιά και η Ινφάντα. Γιατί τον πήγαν εκεί; Ήταν καλύτερα πριν που δεν ήξερα. Ο Νάνος συντρίβεται. Δε θα χορέψει ξανά. “Η καρδιά του σταμάτησε να χτυπά“, ανακοινώνει στην Ινφάντα ο αρχιθαλαμηπόλος. “Φροντίστε από εδώ και στο εξής αυτοί που θα έρχονται να παίζουν για μένα να μην έχουν καρδιά“, είπε η Ινφάντα συμπυκνώνοντας την καλπάζουσα ένδειά της.
Ο Νάνος συντρίβεται και ο Όσκαρ Ουάιλντ στηλιτεύει και συντρίβει με τη σειρά του την εξουσία η οποία στερείται αισθητικής, ποιότητας, αδιαφορεί για τα συναισθήματα (βασιλιάς) τα οποία στέκουν στο περιθώριο, κοιτώντας από ψηλά, ενδιαφέρονται για το πρόσκαιρο, για το οτιδήποτε βγάλει κάτι σαν γέλιο. Αρκεί να τεθεί στην υπηρεσία της Αυτού Μεγαλειότητος, να ταπεινωθεί και να αιωρηθεί μπροστά της σαν κουρδιστό ανθρωπάκι.
Ο Νάνος, η κακομούτσουνη εκδοχή, η ασχήμια είναι μόνο για κατανάλωση. Δεν γνωρίζει πώς είναι, δεν έχει δει ποτέ τον εαυτό του. Πιστεύει ότι κάνει τους άλλους να γελούν με τις χορευτικές του επιδόσεις. Όχι! Ο Νάνος φανερώνει την απρέπεια με την οποία συμπεριφερόμαστε σε όσους δεν πληρούν τα στάνταρ μας, τα κριτήρια που έχουμε θέσει, όσους περνούν κάτω από τον πήχη των στερεοτύπων μας. Φανερώνει μια κοινωνία, και κυρίως την κεφαλή της αλλά και τη νιότη της κεφαλής αυτής που έρχεται με φόρα στα πράγματα, δήθεν για να φέρει το καινούριο, που δεν έχει κανέναν ηθικό, κανέναν αξιακό κώδικα. Τι είναι όμορφο; Μα η πριγκίπισσα φυσικά! Τι είναι άσχημο; Μα ο Νάνος φυσικά! Τι κι αν είναι γεμάτος καλοσύνη και αγάπη και δοτικότητα μέσα του! Τι κι αν μπορεί να γίνει ή και να είναι ήδη ένας καλός άνθρωπος! Οι υπόλοιποι, οι “όμορφοι και νοήμονες”, γελούν μαζί του. Ακόμα και ο ίδιος, πεπεισμένος ότι είναι ένα τέρας, σπαράζει με την εικόνα του, αναρωτιέται γιατί τον πήραν από το δάσος όπου τον βρήκαν.
Μέσα σε έναν κόσμο ψευτομορφάδας και κακογουστιάς, το πραγματικό πρόβλημα είναι να είσαι νάνος, αταίριαστος, διαφορετικός.
Η εικονογράφηση της Έφης Λαδά εκφραστική, αντλεί από τον λυρισμό και το παραμυθικό πρόσημο του πρωτότυπου (είναι διαθέσιμο στο διαδίκτυο για όποιον θέλει) αποπνέει την ατμόσφαιρα της (απροσδιόριστης με ακρίβεια) εποχής του βασιλικού οίκου των Βουρβώνων της Ισπανίας. Πάνω απ’ όλα αισθάνθηκα ότι η εικονογράφος, αφαιρώντας τις μορφές από τον περιβάλλοντα χώρο και τις λεπτομέρειές του, εστιάσε σε αυτές, τοποθετώντας τις σαν μαριονέτες μέσα στην μεγάλη αρένα του παλατιού, των οποίων τα νήματα κινεί η μοίρα, η Ινφάντα ή μήπως καλύτερα η ίδια η ζωή έτσι όπως είναι στημένη και πορεύεται μέσα και γύρω από έναν βασιλικό οίκο; Πολύ όμορφη αισθητικά όλη η περιήγηση του Νάνου στα δωμάτια του παλατιού και η αποτύπωση της καλπάζουσας θλίψης του ως τον θάνατό του που υπονοείται με λέξεις αλλά και μια ιδιαίτερη δυνατή εικόνα.
Για αναγνώστες από 5-5,5 ετών.
Εκδόσεις Πατάκη.
Με μια ματιά
- Ο Νάνος συντρίβεται και ο Όσκαρ Ουάιλντ στηλιτεύει και συντρίβει με τη σειρά του την εξουσία η οποία στερείται αισθητικής, ποιότητας, αδιαφορεί για τα συναισθήματα (βασιλιάς) τα οποία στέκουν στο περιθώριο, κοιτώντας από ψηλά, ενδιαφέρονται για το πρόσκαιρο, για το οτιδήποτε βγάλει κάτι σαν γέλιο. Αρκεί να τεθεί στην υπηρεσία της Αυτού Μεγαλειότητος, να ταπεινωθεί και να αιωρηθεί μπροστά της σαν κουρδιστό ανθρωπάκι.
- Η εικονογράφος, αφαιρώντας τις μορφές από τον περιβάλλοντα χώρο και τις λεπτομέρειές του, εστιάσε σε αυτές, τοποθετώντας τις σαν μαριονέτες μέσα στην μεγάλη αρένα του παλατιού, των οποίων τα νήματα κινεί η μοίρα, η Ινφάντα ή μήπως καλύτερα η ίδια η ζωή έτσι όπως είναι στημένη και πορεύεται μέσα και γύρω από έναν βασιλικό οίκο;
Το Soundtrack του βιβλίου
The Birthday of the Infanta Suite: I. Reigen
The Birthday of the Infanta Suite: III. Die Marionetten
The Birthday of the Infanta Suite: IX. Die Rose der Infantin
The Birthday of the Infanta Suite: IV. Menuett der Tänzerknaben
 TAYTOTHTA |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Τα γενέθλια της Ινφάντα |
| Τίτλος πρωτοτύπου: | The Birthday of the Infanta |
| Συγγραφέας: | Όσκαρ Ουάιλντ |
| Εικονογράφος-διασκευή: | Έφη Λαδά |
| Εκδόσεις: | Πατάκη, 1η έκδοση Δεκέμβριος 1999 (4η ανατύπωση Οκτώβριος 2021) |
| Επιμέλεια-Διορθώσεις: | Βασίλης Τζούβαλης |
| DTP: | Νίκη Αντωνακοπούλου |
| Σελίδες: | 40 |
| Μέγεθος: | 23,5 Χ 28,5 |
| ISBN: | 978-960-378-358-9 |
