Τίτος Πατρίκιος- Μιαν άκρη της αλήθειας να σηκώσω, του Γιώργου Αρχιμανδρίτη

Ένας από τους σημαντικότερους μεταπολεμικούς ποιητές της Ελλάδας σκιαγραφείται από τον Γιώργο Αρχιμανδρίτη. Είναι ο Τίτος Πατρίκιος, ο οποίος αποκαλύπτεται μέσα από μια σειρά συνομιλιών του με τον συγγραφέα του παρόντος βιβλίου από το 2007 μέχρι το 2020.

Η ποιητική του τέχνη συναντάται σχεδόν πάντα με την πολιτική και κοινωνική του υπόσταση, καθώς και με τον αξιακό του κώδικα, ενώ μέσα από τις συνομιλίες αυτές φωτίζονται γεγονότα, συνθήκες και καταστάσεις που επηρέασαν το ποιητικό του έργο και δημιούργησαν την πνευματική του φαρέτρα.

Ο Βαπτιστής-Τίτος, όπως είναι βαπτισμένος, γεννήθηκε στην Αθήνα, Σόλωνος και Δημοκρίτου γωνία, με γονείς, Σπύρος και Λέλα Πατρικίου, από την Αθήνα και καταγωγή από Τήνο, Σίφνο και Αρκαδία. Δεν υπήρξαν στερήσεις κατά τα παιδικά του χρόνια, ωστόσο από την Κατοχή ξεκίνησαν οι δυσκολίες. Ο πατέρας του μπήκε στην αντίσταση και το ΕΑΜ, ο ίδιος ο Τ.Π. μπήκε στο ΕΑΜ Νέων και στην ΕΠΟΝ και η προηγηθείσα άνεση έπαψε, καθώς ο πατέρας του κυνηγήθηκε, συχνά και από παλιούς του φίλους.

“Ο προσωπικός μου ποιητικός κόσμος, όπως οι περισσότεροι κόσμοι των ανθρώπων, αρχίζει χωρίς να έχω επίγνωση ότι πρόκειται για έναν ποιητικό κόσμο. Εμένα, από πολύ μικρός, μου άρεσε να παίζω με τις λέξεις. Όπως σε άλλα παιδιά αρέσει να παίζουν με κύβους, να ζωγραφίζουν, να χτίζουν πύργους στην άμμο, να μαθαίνουν ένα μουσικό όργανο, εμένα μου άρεσε να ψάχνω την κατάλληλη λέξη, τη λέξη που ταιριάζει. Αλλά τότε νόμιζα ότι πρόκειται για παιχνίδι. Δεν καταλάβαινα ότι αυτό μπορεί να οδηγήσει σε κάτι άλλο που είναι η ποίηση”.

Ο άνθρωπος που έπαιζε με τις λέξεις έγινε εύλογα ποιητής. Το 1942, σε ηλικία 14 ετών, δημοσιεύεται στη Διάπλαση των παίδων το πρώτο του ποίημα. Πηγαίνοντας εξόριστος στη Μακρόνησο και ακολούθως στον Αϊ-Στράτη όπου και συνάντησε τον Γιάννη Ρίτσο τον οποίο γνώριζε οικογενειακώς και θαύμαζε. Η φιλία τους καθόρισε το πεπρωμένο της ποίησης μέσα του.

Όλη η ζωή, το χειροπιαστό σύμπαν, αυτού του πολύ ενδιαφέροντα ανθρώπου, πέρα από ποιητή, περνάει σαν ταινία μπροστά από το βλέμμα του αναγνώστη, καθώς ο Τίτος Πατρίκιος σχεδόν αυτοβιογραφείται με τις πολύτιμες ερωτήσεις του Γ. Αρχιμανδρίτη, στοχάζεται, διαπιστώνει, εξιστορεί, θυμάται, σε μια de profundis εξομολόγηση η οποία επαναδιαπραγματεύεται τον κόσμο του, αναδεικνύοντας το πνευματικό ανάστημά του.

Από τη στάση µου
προς τη ζωή
βγαίνουν
τα ποιήµατά µου.
Μόλις υπάρξουν
τα ποιήµατά µου
µια στάση µού επιβάλλουν
αντίκρυ στη ζωή.