Στα ίχνη του κεραυνού, της Άμπερ Λι Ντοντ (μετ.: Φωτεινή Μοσχή)

Αγόρασέ το

Πώς αισθάνεσαι όταν διαβάζεις ένα βιβλίο με κεντρικό ήρωα κάποιον που έχει δυσλεξία; Αν έχεις δει το πολυβραβευμένο Είμαι δυσλεκτικός σίγουρα θα έχεις δει με ακόμα μεγαλύτερη κατανόηση τον κόσμο των ανθρώπων με δυσλεξία. Όμως στα βιβλία για παιδιά και νέους εκπροσωπούνται; Πόσοι έχουμε συναντηθεί σε κάποιο βιβλίο ή ταινία με βασικό ήρωα κάποιον με δυσλεξία; Ελάχιστοι.

Το βιβλίο της Άμπερ Λι Ντοντ ξεκινά με αυτήν την αποσκευή που δεν της εξασφαλίζει ποιότητα αλλά την προσοχή μας. Στην πορεία ασφαλώς θα ανακαλύψετε ότι το Στα ίχνη του κεραυνού έχει και τις ποιοτικές παραμέτρους που αναζητάς σε ένα βιβλίο για προεφήβους και εφήβους.

Η Αµέλια Έστερ Μακλέοντ είναι το “παράξενο” παιδί που κάνει μαθήματα σπίτι με την μητέρα της αφού από τα επτά της ανακηρύχθηκε ανεπίδεκτη από την τότε δασκάλα της.Η μητέρα της ήταν εκείνη που της έδωσε το όνομα Αμέλια από τις δύο αγαπημένες της εξερευνήτριες, την Αµέλια Έρχαρτ και τη λαίδη Έστερ Στάνχοπ, γνωστής και ως βασίλισσας της ερήμου. “Νομίζω ότι η μαμά πίστευε πως, αν μου έδινε τα ονόματά τους, θα γινόμουν γενναία εξερευνήτρια όταν μεγάλωνα. Μόνο που δεν είμαι καθόλου γενναία και δεν είχα ποτέ ούτε την παραμικρή περιπέτεια. Δεν έχω φύγει καν από τα νησιά! Τα οποία πρέπει να είναι το πιο βαρετό μέρος του κόσμου”

Τα νησιά της είναι τρία, το ανεµοδαρµένο νησί Νταρκ Μούιρ, όπου οι άνεμοι και οι θύελλες σε κυνηγούν παντού, και στο οποίο ζει σε ένα παλιό σπίτι που τρίζει ολόκληρο, το νησί του Πότε Πότε και το Στόνι Άιλ, το μεγαλύτερο από τα τρία, εκεί όπου είναι και η Ακαδημία Μπρίλμπεϊν. Ο µπαµπάς της είναι σιωπηλός και λυπηµένος από τότε που η µαµά της τους άφησε.

“Όπου κι αν βρισκόταν, ήξερα ένα πράγμα: είχε χάσει για άλλη μια φορά τα γενέθλιά μου. Είχα γίνει έντεκα, είχα αγγίξει το Δόντι του Ερπετού και ήμουν έτοιμη να αρχίσω σχολείο. Αλλά εγώ ένιωθα ίδια. Ήμουν ακόμη το μοναχικό κορίτσι που ζούσε σε ένα νησί στη μέση του πουθενά, ήταν χάλια στην ανάγνωση και δεν ήξερε που ήταν η μαμά της. Δεν είχα ιδέα ότι όλα αυτά θα άλλαζαν…”

Νέο σχολείο, πανδύσκολη προσαρμογή, ανύπαρκτες λέξεις για νέες φιλίες, μια μαμά εξαφανισμένη, ένας παππούς αφηρηµένος και πεπεισµένος ότι κάτι παράξενο πρόκειται να της συµβεί. Και εκείνη η ευχή στα ενδέκατα γενέθλιά της να ξανασµίξει µε τη µητέρα της, που ξαφνικά… αρχίζει να ταρακουνά το σύμπαν της. Και µια ασυγκράτητη µαγεία να αναδύεται από την ταραγμένη θάλασσα των τριών μοναχικών νησιών, του πιο βαρετού μέρους της γης…

Η Άμπερ Λι Τοντ, λοιπόν, γράφει κάτι παραπάνω από μια απλά ενδιαφέρουσα περιπέτεια μαγικού ρεαλισμού, όπου ο δυσλεξία, η εξαφανισμένη μαμά και το μοναχικό, θαλασσοδαρμένο μέρος που ταιριάζει απόλυτα με το μέσα της Αμέλια, συνθέτουν ένα γοητευτικό ταξίδι ενηλικίωσης και κυρίως αναζήτησης του εαυτού της και των συνιστωσών του με τον τρόπο που η Αμέλια θέλει και όχι με εκείνους που της δίνονται ως ευκταίοι ή παραδοσιακοί. Εύρυθμη αφήγηση, αρκετά γεμάτη η ανάπτυξη του χαρακτήρα της κεντρικής ηρωίδας και γενικά μια στρωτή, καλοδιάβαστη και συχνά γοητευτική γραφή, με ευρήματα που κρατούν την αγωνία ψηλά.

“Το δωµάτιό µου άρχισε να τρεµοπαίζει…
Τα αστεράκια που έλαµπαν στο σκοτάδι και τα πουλιά οριγκάµι που κρέµονταν από το ταβάνι χόρευαν πέρα δώθε. Προσπάθησα να φωνάξω αλλά δεν έβγαινε άχνα… Το δωµάτιο γύρω µου τρεµούλιασε και στροβιλίστηκε και… φσσσσστ. Εξαφανίστηκα.”

Νομίζω θα αρέσει στα περισσότερα παιδιά 10-14 ετών στα οποία περίπου απευθύνεται.

Εκδόσεις Μεταίχμιο.