Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια σαύρα, πανέμορφη με φωτεινό πράσινο χρώμα. Όμως εκείνο που την έκανε να ξεχωρίζει απ’ όλες τις άλλες σαύρες ήταν το περπάτημά της, περπατούσε με το κεφάλι ψηλά καμαρωτή. Της άρεσε να τριγυρίζει ελεύθερη στο δάσος και να μαθαίνει κάθε τι καινούργιο και να ρωτάει για κάθε ό,τι παράξενο έβλεπε. Κάπως έτσι γνώρισε και το ταίρι της, έναν χαμαιλέοντα καθώς τον παρατηρούσε να αλλάζει χρώμα τον πλησίασε και άρχισαν οι ερωτήσεις.
–“Λίγο πριν εσύ δεν ήσουν πράσινος;”
-“Σε νοιάζει;”
-”Ναι. Πως τώρα έγινες καφέ με κίτρινες βούλες;
– “Σε ενδιαφέρει τι κάνω εγώ;”
Τώρα ο χαμαιλέοντας άρχισε να κοκκινίζει… γιατί του άρεσε πολύ αυτή η σαυρίνα.
Με λίγα λόγια έγιναν ζευγάρι και η ευτυχία τους ολοκληρώθηκε όταν γεννήθηκε το μικρό σαυράκι τους. Ήταν τόσο μικρός που του έδωσαν το όνομα “Σπόρος” και έμοιαζε καταπληκτικά στη μαμά του τόσο στο χρώμα όσο και στο χαρακτήρα. Ο Σπόρος έκανε συνεχώς ερωτήσεις με αποτέλεσμα να τρελαίνει τη μαμά του, γιατί αλλάζει χρώματα ο μπαμπάς, γιατί ο ίδιος δεν αλλάζει, γιατί το ένα και γιατί το άλλο…
Η μητέρα του προσπαθούσε να μεγαλώσει σωστά το σπόρο και να του μάθει ένα σωρό πράγματα μα πάνω απ’ όλα να αγαπά όλα τα πλάσματα του δάσους αλλά και να μάθει να προστατεύεται από τους εχθρούς του. Όμως ήρθε η ώρα να πάει στο σχολείο κι ο Σπόρος άρχισε πάλι τις ερωτήσεις και τις υπεκφυγές προκειμένου να μην πάει… Η μητέρα του η καημένη κάθε φορά που ο Σπόρος άρχιζε τις ερωτήσεις συνήθιζε να του λέει:
“Σπόρε, σταμάτα να ρωτάς,
μου πήρες το κεφάλι
κι οι απορίες σου το κάνανε
να βράζει σαν τσουκάλι…”
Δασκάλα στο σχολείο ήταν η κυρία Σαλαμάνδρα και εκεί ο Σπόρος συνάντησε φίδια, χελωνίτσες, βατραχάκια. Από την πρώτη μέρα άρχισαν τα πειράγματα από τους συμμαθητές του για το όνομα του.
Πότε θα φυτρώσει ο σπόρος, ότι θα βγάλει ρίζες, βλαστό φύλλα. Αυτό πείραξε πολύ το Σπόρο και γύρισε σπίτι στενοχωρημένος… Ήθελε να μάθει τι σημαίνει τ’ όνομα του.
Η μητέρα του τού εξήγησε υπομονετικά ότι ο σπόρος όταν βρεθεί μέσα στο χώμα φυτρώνει, βλασταίνει και δίνει νέο φυτό. Το όνομα του ήταν χαϊδευτικό επειδή ήταν πολύ μικρός όπως και ο σπόρος. Όμως δεν έδειχνε να καταλαβαίνει πως συμβαίνει αυτό… Έπρεπε να δει από κοντά τον γεωργό να σπέρνει στο χωράφι και περίμενε ως την άνοιξη για να δει το σπόρο να μεγαλώνει…
Μέχρι την άνοιξη ο Σπόρος μεγάλωσε τόσο πολύ και ήξερε τόσα πολλά πράγματα. Μήπως ήρθε η σειρά του να μεταδώσει τις γνώσεις της του σε κάποιον που θα αγαπάει και θα νοιάζεται; Η μικρή σαλαμανδρίτσα, η κόρη της δασκάλας θαύμασε την ομορφιά και τη σοφία του Σπόρου και τον έκανε να δει τον εαυτό του διαφορετικά. Είχε αλλάξει τόσο στην όψη όσο και στον τρόπο σκέψης και αποδέχτηκε τον εαυτό του και φυσικά το παράξενο όνομα του…
Το νέο βιβλίο του Βαγγέλη Ηλιόπουλου πραγματεύεται την αγωνία του μικρού σπόρου για τον εαυτό του, για τον κόσμο και καθετί που τον περιβάλλει. Δίπλα του στέκεται η οικογένειά του, η δασκάλα του, οι φίλοι του. Μαθαίνει να αγαπά όλα τα πλάσματα αλλά και να προστατεύεται από τους εχθρούς. Καλείται να αντιμετωπίσει τη δυσπιστία και τα σχόλια των κακόβουλων συμμαθητών του. Στενοχωριέται, θέλει ν’ αλλάξει τ’ όνομα του όμως σιγά σιγά αναπτύσσει άμυνες, μεγαλώνει και ανακαλύπτει τον υπέροχο εαυτό του. Μαθαίνει να τον αγαπά, να τον φροντίζει και να δίνει αγάπη γύρω του απλόχερα.
Πολλαπλά μηνύματα πηγάζουν από το κείμενο σε συνδυασμό με την πρωτότυπη εικονογράφηση με έντονα χρώματα σε αποχρώσεις του κόκκινου και του πράσινου, από την Francesca Rossi. Ένας πολύ γλυκός σπόρος – σαύρα που κερδίζει εντυπώσεις και σκηνές που αποκαλύπτουν μικρές λεπτομέρειες από τις ομορφιές του δάσους και τα πλάσματα που ζουν ελεύθερα στη φύση. Ξεχωριστό το εξώφυλλο με τη μητέρα σαύρα και το μικρό σπόρο μέσα στις παπαρούνες…
Οι λεζάντες και τα ασπρόμαυρα σκίτσα στο κάτω μέρος της σελίδας, όπου ζώα του δάσους σχολιάζουν τα δρώμενα, εμπλουτίζουν την ιστορία, προκαλούν αυθόρμητο γέλιο στον αναγνώστη και δημιουργούν μια ανάγνωση της ιστορίας σε δεύτερο επίπεδο. Αν απομονώσουμε αυτές τις εικόνες μπορούν σε μια δεύτερη ανάγνωση ν’ αποτελέσουν αφορμή για συζήτηση και προβληματισμό. Τα παιδιά απόλαυσαν ιδιαίτερα τα αστεία σχόλια και θέλησαν να αιτιολογήσουν τα λεγόμενα και να προσθέσουν τα δικά τους σχόλια στην εξέλιξη της ιστορίας.
Επίσης, ξεφυλλίζοντας το βιβλίο θα ανακαλύψετε διαφορετικά είδη από σπόρους, φυτά, λουλούδια και φύλλα που θυμίζουν το μαθητικό φυτολόγιο με την ονομασία τους. Οι σκόρπιες σελίδες τετραδίου, το μπλοκ σημειώσεων, οι καρτέλες από φυσικό χαρτί δεμένες με σπάγκο, τα αποξηραμένα φύλλα προσθέτουν ενδιαφέρον στην εικονογράφηση.
Το βιβλίο ανήκει στη σειρά “Ιστορίες από τα τετράδια της φύσης” και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κόκκινη κλωστή δεμένη.
Το Soundtrack του βιβλίου
Νικολέττα Αναστασίου- Ο σπόρος που ήθελε να γίνει δάσος
Μιχάλης Νικολούδης – Αρμενιστής
Μυστικά παραμύθια-Γιώργος Βαρσαμάκης
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Σπόρος είναι το όνομα μου |
| Συγγραφέας: | Βαγγέλης Ηλιόπουλος |
| Εικονογράφηση: | Francesca Rossi |
| Σειρά: | Ιστορίες από τα τετράδια της Φύσης |
| Εκδόσεις: | Κόκκινη κλωστή δεμένη, Σεπτέμβριος 2020 |
| Επιμέλεια: | Αντωνέτα Κώτση |
| Τεχνική επιμέλεια: | Παναγιώτης Γκότσης |
| Σελίδες: | 40 |
| Μέγεθος: | 17 Χ 24 |
| ISBN: | 978-618-5482-04-6 |
