Το Πρωσικό Μπλε, γνωστό και ως μπλε του Βερολίνου ή του Παρισιού (στη ζωγραφική κυρίως) είναι μια σκούρα μπλε χρωστική ουσία που παράγεται από την οξείδωση των σιδηρούχων αλάτων σιδηροκυανιδίου. Στην ιατρική χορηγείται ως αντίδοτο για ορισμένα είδη δηλητηρίασης από βαρέα μέταλλα. Θεωρείται σηματική χρωστική καθώς ήταν η πρώτη σταθερή και σχετικά ελαφριά μπλε χρωστική ουσία που χρησιμοποιήθηκε ευρέως για τη σύνθεση του αιγυπτιακού μπλε. Πιθανότατα συντέθηκε για πρώτη φορά κατά λάθος από τον κατασκευαστή χρωμάτων Diesbach στο Βερολίνο γύρω στο 1706, όταν ο Diesbach φέρεται να χρησιμοποίησε ποτάσα, αίμα και θειϊκό σίδηρο τα οποία αντέδρασαν δημιουργώντας μια ένωση με μια πολύ ξεχωριστή μπλε απόχρωση, που ονομάστηκε Preußisch blau και Berlinisch Blau το 1709 από τον πρώτο του έμπορο.
Αυτά τα υπέροχα και διαφωτιστικά λέει η πολύτιμη Wikipedia. Με αυτό, λοιπόν, το αγαπημένο των ζωγράφων χρωστικό μπλε τιτλοφορεί το νέο του, ενδέκατο, βιβλίο με πρωταγωνιστή τον επιθεωρητή Μπέρνι Γκούντερ που κυκλοφόρησε στο Ηνωμένο Βασίλειο το 2017, ένα χρόνο πριν τον θάνατο του συγγραφέα.
Μεταφερόμαστε στο γαλλικό νότο (γαλλική Ριβιέρα), τον Οκτώβριο του 1956, όπου ο υποδιευθυντής της Στάζι (το υπουργείο κρατικής ασφάλειας της λεγόμενης Ανατολικής Γερμανίας), Έριχ Μίλκε, αναθέτει στον επιθεωρητή Μπέρνι Γκούντερ να ταξιδέψει στο Λονδίνο για να δηλητηριάσει με θάλλιο την Ανν Φρεντς, μια πράκτορα με την οποία είχαν συνεργαστεί οι δύο τους στο παρελθόν. Το μόνο γνωστό αντίδοτο του θαλλίου είναι το πρωσικό μπλε.
“Για κάποιο λόγο δεν πιστεύω πως αυτός είναι ο μόνος λόγος που είσαι εδώ”|
“Έχεις δίκιο”.
“Τι στο διάβολο θες λοιπόν;”
“Σίγουρα θυμάσαι εκείνη την υπόθεση πριν από λίγους μήνες με τον Σόμερσετ Μομ και τους κοινούς μας φίλους, τον Χάρολντ Χένιχ και την Ανν Φρεντς. Σχεδόν κατάφερες να σκατώσεις μια καλή επιχείρηση εκείνη τη φορά”
———————————————————-
… Δεν χρειάζεται να πω πως δεν μπορούμε να επιτρέψουμε κάτι τέτοιο. Κι εδώ είναι που θα χρειαστεί η συμβολή σου, Γκούντερ”.
“Η δική μου;” Ανασήκωσα τους ώμους. “Για να το κάνουμε πιο λιανά. Μου ζητάς να σκοτώσω την Ανν Φρεντς;”
“Ακριβώς. Μόνο που δεν στο ζητάω. Το γεγονός ότι θα συμφωνήσεις να σκοτώσεις την Ανν Φρεντς είναι προϋπόθεση για να μείνεις ζωντανός ο ίδιος”.
Όταν σε ένα μυθιστόρημα 667 σελίδων έχεις ήδη υπόθεση από τη σελίδα 18, καταλαβαίνεις ότι ο συγγραφέας σε έχει βουτήξει από το γιακά και έχει εφορμήσει κανονικά.
Ο Μίλκε πιέζει ασφυκτικά τον Γκούντερ κι εκείνος συμφωνεί τελικά να ταξιδέψει στην Αγγλία. “Η αλήθεια ήταν ότι, αν και τη μισούσα για τον πόνο που μου είχε προκαλέσει, δεν τη μισούσα αρκετά για να τη δολοφονήσω και σίγουρα όχι με τον απαίσιο τρόπο που είχε περιγράψει ο Μίλκε”.
Για να εξασφαλιστεί ότι ο Γκούντερ θα κάνει σωστά τη δουλειά, στο ταξίδι του προς την Αγγλία τον συνοδεύει ο παλιός σύντροφός του από την Κρίπο, ο Φρίντριχ Κορς, που πλέον εργάζεται για τη Στάζι.
“Πήδησα από το τρένο στο πλάι των γραμμών, άπλωσα το χέρι μου, έκλεισα την πόρτα του βαγονιού και έτρεξα προς την κατεύθυνση της λεωφόρου Μποσεζούρ, όπου είχα παρκάρει το αυτοκίνητό μου”.
Ο Γκούντερ κατευθύνεται προς την Αβινιόν και τα γαλλογερμανικά σύνορα προσπαθώντας να περάσει απαρατήρητος. Θυμάται την τελευταία φορά που συνεργάστηκε με τον Κορς. Κεφάλαιο πέντε στοπ.
Κεφάλαιο έξι. Γυρίζουμε 17 χρόνια πίσω. Βαυαρικές Άλπεις, Απρίλιος 1939.
Στην εξοχική κατοικία του Χίτλερ στο Ομπερσάλτσμπεργκ δολοφονείται ο Καρλ Φλεξ, ένας πολιτικός μηχανικός που επέβλεπε τα έργα που γίνονταν στα εδάφη του Ηγέτη. Το πρόσωπο μάλλον δεν είναι πολύ σημαντικό, ο τόπος όμως της δολοφονίας του παραείναι: πυροβολήθηκε με ντουφέκι στη βεράντα της ιδιωτικής κατοικίας του Χίτλερ στο Ομπερσάλτσμπεργκ. Το Μπέργκχοφ.
“Ο δολοφόνος που παραμένει ασύλληπτος, θα πρέπει να ήξερε ότι ο Ηγέτης είχε να βγάλει λόγο στο Βερολίνο χθες τη νύχτα. Που σημαίνει πως είναι σχεδόν απίθανο να πρόκειται για απόπειρα δολοφονίας του Αδόλφου Χίτλερ που πήγε στραβά”.
Ο Μπέρνι Γκούντερ καλείται, ως μοναδικός υπεύθυνος της έρευνας, να διαλευκάνει την υπόθεση υπό άκρα μυστικότητα, αφού η αστυνομία δεν έχει καν ειδοποιηθεί καθώς δε θέλουν να φτάσει η υπόθεση στις εφημερίδες. Μαζί τους φέρνει ως βοηθό του τον Φρίντριχ Κορς.
“Πόσο χρόνο έχω;”
“Απ’ ό,τι φαίνεται, ο Χίτλερ έχει σκοπό να επισκεφθεί το Μπέργκχοφ αμέσως μετά τα γενέθλιά του”, είπε ο Νέμπε. “Οπότε δεν έχουμε καιρό για χάσιμο”.
“Θυμίστε μου” είπα. “Πότε είναι αυτά; Ποτέ δεν κατάφερα να θυμάμαι γενέθλια”
Αυτό σημαίνει… πως έχει μία εβδομάδα για να βρει τον δολοφόνο, μέχρι να έρθει ο Χίτλερ για τον εορτασμό των πεντηκοστών γενεθλίων του και να ανακαλύψει ότι κάποιος δολοφονήθηκε στη βεράντα του σπιτιού του.
Ο Γκούντερ πρέπει να τρέξει, δεν είναι μια απλή δολοφονία, είναι μια πραγματική σπαζοκεφαλιά. Κι αν σκεφθεί κανείς ότι στο βουνό θα φιλοξενηθούν εξέχοντα μέλη, η ελίτ ουσιαστικά του ναζιστικού κόμματος, άνθρωποι αιμοδιψείς, αδίστακτοι, πεινασμένοι για εξουσία και μάχη, η πίεση αυξάνεται. Ειδικά όταν σκέφτεται ότι εξέχοντα μέλη του κόμματος εκτόπισαν τους ντόπιους και πήραν όλα τα γύρω από τον Χίτλερ σπίτια στο βουνό και ότι ο δολοφόνος του μηχανικού τη βεράντα του Χίτλερ… είναι κάποιος από αυτούς.
Ακροβατώντας μεταξύ δύο χρονικών ορόσημων, του 1939 (παραμονή της έναρξης του Β’ παγκοσμίου πολέμου) και του 1956, ο αείμνηστος Φίλιπ Κερ γράφει ένα σαρωτικό μυθιστόρημα που κλισέ θα πω ότι παρά τον όγκο του διαβάζεται απνευστί. Επιδέξια ο συγγραφέας πάει κι έρχεται σε δύο γεγονότα που όσο τα κατεβάζει στο χαρτί, τόσο βλέπεις τις ομοιότητές τους, μπαίνοντας στο βάθος τους και ουσιαστικά ιχνογραφώντας τη Γερμανία λίγο πριν τον πόλεμο στα έξι χρόνια καγκελαρίας του Χίτλερ και εκείνη τη διαιρεμένη όταν πλέον έχει συντριβεί στον πόλεμο. Μα για ποιες Γερμανίες μιλάμε; Η πένα του Κερ αναδεικνύει την ενιαία, μόλις προπολεμική Γερμανία των ναζί και την Ανατολική Γερμανία υπό τη σφαίρα επιρροής της ΕΣΣΔ. Τους ακροδεξιούς και τους ακροαριστερούς. Τραβώντας το νήμα αυτών των δύο χρονικών περιόδων, γεγονότων όπου ο επιθεωρητής Γκούντερ διώκει και διώκεται, ιστορικών αποτυπώσεων της Γερμανίας, ο Κερ υφαίνει με ιδιαίτερη ευφυΐα και ικανότητα ένα απολαυστικό, αγωνιώδες μυθιστόρημα που κλιμακώνει την έντασή του καθώς βαδίζουμε προς το καθηλωτικό φινάλε.
Ο Κερ δουλεύει με απίθανη προσήλωση στο υλικό του και αυτή την ιστορία του, υπολογίζει κάθε λεπτομέρεια, ενσωματώνει και αξιοποιεί στην πλοκή κάθε μικροστοιχείο που θεωρεί ότι τον εξυπηρετεί και στήνει έναν φοβερό καμβά δυο διαφορετικών μα και τόσο ίδιων Γερμανιών τις οποίες βλέπει ως μέρη και ως σύνολο αλλά και ως κοινωνικοπολιτικό και ιστορικό υπόβαθρο της δράσης του συμπαθούς, απολαυστικού επιθεωρητή του.
Βιβλία με ήρωα τον Μπέρνι Γκούντερ:
Η τριλογία του Βερολίνου, 2012
(περιλαμβάνει τα έργα: Οι Βιολέτες του Μάρτη, Ο χλομός εγκληματίας, Γερμανικό ρέκβιεμ, πρώτη έκδοση: 2002-2003)
Μοιραία Πράγα, 2013
Άνθρωπος χωρίς ανάσα, 2014
Φλόγα που σιγοκαίει, 2015
Η γυναίκα από το Ζάγκρεμπ, 2015
Αν οι νεκροί δεν ανασταίνονται, 2016
Η άλλη πλευρά της σιωπής, 2017
Φοβού τους Δαναούς, 2018
Το Soundtrack του βιβλίου
Body And Soul – Coleman Hawkins
Auld Lang Syne – Guy Lombardo (instrumental)
Lizzi Waldmüller – Du hast Glück bei den Frauen Bel Ami
Richard Hayman & Jan August – moritat – THEME FROM “THE THREEPENNY OPERA”
Blind Guardian – A Past And Future Secret
Trevor Jones/Runaway Train Soundtrack – Gloria In D Major – Et In Terra Pax (Alternate Version)
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Άνθρωποι με άγχος |
| Συγγραφέας: | Φίλιπ Κερ |
| Τίτλος πρωτοτύπου: | Prussian Blue |
| Μετάφραση: | Γιώργος Μαραγκός |
| Εκδόσεις: | Κέδρος, Σεπτέμβριος 2020 |
| Επιμέλεια-Διόρθωση: | Αλέκα Πλακονούρη |
| Υπεύθυνη τμημ. διορθώσεων: | Μαρία Σπανάκη |
| Ηλ. σελιδοποίηση: | Νικολέττα Δουλάμη |
| Σελίδες: | 672 |
| Μέγεθος: | 14 Χ 21 |
| ISBN: | 978-960-04-5110-8 |
