Διαβάζεται σε 3′- Ηλικιακό κοινό: 17+ – Ψυχολογία- Γονείς & Παιδί
Επειδή κάθε σύγχρονος και ανήσυχος γονέας “ξαναπάει” σχολείο μαζί με το παιδί του, όπως μαρτυρά και ένας πολύ συνηθισμένος διάλογος μεταξύ γονέων, του τύπου “Εμείς πάμε πρώτη. Εσείς;”. “Εμείς τρίτη”, “Α, εμείς μεγαλώσαμε, πάμε γυμνάσιο”, επιλέχθηκε για τον συγκεκριμένο τόμο ο τίτλος Πάμε σχολείο; Το ερωτηματικό του τίτλου ελπίζω να είναι πολυσήμαντο και να προϊδεάσει τον αναγνώστη για διάφορα ερωτήματα που αναπτύσσονται στις σελίδες του βιβλίου.
Αθανάσιος Αλεξανδρίδης
Τέταρτο βιβλίο της σειράς «Σχολή Ανήσυχων Γονέων», µετά τους Παιδικούς έρωτες, τους Παιδικούς φόβους και το Χτίζοντας ταυτότητα. Αυτό το α’ πληθυντικό που χρησιμοποιούν πολλοί γονείς για τις δραστηριότητες των παιδιών τους δείχνει την ταύτισή τους, την συνοδοιπορία τους με τη ζωή τους, τις επιλογές των παιδιών τους. Και πώς αλλιώς; Οι περισσότεροι γονείς τα τελευταία 30-40 χρόνια έφυγαν από το μοτίβο της σκληρής βιοπάλης όπου τα παιδιά μεγάλωναν συχνά παρατημένα στις επιταγές της γειτονιάς και απέκτησαν πιο ενεργό ρόλο στην καθημερινότητα, διαπαιδαγώγηση και τακτική επιμέλεια των παιδιών τους. Θεωρώ, ως εκ τούτου, τον τίτλο Πάμε σχολείο; ακριβή και ευφυώς πολυσήμαντο, όπως επισημαίνει ακόμα καλύτερα ο συγγραφέας στον πρόλογό του.
Τι είναι η Σχολή Γονέων του Αθανάσιου Αλεξανδρίδη; Είναι μία έντυπη σχολή, ένα εργαστήρι παραγωγής αυθεντικών σκέψεων όπου ο διακεκριμένος ψυχίατρος, παιδοψυχίατρος και ψυχαναλυτής συνομιλεί με γονείς ρίχνοντας πραγματικά φως σε βασικές πτυχές της ζωής με τα παιδιά, της ανάπτυξης της προσωπικότητάς τους και της συγκρότησης ταυτότητας εντός της οικογένειας και της κοινωνικής παρουσίας, εν προκειμένω με τη σχολική τους ζωή.
Ο συγγραφέας εκκινεί κυριολεκτικά από την αρχή, από τον παιδικό σταθμό και διαβαίνει όλα τα μικροστενά και τις λεωφόρους αυτού του μεγάλου δρόμου. Η σωστή επιλογή σχολείου με βάση τις δυνατότητες και την προσωπικότητα του παιδιού, η προσαρμογή του, η δοκιμασία της γραφής και της ανάγνωσης όπου το παιδί μετατρέπεται πια σε μαθητή κατακτώντας τον κώδικα της γλώσσας, η σχέση με οθόνες και ηλεκτρονικά παιχνίδια και η εξάρτηση, τα υπεύθυνα συμβόλαια-συμφωνίες με το παιδί, ειδικά εκείνο που αλλάζει συχνά προτιμήσεις δραστηριοτήτων ή βαριέται εύκολα, η σχέση δασκάλου-παιδιού/μαθητή και η ομοιότητα τάξης και οικογένειας. Η είσοδος στο δημοτικό, ενός καινούριου κόσμου που απαιτεί μια άλλη αντιμετώπιση από παιδιά και γονείς, η υποχρέωση του σχολείου να πετύχει μια στεγανοποίηση της σχολικής ζωής του παιδιού ως προς την οικογένεια.
“Ένα από τα πράγματα που χάθηκαν κατά τις δεκαετίες της πλασματικής οικονομικής άνεσης ήταν η χαρά της αναμονής, η προσπάθεια να κατακτήσεις κάτι το οποίο ίσως θα σου έδιναν οι γονείς σου αλλά έπρεπε κι εσύ να δώσεις κάτι για να το πάρεις. Χάθηκε επίσης η ικανότητα της αναγνώρισης του ωραίου, γιατί αυτή συνάδει με την υποχρέωση να επιλέξεις ένα μόνο πράγμα ανάμεσα στα πολλά και καταργείται όταν μπορείς να πάρεις τα πολλά. Τουλάχιστον από αυτή την πλευρά, η κρίση μπορεί να δώσει και κάτι καλό: να πάμε πλέον σε λιγότερα αλλά πολύ καλύτερα πράγματα- είτε αντικείμενα, είτε σπουδές, είτε δραστηριότητες με την οικογένειά μας ή τους φίλους μας”.
Ο συγγραφέας και οι συνομιλητές του πραγματικά δεν αφήνουν καμία πτυχή να περάσει δίχως να προσεγγιστεί. Από το θεμελιώδες ζήτημα των ορίων (ορισμός, η έννοια της ζώνης στις συμφωνίες των γονιών με τα παιδιά, το όριο σε διάφορες πτυχές της ζωής∙ πείσμα, επιθετικό παιδί, ζήλια, σεξουαλικές ταυτότητες, θρησκεία, ευθύτητα σε μεγάλα ζητήματα), τις μαθησιακές δυσκολίες (από οργανικής αιτιολογίας μέχρι ορθογραφία, διάσπαση προσοχής και κατάθλιψη), τις νοητικές και ψυχικές συνιστώσες για την είσοδο του παιδιού στο δημοτικό σχολείο (θεσμός διαμόρφωσης πολιτών και αναπαραγωγής κυρίαρχων προτύπων, διαμόρφωση φύλου, αποδόμηση του σχολείου μπροστά στα παιδιά, παρουσία γονέων στο σχολείο), μέχρι το μεγάλο θέμα του σχολικού εκφοβισμού από παιδιά προς παιδιά που -πρέπει να- αφορά άπαντες, το μοντέλο εξουσιαστής-εξουσιαζόμενος που τον κρατά ζωντανό, το όχι σπάνιο μπούλινγκ γονιών προς το σχολείο και τέλος την επίδοση και την απόδοση τα οποία προσεγγίζονται μέσα από πολυπαραγοντική ιχνηλάτηση της ελληνικής κοινωνίας και των παθογενειών ή τάσεών της.
Εντάξει, σας έδωσα σε δυο παραγράφους μια γενική επι-θεώρηση του βιβλίου. Όμως, το πλέον σημαντικό σε βιβλία ψυχολογίας, πλησιάσματος της ανθρώπινης ψυχής και συμπεριφοράς είναι ένα: Ποιος λέει/γράφει αυτά που διαβάζω; Όχι, πώς είναι οπτικά. Ο Αθανάσιος Αλεξανδρίδης, όπως και όλοι οι επιστήμονες και εν τέλει όπως όλοι οι άνθρωποι, έχει μία Χ θεώρηση, έναν Χ τρόπο που κοιτάζει τα πράγματα, που τα αναλύει, που τα διαλύει για να τα ανασυνθέσει μπρος στα μάτια του αναγνώστη (για το βιβλίο). Και αν τυλίγω σουβλάκια ή εμφιαλώνω νερά (δίχως ίχνος υποτίμησης προς τα αξιοσέβαστα και απαραίτητα αυτά επαγγέλματα), τότε η κοσμοθεωρία μου, ο τρόπος που πλησιάζω την ανθρώπινη ψυχή δεν έχει πολύ μεγάλη σημασία για τον τελικό αποδέκτη, τον καταναλωτή του σουβλακιού ή του νερού, είναι δευτερεύουσας σημασίας∙ σε καταστάσεις ψυχανάλυσης ή έστω μιας εκ του σύνεγγυς σχολής γονέων όμως, η ματιά του επιστήμονα, το βάθος της γνώσης του, η πνευματική του ευρύτητα, η εμβρίθειά του πάνω στην επιστήμη του αλλά και εν γένει είναι πρωτίστης σημασίας. Σε πείθει αυτός που έχεις απέναντί σου; Σε κερδίζει; Αισθάνεσαι ότι σε οδηγούν κάπου οι σκέψεις, οι διατυπώσεις, οι δρόμοι που ανοίγει μπροστά σου; Νιώθεις ότι είναι ειλικρινής; Νιώθεις ότι σε σέβεται, ότι δεν μυθοποιεί, ότι δεν μιλά εκ του ασφαλούς;
Εμένα (και υποθέτω και πολλών ακόμα) ο λόγος του Αθανάσιου Αλεξανδρίδη με κερδίζει από τις πρώτες γραμμές σε κάθε βιβλίο. Ο ψύχραιμος, αφανάτιστος, μερικώς αποστασιοποιημένος, μακριά από συνθηματολογίες και εφήμερα τσιτάτα, μακριά από αφόρητους συναισθηματισμούς και θλιβερούς αφορισμούς λόγος του, με την ουσιαστική γνώση της ανθρώπινης ψυχής και κυρίως της κοινωνίας στην οποία ζει (όχι αποκομμένος) και ζούμε είναι βάλσαμο πραγματικό. Και πιστεύω ότι όλοι όσοι διαθέσετε μερικές ώρες ανάγνωσης θα βρείτε απαντήσεις και κατευθύνσεις που θα σας βοηθήσουν να επαναπροσδιορίσετε όψεις της καθημερινότητάς σας, ως γονείς, ως εκπαιδευτικοί, ως ειδικοί ψυχικής ανάπτυξης και υγείας παιδιών ή ως ένα ανήσυχο πνεύμα που του αρέσει να εξερευνά την ανθρώπινη ψυχή και γνώση.
Τα τέσσερα -μέχρι στιγμής- βιβλία της Σχολής Γονέων του Αθανάσιου Αλεξανδρίδη αποτελούν μια έντυπη ψυχανάλυση στην οποία μπορείτε να συμμετέχετε όλοι βρίσκοντας πολλές σημαντικές ταυτίσεις με τη δική σας ζωή, τις δικές ανησυχίες και τα δικά σας ερωτήματα.
Θα το απολαύσετε και αυτό.
Εκδόσεις Ίκαρος.
Απόσπασμα
Με μια ματιά
- Εμένα (και υποθέτω και πολλών ακόμα) ο λόγος του Αθανάσιου Αλεξανδρίδη με κερδίζει από τις πρώτες γραμμές σε κάθε βιβλίο. Ο ψύχραιμος, αφανάτιστος, μερικώς αποστασιοποιημένος, μακριά από συνθηματολογίες και εφήμερα τσιτάτα, μακριά από αφόρητους συναισθηματισμούς και θλιβερούς αφορισμούς λόγος του, με την ουσιαστική γνώση της ανθρώπινης ψυχής και κυρίως της κοινωνίας στην οποία ζει (όχι αποκομμένος) και ζούμε είναι βάλσαμο πραγματικό. Και πιστεύω ότι όλοι όσοι διαθέσετε μερικές ώρες ανάγνωσης θα βρείτε απαντήσεις και κατευθύνσεις που θα σας βοηθήσουν να επαναπροσδιορίσετε όψεις της καθημερινότητάς σας, ως γονείς, ως εκπαιδευτικοί, ως ειδικοί ψυχικής ανάπτυξης και υγείας παιδιών ή ως ένα ανήσυχο πνεύμα που του αρέσει να εξερευνά την ανθρώπινη ψυχή και γνώση.
Το Soundtrack του βιβλίου
Nino Rota – NelI’ufficio produzione di “Otto e Mezzo”
Jun Miyake – Lillies Of The Valley
Θέμα νυχτερινού αγγέλου- Μάνος Χατζιδάκις
 TAYTOTHTA |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Πάμε σχολείο; |
| Συγγραφέας: | Αθανάσιος Αλεξανδρίδης |
| Εκδόσεις: | Ίκαρος, Μάιος 2021 |
| Παραγωγή: | Κοτσάτος Α.Ε. |
| Επιμέλεια-Διορθώσεις: | Μαρία Συμεωνίδου |
| Εξώφυλλο: | Ευτυχία Λιάπη |
| Σελίδες: | 208 |
| Μέγεθος: | 17 Χ 24 |
| ISBN: | 978-960-57-2400-9 |
