“Η Λίζα θέλει να γίνει πριγκίπισσα. Πριγκίπισσα αληθινή, όχι σαν εκείνες τις ζωγραφιστές που δείχνουν τα παραμύθια. Αληθινή. Όπως παλιά. Γιατί παλιά η Λίζα ήταν στ’ αλήθεια πριγκίπισσα. Για τέσσερα χρόνια και οχτώ μήνες.”
Με αυτό τον τρόπο αρχίζει την αφήγηση της ιστορίας της η Κατερίνα Ζωντανού. Τη συνέχεια ίσως την φαντάζεστε ήδη… ή μπορεί και να τη ζείτε στην οικογένειά σας. Στο παλάτι της Λίζας τρύπωσε ένα μωρό. Ένα μωρό που έχει μονοπωλήσει το ενδιαφέρον της οικογένειας με τα κλαψουρίσματα, τις ακαταλαβίστικες λέξεις του και το μπουσούλημά του.
Η Λίζα νιώθει μόνη, παραμελημένη και εξαπατημένη! Την έστειλαν σχολείο για να περνούν περισσότερο χρόνο μόνοι με το μωρό. Κι εκέινο δεν έχασεε την ευκαιρία να της αρπάξει… από την αποθήκη όλα τα αγαπημένα της παιχνίδια, τις κουδουνίστρες και τα μαλακά βιβλιαράκια.
Κι η Λίζα θυμώνει. Τι θυμώνει δηλαδή, άγριο θηρίο γίνεται και ουρλιάζει. Κρύβεται στο δωμάτιό της και χτίζει. Χτίζει έναν πύργο και χώνεται μέσα. Κι ο πύργος της ψηλώνει. Όλο ψηλώνει. Στον ουρανό θα τον φτάσει η Λίζα, στον ουρανό. Και θα χωθεί για πάντα εκεί μέσα και θα τους κλείσει έξω όλους, για να μάθουν, αφού όλο το μικρό προσέχουν και κανένας πια δεν νοιάζεται γι’ αυτήν. Μόνο μην πέσει ο πύργος της, μόνο μην πέσει, γιατί αν πέσει, αν πέσει…
Μα ο πύργος θα πέσει όταν η Λίζα νιώσει ότι ο μικρός αδερφός της βρίσκεται σε κίνδυνο! Τη συνέχεια θα τη διαβάσετε στην απολαυστική ιστορία της Κατερίνας Ζωντανού. Μια ιστορία με θέμα τη ζήλια. Καλογραμμένη, συγκινητική κι αληθινή είναι τρεις λέξεις που τη χαρακτηρίζουν. Αν και η αφήγηση είναι τριτοπρόσωπη, η οπτική γωνία ανήκει αποκλειστικά στη Λίζα. Μοιάζει να αφηγείται την ιστορία της σε τρίτο πρόσωπο, εκφράζοντας τα συναισθήματά της.
Πρωταγωνιστές στην ιστορία είναι εκείνη κι ο αδερφός της. Η γονείς διατηρούν έναν δευτερεύοντα ρόλο στην αφήγηση. Η ηρωίδα είναι σε μια ηλικία που ο εγωκεντρισμός της είναι εμφανής και κυρίαρχος. Ενώ λοιπό, ήταν το κέντρο του κόσμου για την οικογένειά της, με τον ερχομό του νέου μέλους, νιώθει σαν ξεπεσμένη πριγκίπισσα. Ο πύργος που αποφασίζει να χτίσει για να κρυφτεί, μετουσιώνει όλη τη συναισθηματική της κατάσταση.
Η Λίζα εκδηλώνει με πολλούς τρόπους τη ζήλια της. Παλινδρομεί, γίνεται επιθετική κι ύστερα κλείνεται στον εαυτό της. Όλες αυτές οι συμπεριφορές είναι φυσιολογικές. Διανύει την πορεία του αυτοπροσδιορισμού της στα νέα δεδομένα της οικογένειας. Ο πύργος είναι ένα ευφυές συγγραφικό εύρημα. Οπτικοποιεί το συναίσθημα του κοριτσιού. Κι εντέλει ο πύργος πέφτει. Όχι από τυχαίο γεγονός, αλλά γιατι η ίδια η Λίζα ξεπερνώντας τον εγωκεντρισμό της, επιλέγει να “ρίξει τα τείχη” για να φροντίσει το μικρό αδερφάκι της που μοιάζει να τη θαυμάσει και να την αγαπά. Με έναν συγκινητικό τρόπο, η συγγραφέας αποτυπώνει την αποδοχή και την αδερφική στοργή κι αγάπη. Τη νέα σχέση που χτίζεται.
Η Ναταλία Καπατσούλια έχει εικονογραφήσει την ιστορία, αποτυπώνοντας γλαφυρά σε τόνους του ροζ και του μπλε τα οικογενειακά στιγμιότυπα.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Ο πύργος της Λίζας |
| Συγγραφέας: | Κατερίνα Ζωντανού |
| Εικονογράφηση: | Ναταλία Καπατσούλια |
| Εκδόσεις: | Μεταίχμιο, 2016 |
| Σελίδες: | 64 |
| Μέγεθος: | 21 Χ 14 |
| ISBN: | 978-618-03-0702-3 |
