Διαβάζεται σε 3′- Ηλικιακό κοινό: 3,5+ (target 4,5-7) – Εικονογραφημένο βιβλίο για παιδιά
Το κόλπο για να αγαπάμε κάτι είναι να συνειδητοποιούμε ότι μπορεί να το χάσουμε.
Gilbert Becaud
Από τη νέα σειρά βιβλίων Σε καταλαβαίνω από τις εκδόσεις Διόπτρα, ένα ξεχωριστό βιβλίο για την απώλεια και τη διαχείρισή της.
Περί τίνος πρόκειται
Ο Νόλαν ζούσε βαθιά μέσα στο δάσος. Κάθε Σαββατοκύριακο έμενε στου παππού και της γιαγιάς, έκαναν ποδήλατο στο δάσος, ψάρευαν, έπαιζαν με τις πεταλούδες. Όταν βράδιαζε, κάθονταν σε ένα ξέφωτο και μετρούσαν τα αστέρια.
Αυτό το Σαββατοκύριακο, ο Νόλαν ετοιμάστηκε να πάει ξανά στον παππού και τη γιαγιά, Πηγαίνοντας είδε ότι όλα ήταν στη θέση τους, εκτός από τον παππού. Είχε φύγε για κάποιο ταξίδι μακρινό. “Δεν με χαιρέτησε”, παραπονέθηκε ο Νόλαν. “Δεν πρόλαβε”, είπε η γιαγιά με ένα δάκρυ στο μάγουλο. Πήγαν να μετρήσουν τα αστέρια. “Θα καταφέρουμε να τα μετρήσουμε χωρίς τον παππού;” ρώτησε τη γιαγιά. “Θα προσπαθήσουμε…”
Εστιάζοντας
Η Τζένη Κουτσοδημητροπούλου υπογράφει το καλύτερο, το πιο απενοχοποιημένο εικονογραφημένο βιβλίο της και προσφέρει μια δυναμική, φιλοσοφικά ψαγμένη διέξοδο και απάντηση για την απώλεια, για τη διαχείρισή της, για το πένθος, για όλα όσα ξεκουρδίζονται μετά τον σωματικό θάνατο.
Η συγγραφέας λιτά, στο πρώτο μισό μάλιστα ιδιαιτέρως δωρικά, αναπτύσσει μια ιστορία συμβίωσης με τους παππούδες τα Σαββατοκύριακα σε ένα όμορφο δάσος που προσφέρει τις δυνατότητες που όλοι γνωρίζουμε (πεταλούδες, ψάρεμα, ποδήλατο, λουλούδια κτλ), η οποία ανατρέπεται από την προφανώς απροειδοποίητη φυγή του παππού. Ο Νόλαν συντρίβεται. Του λείπει ο παππούς του. Εκείνη η γιαγιά, όμως, αναλαμβάνει το δύσκολο έργο. Όχι να αναπληρώσει τον παππού, κανείς δεν αναπληρώνεται, αλλά να συνεχίσει να προσφέρει στον εγγονό της στιγμές χαράς και ανεμελιάς, δίχως τον παππού αυτή τη φορά, φωτίζοντας εκ νέου τον κόσμο του Νόλαν. Και το φως που του προσφέρει είναι πως όπως ο ουρανός και τα ποτάμια, έτσι και η αγάπη είναι για όλους, πάντα διαθέσιμη, πάντα δική μας, πάντα εκεί για να τη βιώσουμε, να την αντλήσουμε από όποιον μας την προκάλεσε, μας την ενέπνευσε, μας γέμισε τον σάκο της καρδιάς μας με αυτήν.
Το θεωρώ σπουδαίο βιβλίο, όχι μόνο για τον τρόπο διαπραγμάτευσης της απώλειας, όχι μόνο για την στάση της φοβερής γιαγιάς που διαχειρίζεται υποδειγματικά την κατάσταση, αλλά γιατί επιπροσθέτως αφήνει ελεύθερη τη ροή (και) των (αρνητικών) συναισθημάτων, δεν εμποδίζει το πένθος και τον θρήνο, του επιτρέπει να υπάρξει ως στάδιο γιατί μέσα από αυτό θα περάσουμε στη συνειδητοποίηση του θανάτου και της αγάπης που, αληθινή ούσα, δεν θνήσκει ποτέ. Είναι μια φιλοσοφική τοποθέτηση που θεωρώ πολύτιμη για όλους, άρα και τα παιδιά (μας).
Ο Γιάννης Σκουλούδης, νομίζω, εμπνέεται από την ιστορία και την αγκαλιάζει θαυμάσια. Βρίσκει ένα στυλ που του ταιριάζει και του ίδιου, κινείται μέσα στα γήινα υλικά του δάσους, έτσι όπως το φωτίζει ο ήλιος και το σκοτεινιάζει ο ουρανός, παίζει με τις δύο μεγάλες μορφές της γιαγιάς και του Νόλαν, αφαιρεί σχεδόν όλα τα περιττά και φτιάχνει μια σύγχρονη, “ευρωπαϊκής” επιρροής εικονογράφηση που αρέσει για την ποιότητα, ισορροπία, αφαιρετικότητα και εντιμότητά της.
Για αναγνώστες από 4 περίπου ετών.
Εκδόσεις Διόπτρα.
Απόσπασμα
Διαβάστε απόσπασμα εδώ
Διακρίσεις
Το Soundtrack του βιβλίου
Ενδελέχεια – Τι τραγούδι να σου πω
 TAYTOTHTA |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Ο Νόλαν μετράει τα αστέρια |
| Συγγραφέας: | Τζένη Κουτσοδημητροπούλου |
| Εικονογράφος: | Γιάννης Σκουλούδης |
| Εκδόσεις: | Διόπτρα, Σεπτέμβριος 2022 |
| Επιμέλεια: | Αναστασία Αθηναίου |
| Σελιδοποίηση: | Μαίη Σταθοπουλου |
| Σελίδες: | 36 |
| Μέγεθος: | 14 Χ 20,5 |
| ISBN: |
978-960-653-888-9
|
