Ο μεγάλος λύκος και η κόκκινη νεράιδα, της Βερονίκ Κοσί (εικ: Ρεμπέκα Γκαλέρα)

Η Κοκκινοσκουφίτσα έχει διασκευαστεί, έχει αναποδογυριστεί, έχει αλλάξει εκατοντάδες φορές ανά τον κόσμο. Πραγματικά εκατοντάδες. Αρκεί να ψάξετε και να δείτε πόσοι συγγραφείς και εικονογράφοι έχουν προχωρήσει σε ανασκευή του αρχετυπικού αυτού παραμυθιού.

Η Βερονίκ Κοσί στο κείμενο και η Ρεμπέκα Γκαλέρα στην εικονογράφηση, πήραν τους δύο βασικούς ήρωες, κράτησαν το δάσος ως βασικό φόντο, μα άλλαξαν όλα τα άλλα. Ο λύκος δεν είναι μοχθηρός, κακός, πονηρός. Είναι μάλλον τα ακριβώς αντίθετα: μένει με τη μαμά του, είναι αγαθός, θα πάει μέλι στον παππού του, δέχεται μπούλινγκ από τους άλλους λύκους λόγω της βραδύνοιάς του. Συναντά ένα κορίτσι με κόκκινη κάπα και σκούφο. Το κορίτσι είναι τυφλό. Δεν ξέρει τον φόβο, δεν τον βλέπει.  Οι δυο τους θα βαδίσουν μέσα στο χιονισμένο δάσος αναζητώντας ένα δικό του τέλος (σκοπό) ο καθένας. Το κορίτσι να φτάσει στο χωριό που μένει, ο λύκος να φτάσει στον παππού του δίχως να πέσει σε χέρια ανθρώπων. Κι αυτό θα είναι το διαβατήριό τους για μια νέα φιλία.

Δυο μοναχικοί, περιθωριοποιημένοι, αποδιωγμένοι, βρίσκουν κοινό τόπο ο ένας στον άλλο, διαλύοντας την ομίχλη της μοναξιάς τους. Αν και η συγγραφέας ακροβατεί 1-2 φορές σε λέξεις και φράσεις που σηκώνουν κουβέντα και θα είχε ενδιαφέρον να δούμε τις πρωτότυπες λέξεις που χρησιμοποιούνται, η κεντρική δομή και ιδέα της ιστορίας, να θέσει την αναπηρία στο κέντρο μιας τέτοιας ιστορίας, είναι θαυμάσια και συνεπικουρείται από μια αξιόλογη εικαστική προσέγγιση όπου η Rebecca Galera έχει υιοθετήσει το παιχνίδι του κόκκινου κοριτσιού φωτίζοντάς το με το λευκό και το γκρίζο που κυριαρχούν σε όλη την υπόλοιπη σελίδα. Η επιλογή αυτή δεν είναι πρωτότυπη (δες π.χ. το αριστούργημα Η Κόκκινη και η Πόλη), εκτελείται όμως πολύ όμορφα και αναβαθμίζει αισθητικά την ιστορία αλλά και την έκδοση στο σύνολό της. Οι δε γεωμετρίες της Galera σε ορισμένες περιπτώσεις είναι μαγικές (δείτε παρακάτω απόσπασμα).

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ

Ο όρος είναι από παρωχημένος μέχρι παλιακός και προσβάλλει τους ανθρώπους με αναπηρίες, οι οποίες έχουν επιλέξει οι ίδιοι αυτόν τον όρο (Α.ΜΕ.Α= Άτομα ΜΕ Αναπηρίες). Ούτε ο λύκος που έχει μια ήπια νοητική υστέρηση η οποία πολύ πιθανόν υποβοηθείται από κάποια υπερπροστατευτική συμπεριφορά της μητέρας του, έχει “ειδικές ανάγκες” ή “ειδικές δυνατότητες” όπως λανθασμένα έχουν πει κάποιοι, ούτε το κοριτσάκι που έχει αναπηρία τύφλωσης έχει “ειδικές ανάγκες”.

Να σημειώσουμε επίσης ότι η ανάγνωση “οι μη αποδεκτοί ας κάνουν κολεγιά μεταξύ τους” είναι προβληματική και δεν στέκει. Η ερμηνεία που δώσαμε εμείς και πιστεύουμε ότι είναι η σωστή είναι “δε με νοιάζει αν δε με αποδέχονται οι πολλοί, θα υπάρξει κάποιος που θα με αποδεχτεί και θα τον αποδεχτώ όπως είναι. Και αυτός ο ένας θα γίνει φίλος μου”.

Η φιλία των δυο τους έχει τη ρίζα της στην μοναξιά, στην αποδοχή, στη μη βία, στην καλοσύνη. Αυτή η φιλία θα είναι βαθιά. Και είναι μια πολύ καλή επιλογή της συγγραφέα. Η συμπερίληψη είναι μια επιλογή που θα έπρεπε να εξετάσουν όλα τα δυτικά κράτη και να εξαλείψουν τον αποκλεισμό ή την γκετοποίηση.

Κυκλοφορεί σε Γαλλία και  Κορέα