Ο Πάρης είναι από άλλη χώρα, δεν έχει φίλους και δεν μπορεί να προφέρει το /ρ/ κι ας το έχει στο όνομά του. Με λίγα λόγια είναι το τέλειο θύμα για τον Αχιλλέα και την παρέα του, τους νταήδες του σχολείου. Σαν να μην έφτανε που δεν τον συμπεριλάμβαναν σε κανένα παιχνίδι τους, δεν άφηναν και κανέναν άλλο να το κάνει. Του είχαν βγάλει και παρατσούκλι. Τον φωναζαν Πάη-πάει. Κάθε πρωί ο Πάρης δεν ήθελε να πάει σχολείο και γιατί να θέλει άλλωστε. Η μοναξιά ήταν αφόρητη. Ακόμα και η Ελένη και η Αφροδίτη που τον συμπαθούσαν, δεν τολμούσαν να το δείξουν. Μια μέρα όμως, στη ζωή του Πάρη ήρθε ένας φίλος, ο Αληθινός! Τον βρήκε στην παραλία κι από τότε έγιναν αχώριστοι. Τι κι αν ο Αληθινός ήταν ένας… δεινόσαυρος! Ο Πάρης τον πήρε μαζί του στο χορό μεταμφιεσμένων του σχολείου με θέμα τα προΪστορικά τέρατα. Με τη βοήθειά του κατάφερε να αντιμετωπίσει τους φόβους του, να ορθώσει το ανάστημά του στους “αρχηγούς” του σχολείου και να αποκτήσει ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ φίλους.
Μάθε να αναγνωρίζεις, να αντιστέκεσαι και να αντιδράς στο σχολικό εκφοβισμό, διαβάζουμε στο εξώφυλλο του βιβλίου. Πρόκειται για ένα θέμα που μας αφορά όλους κι ένα βιβλίο είναι μια καλή αφορμή για συζήτηση και προβληματισμό. Το βιβλίο του Βαγγέλη Ηλιόπουλου, Αγγελιαφόρου Ψυχικής Υγείας στα σχολεία κατά την Ε.Ψ.Υ.Π.Ε, περιλαμβάνει τα περισσότερα από τα στοιχεία που μας ενδιαφέρει να θίξουμε. Το θύμα είναι αλλοδαπός, μοναχικός μαθητής, με προβλήματα άρθρωσης, το εύκολο θύμα δηλαδή. Οι θύτες είναι οι γνωστοί παλληκαράδες-αρχηγοί της τάξης που θέτουν τους κανόνες και επιλεγούν ποιοι μπορούν να συμμετέχουν στα παιχνίδια και ποιοί όχι. Ασκούν λεκτική βία στον ήρωα της ιστορίας με επανειλημμένα πειράγματα, κοροΪδίες και προκαλούν την απομόνωση και τον αποκλεισμό του. Ο ήρωας της ιστορίας εμφανίζει ψυχοσωματικά συμπτώματα και φυσικά απροθυμία να πάει στο σχολείο. Ο εκφοβιστής είναι ο Αχιλλέας και οι ακόλουθοί του. Κρυφοί υποστηρικτές του θύματος είναι δύο κορίτσια που παραμένουν όμως απλοί θεατές στα περιστατικά βίας που διαδραματίζονται. Η παρουσία ενός έστω και φανταστικού φίλου στην ιστορία, ενδυναμώνει τη φωνή του μαθητή, ο οποίος αποφασίζει να διεκδικήσει τα δικαιώματά του και να διαχειριστεί δυναμικά την κατάσταση. Παράλληλα ο συγγραφέας φρονίζει να μην περιοριστεί στην ατομοκεντρική αντίληψη του θέματος αλλά να το θέσει στο πλαίσιο του ευρύτερου σχολικού περιβάλλοντος και σε εκείνος ακριβώς το σημείο της αφήγησης λαμβάνει δράση και η δασκάλα της τάξης. Μέσω του χορού δημιουργείται ένα θετικό κοινωνικοσυναισθηματικό κλίμα και ένα περιβάλλον φιλικό προς το παιδί αλλά και προς τη δημιουργία σχέσεων. Υπονοείται δηλαδή η ανάπτυξη μιας σχολικής κουλτούρας κατά του φαινομένου. Η ιστορία είναι γραμμένη σε τρίτο πρόσωπο. Ο παντογνώστης αφηγητής μας ξετυλίγει την πλοκή με εξαίρεση δύο σελίδες καφέ χρώματος στις οποίες παίρνει το λόγο ο ίδιος ο ήρωας και η αφήγηση γίνεται πρωτοπρόσωπη. Είναι το σημείο που ο ήρωας παίρνει το λόγο κι έκφρλαζει τα συναισθήματά του και τους φόβους του. Κι ενώ φαίνεται ότι έχει γίνει ένα θετικό βήμα συμφιλίωσης με τους εκφοβιστές, και ο Πάρης τους έχει συγχωρήσει, ο τρικεράτωψ είναι ακόμα θυμωμένος μαζί τους. Αυτή η μικρή λεπτομέρεια υπονοεί το τραύμα της παιδικής ψυχής στο φαινόμενο που βίωσε σε συνδυασμό με τον μηχανισμό άμυνας που ανέπτυξε -τη δημιουργία ενός φανταστικού φίλου-. Η εικονογράφηση της Κωνσταντίνας Καπανίδου δίνει μια πολύ ωραία “πνοή” στο κείμενο, με κορυφαία κατά τη γνώμη μας στιγμή “τον χορό των ενωμένων χεριών” που αγκαλιάζουν τον Πάρη και την Ελένη. Η εικονογράφος κινείται άνετα μεταξύ ρεαλισμού και φαντασίας και αποδίδει γλαφυρά τις εναλλαγές των συναισθημάτων τόσο με τις μορφές όσο και με τα χρώματα. Οι καφέ σελίδες που αποτυπώνουν την πρωτοπρόσωπη αφήγηση του ήρωα είναι απολύτως αξιοποιήσιμες.
Μπορούμε να αναδιηγηθούμε την ιστορία με τα παιδιά της τάξης μας από την οπτική των θυτών, των παρατηρητών και γιατί όχι, του τρικεράτωπα και να την καταγράψουμε δε διαφορετικού χρώματος σελίδες. Στο τέλος του βιβλίου μπορεί κανείς να βρει ιδέες για εκπαιδευτικούς και γονείς σχετικά με το φαινόμενο του σχολικού εκφβισμού καθώς και ένα κείμενο της ψυχολόγου – ειδικής παιδαγωγού Κατερίνας Λασκαρίδη.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: |
Ο Αληθινός Τρικεράτωψ φοβάται;
|
| Συγγραφέας: | Βαγγέλης Ηλιόπουλος |
| Εικονογράφηση: | Kωνσταντίνα Καπανίδου |
| Εκδόσεις: | Πατάκης, Νοέμβριος 2015 |
| ISBN: | 978-960-16-6527-6 |
