Διαβάζεται σε 3′- Ηλικιακό κοινό: 17+ – Αστυνομικό Μυθιστόρημα
ἓν δὲ πᾶσι γνῶμα ταὐτὸν ἐμπρέπει·
σφάξαι κελεύουσίν με παρθένον κόρηι
Δήμητρος, ἥτις ἐστὶ πατρὸς εὐγενοῦς,
ἐγὼ δ᾽ ἔχω μέν, ὡς ὁρᾶις, προθυμίαν
τοσήνδ᾽ ἐς ὑμᾶς· παῖδα δ᾽ οὔτ᾽ ἐμὴν κτενῶ
οὔτ᾽ ἄλλον ἀστῶν τῶν ἐμῶν ἀναγκάσω
ἄκονθ᾽· ἑκὼν δὲ τίς κακῶς οὕτω φρονεῖ,
ὅστις τὰ φίλτατ᾽ ἐκ χερῶν δώσει τέκνα;
ΜΕΤ: όμως όλα συμφωνάνε σε μια γνώμη·
να σφάξω με διατάζουν μιαν παρθένα, να ᾽ναι
από πατέρα ευγενικό, στη θυγατέρα
της Δήμητρας· μεγάλην προθυμιά, όπως βλέπεις,
έχω για σας· μα ούτε δική μου κόρη θέλω
σκοτώσει κι ούτε άλλον πολίτη θ᾽ αναγκάσω
χωρίς να θέλει· μα ποιός με τη θέλησή του
είν᾽ τόσο διαστρεμμένος, που τα πιο γλυκά του
όντα με τα χέρια του ναν τα παραδώσει;
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ, Ἡρακλεῖδαι, στ. 407-414, από Ψηφιακή Βιβλιοθήκη της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας
Μετά την είσοδό του στους κύκλους του αστυνομικού λογοτεχνικού στερεώματος με το καθηλωτικό του ντεμπούτο «Η σιωπηλή ασθενής», που κατάφερε να ανέβει στο Νο1 Best Seller της Λίστας των New York Times και να παραμείνει για 15 εβδομάδες στο Top 10, έχει μεταφραστεί ήδη σε 44 χώρες και αναμένεται να μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη, ο Alex Michaelides, επιστρέφει δυναμικά με το νέο του εγχείρημα «Οι Κόρες» το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα, και ήδη στις ΗΠΑ κατέκτησε τη 2η θέση στην ίδια λίστα των NYT.
Μια γυναικεία μορφή δεσπόζει στο εξώφυλλο του βιβλίου, ένα αρχαιοελληνικό γλυπτό, μια τυφλωμένη κόρη, μια θεά, αλλά και ρωγμές σαν εκείνες που δημιούργησε ο χρόνος στα μελανόμορφα αγγεία της αρχαιότητας, σε προϊδεάζουν πως «Οι Κόρες» δεν είναι απλά ένα ψυχολογικό θρίλερ αλλά ένας μυθιστόρημα που οι ρίζες του φτάνουν βαθιά στους μύθους και στις λατρείες του παρελθόντος.
«Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Κ.Π. Καβάφης, «Ιθάκη»
Η Μαριάννα Άντρος, είναι μια έμπειρη ψυχοθεραπεύτρια με ειδίκευση στις ομάδες. Η ζωή της όμως ήταν πια σιωπηλή και γκρίζα, δεν έβλεπε πια χρώματα, ήταν πολύ μακριά, πίσω από το πέπλο- πίσω από μια καταχνιά θλίψης- παγιδευμένη σε εκείνη την παραλία της Νάξου όπου πριν 14 μήνες το καλοκαίρι έγινε χειμώνας, η μέρα έγινε νύχτα, η γη βυθίστηκε στο πένθος και εκείνη καθηλωμένη, παραλυμένη- όπως κάποτε και η Δήμητρα, όταν ο Άδης απήγαγε την πολυαγαπημένη της κόρη, την Περσεφόνη, και την πήγε στον κάτω κόσμο για να την κάνει γυναίκα του. Η Μαριάννα εξακολουθεί να αναζητά το γιατρικό για την απώλεια του αγαπημένου της Σεμπάστιαν, του οποίου το άψυχο κορμί ξεβράστηκε πριν από δεκατέσσερις μήνες σε παραλία της Νάξου, καθώς οι αναμνήσεις την πλημύριζαν και τα φαντάσματα του Σεμπαστιάν την περίμεναν σε κάθε γωνία. Το Παθολογικό πένθος που βιώνει – η μελαγχολία κατά τον Φρόιντ – ή η κατάθλιψη, όπως την αποκαλούν οι ψυχολόγοι σήμερα, θα κάνουν την Μαριάννα ευάλωτη και ανίκανη να αντιμετωπίσει τους δαίμονες που την καταδιώκουν και την τυφλώνουν, οδηγώντας την σε λανθασμένες αποφάσεις και σκοτεινά μονοπάτια.
«Κανείς δεν μου είπε ποτέ ότι η θλίψη έμοιαζε τόσο πολύ με το φόβο»
Κ.Σ. Λιούις, Παρατηρώντας τη θλίψη
Ένα τηλεφώνημα, μια κραυγή αγωνίας και φόβου από την αγαπημένη της ανιψιά και κηδεμονευόμενή της, Ζόι, θα την αναγκάσει να εγκαταλείψει το Λονδίνο και να ταξιδέψει στο Κέμπριτζ, όπου έχει διαπραχθεί ένα φρικτό έγκλημα στους κόλπους του πανεπιστημίου. Το θύμα είναι η Τάρα, φίλη της Ζόι, η οποία θα βρεθεί δολοφονημένη μετά από επίθεση με μαχαίρι. Ένα έγκλημα τόσο βίαιο που η μανία του μοιάζει με αυτή που περιγράφεται στα ομηρικά έπη «Ψάλλε, θεά, τον τρομερό θυμό του Αχιλλέως». Η Ζόι έχει συγκλονιστεί από το αποτρόπαιο έγκλημα, αλλά δεν είναι μόνο αυτό που την τρομάζει. Η Μαριάννα προσπαθώντας να συμπαρασταθεί, να βοηθήσει, και να κατανοήσει τι πραγματικά έχει τρομοκρατήσει την ανιψιά της, θα έρθει αντιμέτωπη με τον Έντουαρντ Φόσκα, έναν όμορφο και χαρισματικό καθηγητή, που διδάσκει αρχαία τραγωδία στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ και λατρεύεται τόσο από το προσωπικό όσο και από τους φοιτητές του – ειδικά από τα μέλη μιας κλειστής- μυστικιστικής ομάδας ευνοούμενων φοιτητριών, που είναι γνωστές ως Κόρες.
Η Μαριάννα δεν θα αργήσει να υποπτευθεί πως πίσω από την ειδυλλιακή ομορφιά των μεσαιωνικών κτιρίων και τις αρχαίες παραδόσεις κρύβεται κάτι απειλητικό.
Ο Έντουαρντ Φόσκα ήταν δολοφόνος.
Αυτό ήταν γεγονός. Δεν ήταν κάτι που η Μαριάννα το ήξερε σε εγκεφαλικό επίπεδο, σαν ιδέα. Το ήξερε το σώμα της. Το ένιωθε στα κόκκαλά της, να κυλάει στο αίμα της και βαθιά μέσα σε κάθε κύτταρο.
Ο Έντουαρντ Φόσκα ήταν ένοχος.
Κι ωστόσο, δεν μπορούσε να το αποδείξει, και ίσως να μην το αποδείκνυε ποτέ. Αυτός ο άντρας, αυτό το τέρας που είχε σκοτώσει τουλάχιστον δύο ανθρώπους, ήταν πολύ πιθανό να κατέληγε ελεύθερος.
Ήταν τόσο αυτάρεσκος, τόσο σίγουρος για τον εαυτό του. Νομίζει πως την γλίτωσε, συλλογίστηκε η Μαριάννα. Πίστευε ότι είχε νικήσει.
Μα δεν είχε νικήσει. Όχι ακόμη.
Η Μαριάννα ήταν αποφασισμένη να αποδειχτεί εξυπνότερη από εκείνον. Έτσι έπρεπε.
Ο Alex Michaelides, αφού μας παρουσιάζει από την αρχή τον πιθανό δράστη, ξεδιπλώνει αργά και μεθοδικά το κουβάρι της πλοκής του, παρουσιάζοντας με χιτσκοκικό ύφος τις εμμονές και τις πιο βαθιές σκέψεις των ηρώων του, επικεντρώνοντας την ψυχογραφική του ανάλυση στα συναισθήματα της κεντρικής του ηρωίδας – της Μαριάννα- βάζοντάς τη να ισορροπήσει μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, παρόντος και παρελθόντος, ηθικής και παράνοιας, δημιουργώντας έντονες γοτθικές- σκοτεινές σκηνές γεμάτες αγωνία και μυστήριο.
Ο λιτός- χωρίς περίπλοκες περιγραφές – λόγος του, αυτή τη φορά όχι σκληρός αλλά λυρικός, κάνουν την αφήγησή του ενδιαφέρουσα. Η έξυπνη πλοκή βασισμένη στο μύθο της Περσεφόνης, οι αναφορές σε ψυχολογικούς όρους και αναλύσεις, τα αποσπάσματα και οι αναφορές σε τραγωδίες του Ευριπίδη, σε δράματα όπως Η Δούκισσα του Μάλφι και ποιήματα του Τένισον κάνουν το ανάγνωσμα ακόμα πιο ευχάριστο και ενδιαφέρον.
«Πες μου ιστορίες της πρώτης σου αγάπης-
Ελπίδες του Απρίλη, της τύχης τους τρελούς.
Ώσπου ν’ αρχίσουν οι τάφοι να σαλεύουν,
Και οι νεκροί να πιάσουν να χορεύουν».
Λόρδος Άλφρεντ Τένισον, Το Όραμα της Αμαρτίας.
Η αγάπη του συγγραφέα για την Ελληνική μυθολογία είναι εμφανής καθώς ο μύθος της Άλκηστης, και η θυσία για τον άνδρα της αποτέλεσε την αφορμή για το πρώτο του συγγραφικό εγχείρημα « Η Σιωπηλή ασθενής» και τώρα ένας άλλος μύθος, αυτός της Περσεφόνης – της κόρης της Δήμητρας- η οποία ταξιδεύει στον Άδη καθώς και τα Ελευσίνια Μυστήρια, του δίνουν έμπνευση για να δημιουργήσει τις «Κόρες».
ἴδεσθε τὰν Ἰλίου
καὶ Φρυγῶν ἑλέπτολιν
στείχουσαν, ἐπὶ κάρα στέφη
βαλουμέναν χερνίβων τε παγάς,
βωμόν γε δαίμονος θεᾶς
ῥανίσιν αἱματορρύτοις
χρανοῦσαν εὐφυῆ τε σώματος δέρην
σφαγεῖσαν
Ευριπίδης, Ιφιγένεια εν Αυλίδι
Παράλληλα, ο συγγραφέας φανερά επηρεασμένος από τον «Κύκλο των χαμένων ποιητών» και τον Καθηγητή Κίτινγ, τα μυστικά του Χάρι Πότερ και αφουγκραζόμενος την νέα τάση της dark academia αισθητικής που έχει κατακλίσει τα social media, συνθέτει ένα καλοδουλεμένο ψυχολογικό μυθιστόρημα με φόντο το ομιχλώδες και μυστηριακό τοπίο της Αγγλίας και συγκεκριμένα το Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ, το οποίο γνωρίζει καλά όντας ο ίδιος φοιτητής.
Το μαξιμαλιστικό ρεύμα της dark academia έχει τις ρίζες του στην αισθητική των δεκαετιών του 1930 – 40 και επικεντρώνεται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, ιδιαίτερα των σκοτεινών και μυστηριακών ακαδημαϊκών χώρων αλλά και των κλασικών σπουδών – ποίηση, τέχνες, κλασική λογοτεχνία και αρχαία τραγωδία, ελληνική και γοτθική αρχιτεκτονική. Η υποκουλτούρα αυτή βασίζεται στην εξιδανικευμένη της αισθητικής των συγκεκριμένων δεκαετιών αλλά και της ζωής στους χώρους των Πανεπιστημίων του Oxbridge, του Durham University, του Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και του Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και τείνει να ρομαντικοποιήσει την εύρεση της ομορφιάς και της ποίησης σε σκοτεινά θέματα.
Από ότι φαίνεται ο Alex Michaelides ακολουθώντας τις προσταγές του Αριστοτέλη, περί του τέλεια δομημένου μύθου, συνθέτει με αφηγηματική μαεστρία αλλά και αισθητική ισορροπία μεταξύ ψυχολογίας και μυθολογίας, μια σύγχρονη τραγωδία με πρωταγωνίστρια μια άλλη Περσεφόνη, όπου φλερτάρει με τον θάνατο ο οποίος της κλέβει όποιον αγαπά, κι εκείνη βυθίζεται στη θλίψη θρηνώντας τη χαμένη της ζωή αλλά τελικά βρίσκει τη δύναμη να απογυμνωθεί μπροστά μας και να ξορκίσει τους δαίμονές της.
«Ο τέλεια λοιπόν δομημένος μύθος πρέπει να είναι μάλλον απλός και όχι (όπως λένε μερικοί) διπλός. Πρέπει, επίσης, να οδηγεί σε μεταβολή όχι από τη δυστυχία στην ευτυχία αλλά, αντίθετα, από την ευτυχία στη δυστυχία, και μάλιστα όχι λόγω κακίας, αλλά λόγω κάποιου μεγάλου σφάλματος ενός ανθρώπου».
Αριστοτέλης, Ποιητική.
Από τις Εκδόσεις Διόπτρα.
Απόσπασμα
Διαβάστε απόσπασμα εδώ
TIP
ΟΙ ΚΟΡΕΣ σύντομα στην οθόνη από τους Miramax Television, Scott Steindorff, Dylan Russell’s Stone Village!
Με μια ματιά
- Ο Alex Michaelides ακολουθώντας τις προσταγές του Αριστοτέλη, περί του τέλεια δομημένου μύθου, συνθέτει με αφηγηματική μαεστρία αλλά και αισθητική ισορροπία μεταξύ ψυχολογίας και μυθολογίας, μια σύγχρονη τραγωδία με πρωταγωνίστρια μια άλλη Περσεφόνη, όπου φλερτάρει με τον θάνατο ο οποίος της κλέβει όποιον αγαπά, κι εκείνη βυθίζεται στη θλίψη θρηνώντας τη χαμένη της ζωή αλλά τελικά βρίσκει τη δύναμη να απογυμνωθεί μπροστά μας και να ξορκίσει τους δαίμονές της.
Το Soundtrack του βιβλίου
Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ – ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ
Lana Del Rey – Young and Beautiful
Billie Eilish – No Time To Die
 TAYTOTHTA |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Οι κόρες |
| Τίτλος πρωτοτύπου: | The maidens |
| Συγγραφέας: | Alex Michaelides |
| Εκδόσεις: | Διόπτρα, Ιούνιος 2021 |
| Μετάφραση: | Κλαίρη Παπαμιχαήλ |
| Επιμέλεια: | Ευδοξία Μπινοπούλου |
| Σελιδοποίηση: | Νατάσσα Χαραλαμπίδη |
| Σελίδες: | 448 |
| Μέγεθος: | 14 Χ 20,5 |
| ISBN: | 978-960-653-331-0 |
