Νερό δε γίνεται, της Μαρίας Σούμπερτ (εικ.: Κατερίνα Χαδουλού)

Αγόρασέ το

Καλλιθέα, αλλά δεν έχει και τόση σημασία. Έφηβοι, δεκαεπτά, δεκαοκτώ χρονών. Ψηλοί, κοντοί, άσπροι, μαύροι μακρυμάλληδες ή ξυρισμένοι, σε δυάρια ή σε μεζονέτες. Πάλι δεν έχει και τόση σημασία. Δε διαφέρουν όσο θες να πιστεύεις. Τους ίδιους γονείς έχουν και προς το Μοσχάτο και προς τη Συγγρού και προς τον Ταύρο. Με τον ίδιο τρόπο πάνε σχολείο, με τον ίδιο γυρίζουν. Τον ίδιο χαβαλέ κάνουν οι έφηβοι. Μια κοινή φωνή ακούγεται σε όλα τα σπίτι. Τα ίδια κουτσουρεμένα όνειρα, η ίδια μικροπαραβατικότητα της συνοικίας με τις δυο κλοπές τη μέρα (“ζούμε τις μικρές μας ιστορίες, στο κέντρο και τις συνοικίες, όνειρα μεθυσμένα σχέδια ματαιωμένα τηλέφωνα απεγνωσμένα…”*). Οι ίδιοι μετανάστες ζουν πάνω κάτω και τις ίδιες απουσίες θα δεις.

Κυριακή. Ένα λευκό βαν του Λαϊκού Νοσοκομείου. Μια αιμοδοσία. Η Άννα. Ο Παύλος. Ο Ευθύμης. Η Ιουλία. Ο Γιάννης. Ο Τάσος. Οι κόντρες με τους γονείς, κάποιοι από αυτούς είναι δυσλειτουργικοί, χαμένοι στον κόσμο και τις σκέψεις τους. Το τατουάζ που θέλω να κάνω. Οι άντρες και οι γυναίκες που μόλις αναδύονται και νομίζουν ότι ο κόσμος τους ανήκει. Τα θέλω τους πετούν συνεχώς. Ονειρεύονται να γίνουν 18 και να φύγουν. Πού να πάνε!

Η Ισιδώρα χάθηκε. Βγήκε Amber Alert. Το σχολείο είναι αναστατωμένο. Ο Ευθύμης θέλει το χώρο του, πνίγεται στο δωμάτιο-κέντρο διερχομένων. Όχι μόνο ο Ευθύμης. Μάιος. Οι Πανελλήνιες φτάνουν. Ίσως πρέπει να καθιερωθεί ως ημέρα ανεξαρτησίας. Όχι για όλους όμως. Υπάρχει και μια μονάδα εντατικής…

Το βιβλίο της Μαρίας Σούμπερτ έχει όλους τους ποιοτικούς δείκτες παρόντες. Καλή γνώση του δυναμίτη που λέγεται έφηβος και μάλιστα Έλληνας (πολίτης) έφηβος του 2020, όχι κάποιος αντίστοιχος προ 30ετίας και βάλε. Έχει καλή γνώση της ψυχολογίας του, της πυρίτιδάς του, των ονείρων και της σύγχυσης που τον περιβάλλουν. Αυτό το ανθρώπινο δυναμικό το προσεγγίζει όμορφα, ήρεμα, ρεαλιστικά, δίχως συγκινησιακές εξάρσεις κάποιας ταλαίπωρης νεολαίας που κανείς δεν καταλαβαίνει και κάποιο χάσμα γενεών, ακόμα πιο ταλαίπωρο να ανατέλλει. Φτιάχνει το παζλ τους, το δικό τους, των οικογενειών τους, της ελληνικής κοινωνίας ολόκληρης, μέσα από τις αλληλλοσυμπλεκόμενες ιστορίες έξι επτά χαρακτηριστικών τύπων των προχωρημένων teens. Και όλο αυτό το υλικό το πλάθει και το αφηγείται εξαιρετικά καλά, με ρυθμό, με χρώματα άλλοτε μουντά κι άλλοτε χαραμάδες πολυχρωμίας, θαρρείς και έβλεπε μπροστά της όλη την ιστορία καθώς την έγραφε, άλλοτε με ένταση και ψηλούς παλμούς κι άλλοτε με τη μελαγχολική φύση των εσωστρεφών εφήβων που όλα και τίποτα τα ξέρουν.

Ο ακρογωνιαίος λίθος της λογοτεχνίας είναι να απολαμβάνεις αυτό που διαβάζεις. Αυτό σημαίνει ότι είναι καλογραμμένο, ρυθμικό, με χαρακτήρες και υπόθεση κοντά στα ενδιαφέροντά σου, με υψηλή ως δεξιοτεχνική ανάλυση χαρακτήρων, δίχως έτοιμα μηνύματα και υλικά, δίχως κατηχήσεις και εν τέλει να διαβάζεις ένα βιβλίο που λέει μια ιστορία και τη λέει καλά. Εδώ λοιπόν τα έχουμε όλα αυτά.

Να σημειώσουμε ασφαλώς ότι το σύγχρονο αυτό, μοντέρνο Young Adult μυθιστόρημα διατρέχει κάθετα η σοβαρότατη υπόθεση της εθελοντικής αιμοδοσίας που ξεπηδά αρμονικά μέσα από τις ιστορίες των πρωταγωνιστών και δίνει εκείνη την ώθηση και τη γνώση για να κατανοήσουν οι έφηβοι αναγνώστες πόσο σημαντική είναι.

Εικονογράφηση με λιτά γκριζόλευκα σκίτσα και τη γνωστή ποιότητα της Κατερίνας Χαδουλού.

Πολύ αξιόλογο εφηβικό βιβλίο. Για αναγνώστες από 12 περίπου ετών με target το 13-16.

Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο σε συνεργασία με το Εθνικό Κέντρο Αιμοδοσίας.

Να θυμίσουμε και την έκδοση των εκδόσεων με το ΕΚΑ για τις μικρότερες ηλικίες, Τι ζητούσε μια φορά η αλεπού στη ρεματιά; του Κώστα Μάγου.