Τη λένε Σύννεφο. Οι γονείς τη βάφτισαν Νεφέλη. Όπως έκαναν τα τελευταία χρόνια όλες οι μοδάτες οικογένειες του 90′ που είχαν πιάσει την καλή, τους είχε βαρέσει κατακέφαλα μια ανάποδη και η ομαδική παράκρουση του πανηγυριού γέμισε την Ελλάδα… Νεφέλες. Η μάνα της παραδομένη, ενίοτε νευρική, σχεδόν πάντα εσωστρεφής. Ο πατέρας της άφαντος, ένας επαγγελματίας απόντας. Δουλεύει, διασκεδάζει, ονειρεύεται τρανή ζωή, έρχεται, μοιράζει χαστούκια και βλέμματα μισά στη Νεφέλη και τον αδερφό της, φεύγει.
Ουσία μηδέν, επικοινωνία υπό του μηδενός, πατρική αδιαφορία και βία. Μέσα σε τέτοια πλαίσια, η Νεφέλη διαβάζει και ετοιμάζεται για τη μεγάλη στιγμή πουκαθορίζει το τέλος της εφηβείας, τις Πανελλήνιες όπου κάθε δυο χρόνια αλλάζουν τα πάντα, μέχρι και όνομα, εκτός από την ταλαιπωρία στο πρόσωπο των εφήβων που διψούν για αλήθεια και ζωή και φτιάχνουν καμπούρα πάνω σε βιβλία και παραγεμισμένα σακίδια.
Στο σχολείο τα πράγματα μάλλον ευθυγραμμίζονται με τα υπόλοιπα. Οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί μπαίνουν και βγαίνουν από την τάξη σα σκιές, όπως κάποιος άλλος στο σπίτι της. Δε μοιράζουν χαστούκια, αλλά απογοήτευση και δυσπιστία. Κι όταν κάποιος από αυτούς με ειλικρίνεια κοντοσταθεί να σε βοηθήσει, να σου πει “άσε λίγο το διάβασμα και βρες τον εαυτό σου”, τον διώχνεις εσύ, η Νεφέλη, λέγοντάς του “έχω διάβασμα”, από φόβο ότι κάτι δεν πάει καλά.
Στη ζωή της, φιλίες λίγες, σαχλαμάρα ανάκατη με εφηβεία, πολύ ροζ, πολλά συννεφάκια ιδεατών καταστάσεων κι έρωτες ανάκατοι με απογοητεύσεις, προσμονές κι ονειροπολήσεις για κάτι άλλο, με λιγότερο σύννεφο.
Η Νεφέλη είναι απογοητευμένη. Στην εφηβεία, τη δική της μα και πολλών άλλων, τίποτα δεν ορίζεται, τίποτα δεν κατακτιέται εύκολα, όλα είναι σε μια αναπηρική προσμονή για τον κόσμο των 18 που θα ανοίξεις τα φτερά σου γι’ αλλού. Μέχρι τότε, υπομένεις το ροζ, τα χαστούκια, την αδιαφορία και τη σαχλαμάρα. Α! Και την αποκάλυψη ότι ο άμεμπτος μπαμπάς της χρηματίζεται στην πολεοδομία όπου εργάζεται. Σιγά το νέο που θα ρίξει στα Τάρταρα τη Νεφέλη! Εκτός κι αν από έναν τέτοιον η κοινωνία περίμενε ήθος και εύφημον μνεία.
Τα φιλικά της οικογένειας σπίτια δεν έχουν βιβλιοθήκες, δε ξέρουν τη Νεφέλη του Ελύτη αλλά εκείνη την “έντεχνη”. Μη γελιέστε. Ο κόσμος της Νεφέλης είναι ένας κόσμος τόσο συχνός μέσα στα σπίτια της πόλης μας. Είναι το σπίτι του γείτονα. Είναι το σπίτι παραπέρα. Είναι το δικό μας. Μέσα από ένα αγχωμένο εφηβικό ημερολόγιο η Νεφέλη, σχεδόν με μια ανάσα, αποκαλύτπει το σύννεφο που σκεπάζει τον κόσμο της, τις ρυτίδες που της αφήνουν οι βροχές και αποδελτιώνει έναν κόσμο που αναπνέει ακριβώς δίπλα μας. Κι ας μεγαλώσαμε.
Η συγγραφέας γράφει σα Νεφέλη. Συναρπαστικά γρήγορα, εφηβικά κοφτά, άλλοτε αναλύει κι άλλοτε κάνει νύξεις, άλλοτε ξεσπάει κι άλλοτε σωριάζει μέσα της, άλλοτε λαχανιάζει κι άλλοτε ανεβαίνει βουνά δίχως να την ακούς, άλλοτε χτίζει ένα βήμα με προσοχή κι άλλοτε το γκρεμίζει μέσα σε μια ανάσα.
Η ποίηση είναι παρούσα. Στον Ελύτη που λείπει από το σπίτι της. Στον Ελύτη που οδηγεί τις Νεφέλες, ειδικά αυτήν της Α. Δαρλάση. Κι όταν στο τέλος, κάτι από τρυφερότητα, κάτι από φιλία και κάτι από έρωτα αχνοφαίνονται στο βάθος ενός μισοθολού ορίζοντα, τότε λες πως δε μπορεί να κρατήσει για πάντα αυτή η συννεφιά πάνω από το κεφάλι της. Ο ήλιος είναι πάντοτε παρών. Ας μην τον βλέπεις στις συννεφιές. Εκεί είναι. Όταν ξαστερώσει λίγο, θα αρχίσει τους δικούς του νόμους.
Αφήγηση-τρένο της γραμμής. Ρυθμός σαν ροκ μπαλάντα. Σκέψεις και λέξεις από εκείνα τα χρόνια. Το ζοφερό λαιφστάιλ που έφερε τη ζοφερή γύμνια του σήμερα είναι το μεγάλο σύννεφο. Γιατί τον βλάκα που έχεις μέσα στο σπίτι, θα τον γλιτώσεις ίσως σε λίγο. Το υπόλοιπο, εκεί έξω, όχι. Αχ, Νεφέλη!
Αυθεντικό εφηβικό ανάγνωσμα και όπως μου αρέσει πάντα να λέω ιδανικό για όποιον θέλει να γνωρίσει ή να θυμηθεί τι σημαίνει παιδί στα 16, κορίτσι που γίνηκε/γίνεται γυναίκα σε λίγους μήνες, ψυχή σε πόλεμο, ματιά κριτική και συχνά χαμένη στη… μετάφραση. Γιατί δε μιλάμε όλοι την ίδια γλώσσα. Να το θυμάστε.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: |
Με λένε σύννεφο ή οι άγραφες σελίδες μιας Νεφέλης
|
| Συγγραφέας: | Αγγελική Δαρλάση |
| Εξώφυλλο: | Δάφνη Μπέη |
| Εκδόσεις: | Πατάκη, 2012 |
| Σελίδες: | 136 |
| Μέγεθος: | 14 Χ 21 |
| ISBN: | 978-960-16-4444-8 |
