Με λένε Σίφουνα, της Μάγιας Δεληβοριά (μια ιστορία για παιδιά με ΔΕΠΥ, εικ.: Αποστόλης Ιωάννου)

Όσο οι γονείς κλείνουμε τα μάτια σε σημάδια ή σε παροτρύνσεις των ειδικών να ψάξουμε τα παιδιά μας, τόσο κάνουμε τη ζωή μας δυσκολότερη και του παιδιού μας… βουνό. Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας είναι μια συνηθισμένη νευροαναπτυξιακή διαταραχή και η έγκαιρη συνδρομή μας στο παιδί μπορεί να το βοηθήσει να την αντιμετωπίσει εύκολα, αποτελεσματικά και δίχως μαθησιακό ή άλλο κόστος.

Τα παιδιά με ΔΕΠΥ μπορούν να υποστηριχθούν στο σχολείο ή την οικογένειά τους με πλήθος δραστηριοτήτων στις οποίες μπορούν να διοχετεύσουν αυτό το περίσσεμα ενέργειας και έντασης. Έτσι, δε θα συσσωρεύεται άκαπνη ενέργεια σε ένα παιδί το παιδί μοιραία δε θα μπορεί να.. καθίσει σε ησυχία.

Η ιστορία του Μάνου, ενός παιδιού με ΔΕΠΥ, την οποία φωτίζει το βιβλίο της Μάγιας Δεληβοριά “Με λένε Σίφουνα”, είναι μια τριπλή ματιά πάνω στα παιδιά αυτά. Είναι η ματιά του ίδιου που φροντίζει να δούμε πώς αισθάνονται, πώς βλέπουν, πώς βιώνουν την πραγματικότητα τα ίδια τα παιδιά με ΔΕΠΥ. Είναι η ματιά του Φίλιππου, ενός παιδιού που έχει φίλο ένα τέτοιο παιδί. Και είναι η ματιά των γονιών που έχουν ένα τέτοιο παιδί. Την πρώτη ματιά την έχουμε ξαναδεί σε βιβλία, η δεύτερη έχει φανερωθεί μερικώς, η τρίτη όμως ελάχιστα. Ο συνδυασμός όμως και των τριών στο ίδιο βιβλίο μας δίνει μια πληρότητα για τον κόσμο αυτών των παιδιών και του περιβάλλοντός τους. Και θα έλεγα ότι το βιβλίο αυτό δεν είναι ένα παιδικό βιβλίο για αναγνώστες 8-12 αλλά ένα πυκνό ψυχογράφημα αυτής της υπόθεσης που αποκαλούμε εύκολα “ΔΕΠΥ”.

ΜΑΝΟΣ: “Δεν υπάρχουν και πολλοί που να λένε κάτι καλό για μένα. Αυτή είναι μια διαπίστωση που μπορεί να σε κάνει να αισθάνεσαι χάλια. Αλλά με τον καιρό συνηθίζεις. Ίσως να έχουν δίκιο. Είμαι άχρηστος στο ποδόσφαιρο, γιατί όλο χαζεύω και δεν δίνω τις σωστές πάσες, δεν είμαι καλός στα μαθήματα και πάντα αργώ να τελειώσω το διάβασμα, και μάλλον είμαι το χιερότερο παιδί του σχολείου, γιατί έχω πάει τόσες φορές στο γραφείο του διευθυντή, που την τελευταία φορά που πήγα, αντί να με μαλώσει, μου έδωσε σοκολατάκι. Νομίζω ότι κουράστηκε να με βλέπει εκεί και μάλλον ήθελε να με ξεφορτωθεί”.

Ο λόγος της Μ. Δεληβοριά είναι τόσο απλός, τόσο κατατοπιστικός, τόσο ακριβής, τόσο άμεσος, όσο το παραπάνω απόσπασμα. Η κυνική ειλικρίνεια του Μάνου είναι μια μαχαιριά αν τη δεις μέσα από τα μάτια του και όχι σαν την εξομολόγηση ενός οποιουδήποτε μαθητή.

Νομίζω ότι θα χαρούν όλοι την ανάγνωσή του, γιατί θα μπουν βαθιά σε μια τέτοια περίπτωση και θα δει εμπόδια, ανασχετικούς παράγοντες, ελπίδες, κινήσεις, φως.

Κατατοπιστικό, με απλά λόγια, το εισαγωγικό ενημερωτικό σημείωμα της Ψυχοθεραπεύτριας- Οικογενειακής θεραπεύτριας Έρας Μουλάκη.

Εκφραστική και υποστηρικτική η εικονογράφηση του Αποστόλη Ιωάννου.