Η Μαριάννα. Το κορίτσι με τις χαρακτηριστικές κοτσίδες, με τη διάθεση πάντα για παιχνίδι και περιπέτεια, μα και το κορίτσι που καταφέρνει πάντα να βρίσκεται παντού: στο πάρκο, στην παιδική χαρά, στην αγορά. Η αλήθεια είναι πως μόνο πετώντας θα μπορούσε να το κάνει αυτό. Αλλά… ναι. Αυτό ακριβώς κάνει η Μαριάννα. Πετάει! Οι κοτσίδες της ελικοπτερίζουν κι εκείνη πετάει και βρίσκεται γρήγορα και προφανώς διασκεδαστικά παντού.
Ήρθε με την οικογένειά της πριν λίγο καιρό από μια ξένη χώρα. Οι γονείς της δουλεύουν συνέχεια. Ούτε να ακούσουν για τα παιχνίδια που εφευρίσκει, ούτε καν για τη μαγική της ανακάλυψη να πετάει δεν έχουν όρεξη. Κούραση, κούραση, κούραση. Και πώς πετάει; Μια μαγική φράση που βρήκε σε ένα τετράδιο της γιαγιάς της είναι η αιτία. Μα κι οι γονείς της έτσι ήταν, με μακριά μαλλιά και κοτσίδα. Θα πετούσαν κι αυτοί και μεγαλώνοντας μαζί με την κοτσίδα θα ξέχασαν και τη μαγική φράση, γι’ αυτό σταμάτησαν να πετούν.
Ο Σεπτέμβρης ήρθε, τα σχολεία άνοιξαν, η Μαριάννα γνώρισε τις πάγιες δυσκολίες που συναντά κάθε παιδί που φοιτεί σε σχολείο όπου μιλούν άλλη γλώσσα. Μα σιγά σιγά τα κατάφερε. Έγινε αγαπητή σε όλα σχεδόν τα παιδιά πλην του Αντρέα που δεν του άρεσαν οι κοτσίδες. Όλοι περνούσαν καλά μαζί της. Ήταν το κορίτσι που πετάει. Να τους φέρει τη μπάλα όταν έπεφτε έξω από το σχολείο, να τους φέρει γλειφιτζούρια από την πλατεία σε χρόνο dt.
Στην πορεία κέρδισε και τον Αντρέα αλλά και την εκτίμηση των δασκάλων της καθώς την ανακήρυξαν μαθήτρια της χρονιάς. Μόνο που οι γονείς της, όλη μέρα στη δουλειά, δύσκολα θα καταφέρουν να πάνε στο σχολείο για τη βράβευσή της. Κι αυτό τη στεναχωρεί αφάνταστα. Μα κάτι θα γίνει και γι’ αυτό…
Προφανώς ο καθένας έχει τα αναγνωστικά του γούστα που υπαγορεύονται από τα προσωπικά λογοτεχνικά ή αισθητικά του κριτήρια. Εμένα μια κατηγορία βιβλίων που μου αρέσει πολύ είναι αυτή που δεν… είναι κατηγορία αλλά έχει κάποια δικά της γνωρίσματα. Ένα από αυτά είναι η επιλογή κάποιων συγγραφέων, όπως εδώ ο Βαγγέλης Ηλιόπουλος, να υπαινίσσονται σε ανύποπτες στιγμές τις μικρές ψηφίδες για τις οποίες γράφτηκε μια ιστορία.
Οι γονείς της Μαριάννας δουλεύουν πολύ. Σε 2-3 σειρές λέγεται αυτό, όταν δεν έχουν όρεξη ούτε να την ακούσουν. Γιατί να το ξαναπεί ο συγγραφέας; Γιατί να στο πετάει με διαφορετικές λέξεις μέχρι να σε ξαπλώσει κάτω μήπως και δεν το εμπέδωσες προηγουμένως;
Ένα άλλο: “Τα καλύτερα παιχνίδια δεν πουλιούνται. Επινοοούνται”, λέει η μαμά της Μαριάννας. Μπορεί να μοιάζει βολική η αλήθεια για τους φτωχούς γονείς της Μαριάννας, αλλά είναι πέρα για πέρα αλήθεια. Όσο θυμάμαι το περίφημο 61 που παίζαμε με τα τρία κεντρικά “καλάθια” του μονόζυγου της παιδικής χαράς και μια μπάλα μπάσκετ (παραλλαγή του 31 ήταν αλλά πολύ προχωρημένη) που ήταν ένα από τα πιο μαγικά παιχνίδια που είχαμε επινοήσει, τόσο σπουδαία και αληθής μου μοιάζει αυτή η φράση της μαμάς της Μαριάννας που -ω, του θαύματος- πάλι σε ανύποπτο χρόνο και 2 σειρές ξεπετιέται.
Η Μαριάννα είνα από ξένη χώρα φερμένη. Αλλά έχει ένα μοναδικά διασκεδαστικό ταλέντο που την κάνει αγαπητή, έχει μια γλυκύτητα και αθωότητα που την κάνει συμπαθή, προσπαθεί να μάθει τη γλώσσα και να γίνει καλή μαθήτρια, πράγμα που την κάνει αγαπητή και στους δασκάλους της. Η αναγνώριση για ένα παιδί μεταναστών είναι μια πολύ σημαντική υπόθεση. Να έχει η πολιτεία και οι λειτουργοί της τη βούληση να το πράξουν, να βρουν κάτι θετικό να πουν. Τι γίνεται με τα παιδιά μεταναστών που δεν “πετάνε” και πνίγονται μέσα στην ακαταλαβίστικη γλώσσα; Νομίζω πάλι σε ανύποπτο χρόνο, η Μαριάννα το λέει. Τι δεν το λέει; Ααα, ώστε έτσι. Το δείχνει με τη στάση της σε όλη την ιστορία. Μα σας το είπα. Τα καλύτερα υπονοούνται και συνάγονται από όλη την ιστορία. Δεν είναι τσιτάτα που παίνουν σε στίκερς του φείσμπουκ για να εντυπωσιάζουν και να γίνουν βίραλ μέσα σε τρία τέταρτα.
Το βιβλίο μου άρεσε πολύ γιατί βυθίζεται μέσα σε μια ανεπανάληπτη απλότητα. Τα ασπρόμαυρα σκίτσα της Ίριδας Σαμαρτζή τρυπώνουν σε όλες τις σελίδες της ιστορίας. Εντάξει, με πληγώνει ότι απουσιάζει το χρώμα που τόσο αγαπώ από τα χέρια της. Αλλά απόντων των χρωμάτων, έδωσα πολύ μεγαλύτερη σημασία στις γραμμές και τις ζωγραφιές συνολικά. στο παιχνίδισμα με τις κοτσίδες της Μαριάννας, στη μετεώριση των πτήσεών της και στα σπίτια που τόσο αγαπά η εικονογράφος.
Βιβλίο αναγνωστικής απόλαυσης. Τρυπώστε, πετάξτε ελεύθερα.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: |
Μαριάννα, το κορίτσι που πετάει
|
| Συγγραφέας: | Βαγγέλης Ηλιόπουλος |
| Εικονογράφηση: | Ίρις Σαμαρτζή |
| Σειρά: | Στα βαθιά, επίπεδο 1- 2.000 λεύγες-3 |
| Εκδόσεις: | Πατάκη, Ιούνιος 2007 (δεύτερη έκδοση Μάιος 2013) |
| Παιδαγωγική επιμέλειαQ | Βασιλική Νίκα |
| Σελίδες: | 56 |
| Μέγεθος: | 14 Χ 21 |
| ISBN: | 978-960-484-059-5 |
