Τέλεια μέρα για εκδρομή ήταν σήμερα αλλά μέχρι να εμφανιστεί ο Κύριλλος. Γιατί τον Κύριλλο το σύννεφο κανείς δεν χαιρόταν να τον βλέπει, τον κατηγορούσαν μάλιστα ότι τους χαλάει τη μέρα. Όταν άκουσε ένα παιδί να λέει “Μακάρι να έφευγε αυτό το σύννεφο”, αποφάσισε να φύγει μακριά. Πέρασε λιβάδια και ποτάμια, πόλεις μεγάλες και μικρές και κάποτε έφτασε σε μια νέα χώρα που έβραζε από τον καυτό ήλιο και διψούσε για νερό και δροσιά. Σε αυτή τη χώρα, ο Κύριλλος είδε έναν κόσμο που τον χρειάζονταν, που τον ήθελαν κοντά τους.
Στην Ελλάδα, οι νεοέλληνες, καίτοι έχουμε 7 μήνες πάνω από 25 βαθμούς και μόλις ελάχιστες εβδομάδες χειμώνα και αυτού συνήθως ήπιου σε σχέση με τον βορρά, αποκαλούμε “παλιόκαιρο” μια ανοιξιάτικη βροχούλα ή μια μπόρα του Ιούνη, αποκαλούμε “παλιόκαιρο” μια τριήμερη σφοδρή βροχόπτωση τον Ιανουάριο, μέσα στο καταχείμωνο, και μια θερμοκρασία κοντά στους 2-3 βαθμούς του αείμνηστου Κέλσιου. Με την ίδια λογική μπασταρδέψαμε και άλλη μία βασική λέξη. Οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν “θέρος”, όχι “καλοκαίρι”. Γιατί οι αρχαίοι Έλληνες ήξεραν ότι το να έχεις 40 και 45 βαθμούς υπό σκιάν δεν είναι καλοκαίρι=καλός καιρός, αλλά… παλιόκαιρος.
Σε μια ευλογημένη χώρα όπως η Ελλάδα και όλες οι μεσογειακές, με ισορροπία καιρικών φαινομένων, φιλικούς χειμώνες, ήπια φθινόπωρα και ζεστά καλοκαίρια, είναι παρανοϊκό να μην θέλεις έναν… Κύριλλο να βρέχει που και που, χαρίζοντας τη δροσιά του στον κόσμο, το νερό του στις καλλιέργειες και διασπώντας την παρατεταμένη ομοιομορφία του καιρού.
Θυμάμαι στις αρχές της δεκαετίας του 90′, μια παρατεταμένη ανομβρία είχε φτάσει τους Αθηναίους να παρακαλούν να βρέξει γιατί η λίμνη του Μαραθώνα και ο Μόρνος είχαν αρχίσει να αδειάζουν επικίνδυνα για τα 4 εκατομμύρια του λεκανοπεδίου, σποτάκια έπαιζαν στην τηλεόραση, ενώ η ΕΥΔΑΠ είχε βρει ευκαιρία για κάποιες αυξήσει που ομολογώ δεν θυμάμαι αν έγιναν τελικά.
Αυτό ακριβώς είναι το περιβάλλον πίσω από τον Κύριλλο, το μοναχικό σύννεφο, το βιβλίο του Τιμ Χόπγκουντ που έφεραν στην Ελλάδα με τίτλο “Κύριλλος, ταξιδεύοντας για ένα χαμόγελο…” οι εκδόσεις Βιβλιοσκόπιο. Μέσα από μια λιτή, απλά γραμμένη ιστορία λίγων λέξεων, ο συγγραφέας θίγει την σχετικότητα της θέσης, σημασίας και αξίας μας στον κόσμο, την σχετικότητα ακόμα και της άποψης των άλλων για εμάς. Σε μια κοινωνία είσαι ασήμαντος, συνηθισμένος ή απευκταίος, σε άλλη, ο ίδιος εσύ, είσαι προσδοκία και ευλογία και χαρά.
Αυτό το καθρέφτισμα στα μάτια των άλλων, όσο επικίνδυνο κι αν είναι, αποδεικνύει πόσο υποκειμενική και εν τέλει όχι τόσο καθοριστική όσο θέλουμε να πιστεύουμε, είναι η “κοινή γνώμη” (θυμήσου τη “δημοσία γνώμη” στον Εχθρό του λαού του Ίψεν) για εμάς. Είναι μέτρο; Είναι. Είναι το μόνο; Όχι.
Ο Χοπγκουντ αποτυπώνει όλες αυτές τις σκέψεις πολύ όμορφα, με ισορροπία, απλότητα και με μια έξοχη εικονογράφηση, με μια αίσθηση χειροποίητης ζωγραφικής και χρωμάτων δουλεμένων στο χέρι, όπου η μια απόχρωση εισέρχεται στο πεδίο της άλλης, να τυλίγουν το βλέμμα, ενώ οι μορφές και τα σχέδια έχουν μια πανέμορφη εικαστική όψη και γεωμετρίες, μακριά από εκείνη την εκνευριστική φωτογραφική όψη της πραγματικότητας που τόσο απέχει από το παιδικό βλέμμα.
“Γράφοντας αυτή την ιστορία, ήρθε στο μυαλό μου άλλη μια “εικόνα”: αυτή ενός μοναχικού ανθρώπου που δυσκολεύεται να γίνει αποδεκτός. Κάποιου που ακόμη δεν έχει βρει τον δικό του χώρο στον κόσμο αλλά που δεν το βάζει κάτω. Όλοι μας, ανεξάρτητα από την καταγωγή μας, χρειαζόμαστε έναν τόπο που να μπορούμε να τον ονομάσουμε “σπίτι” μας. Κι αυτή η αίσθηση ότι ανήκουμε κάπου μας βοηθάει να διαπρέψουμε“, γράφει στο επιλογικό του σημείωμα ο συγγραφέας.
Όμορφο βιβλίο, καλοδουλεμένο και εικαστικά φρέσκο και ζωντανό. Για παιδιά 2-5 ετών.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Κύριλλος, ταξιδεύοντας για ένα χαμόγελο… |
| Τίτλος: | Cyril the lonely cloud |
| Συγγραφέας: | Tim Hopgood |
| Εικονογράφηση: | Tim Hopgood |
| Εκδόσεις: | Βιβλιοσκόπιο, Ιανουάριος 2019 |
| Απόδοση: | Αντώνης Λαμπρινός |
| Υπεύθυνη έκδοσης: | Ασπασία Μπουλαμάτση |
| Επιμέλεια: | Αμαλία Ζουμπουλάκη |
| Σελιδοποίηση: | Σοφία Ζώρα |
| Σελίδες: | 40 |
| Μέγεθος: | 23 Χ 27 |
| ISBN: | 978-618-83091-4-2 |
