Κλεμμένα αυτιά, του Φώτη Δούσου (εικ.: Στέλλα Στεργίου)

“Τα αυτιά μου! Τα αυτάκια μου! Κάποιος μου πήρε τα ωραία μου αυτιά” φώναξε ο λαγός Βινς μόλις ξύπνησε. Τα μπάταρε τα αυτιά του αλλά τι τα θες… τα αυτιά του είχαν εξαφανιστεί!

Ο ντετέκτιβ Χαμ, ο χαμαιλέων, με το γραφείο ερευνών στο δάσος, θα ριχνόταν με ενθουσιασμό στην περιπέτεια αλλά τώρα η ικανότητά του στο καμουφλάζ έχει χαθεί και αλλάζει χρώματα με βάση τα συναισθήματά του. Οι ενδοιασμοί του υποχωρούν, παραβλέπει τις αντιρρήσεις της αγαπημένης του, Χάνα, και ο Χαμ αναλαμβάνει την υπόθεση δεσμευόμενος ότι θα φέρει πίσω τα αυτιά σε έντεκα το πολύ ώρες. Άρχισαν να ψάχνουν.

Ο Λαγός ήταν μουσικοκριτικός. Τελευταία είχε γράψει τρεις αρνητικές κριτικές: μία για την αρκούδα, μία για την ορχήστρα των γαιδάρων, μία για τις πεταλούδες. Από εκεί ξεκινούν οι έρευνες και οι υποψίες με βοηθό τον Σνουπ το κουνούπι με την υψηλή διαίσθηση. “Χθες το βράδυ, σημειώθηκαν κι άλλες κλοπές αυτιών, σε όλο το δάσος. Το θέμα δεν αφορά, μόνο, τον μουσικοκριτικό. Είναι πολύ μεγαλύτερο”. Το κουνούπι έβαζε τα πράγματα σε άλλη κατεύθυνση. Άσε που οι τρεις αρχικοί ύποπτοι είχαν γερό άλλοθι ή στέρεες δικαιολογίες. Ποιος κρύβεται πίσω από την κλοπή αυτιών στο δάσος; Η συνωμοσία πρέπει να αποκαλυφθεί σε δώδεκα ώρες γιατί μετά τα αυτιά δε θα μπορούν να ξανακολλήσουν…

Ο Φώτης Δούσος υπογράφει μια έξυπνη, πνευματώδη, καλοστημένη περιπέτεια μυστηρίου, με χαριτωμένους, ολοκληρωμένους ήρωες οι οποίοι ξετυλίγουν ένα κουβάρι σκέψεων, ιδεών, δισταγμών, αγωνιών, συναισθημάτων, κάνοντας ένα μεγάλο ταξίδι αναζήτησης, ολοκλήρωσης και εν τέλει ωρίμανσης. Φιλία, συντροφικότητα, αλληλεγγύη, ενσυναίσθηση, δημοκρατία#ολιγαρχία, ζηλοφθονία, παρέμβαση στο γενετικό πρότυπο, τέχνη και κριτική, βρίσκουν τη θέση τους κάτω από τα αιχμηρά σχόλια, τις νύξεις και τις καθαρές αποτυπώσεις του συγγραφέα ο οποίος εξανθρωπίζει τους πρωταγωνιστές του δημιουργώντας μια σκηνή από μια μελλοντική Φάρμα των Ζώων.

Τα Κλεμμένα Αυτιά διαβάζονται εξαιρετικά ευχάριστα, πλοκή, γραφή και ήρωες είναι ιδιαιτέρως καλοδουλεμένα και το όλον συνεπικουρείται από την εικονογράφηση της κομίστα Στέλλας Στεργίου, η οποία με ένταση στα χρώματα (πράσινο, κόκκινο), μεγάλες μορφές σε συχνά ολοσέλιδες εικόνες και γραμμές που δεν αφομοιώνονται από το βλέμμα μεμιάς, αλλά κινητοποιούν την παρατηρητικότητα, συνθέτει μια άκρως ενδιαφέρουσα οπτική αφήγηση που αγκαλιάζει το κείμενο δίχως να σκεπάζει ή να επηρεάζεται από αυτό.