Πέντε σύντομες ιστορίες. Ιστορίες καληνύχτας μπορείς να τις πεις. Γραμμένες σαν παλιό παραμύθι, σαν προφορικός λόγος πλάι στο τζάκι ή κάτω από την κουβέρτα που τρύπωσε σε σελίδες προσεγμένες. Αποπνέουν μια αίσθηση παλιού, μιας γιαγιάς (κι ας είναι μόλις 33 χρόνων η συγγραφέας) που σου τα αφηγείται, μιας ποιήτριας που άφησε τα ποιήματά της κατά μέρους κι αποφάσισε να γλυκάνει με ιστορίες τα παιδιά. Είναι οι παύσεις και τα τελειώματα των προτάσεων που κάνουν μια αφήγηση όμορφη και στρωτή. Είναι οι λέξεις που δένουν η μια πλάι στην άλλη άνευ εκβιασμών. Μου άρεσε πολύ ο λόγος. Και θα αρέσει και σε όλα τα παιδιά. Γιατί είναι ανεπιτήδευτος, λέει όσα έχει να πει και δεν κάνει επίδειξη. Έτσι ήταν οι παλιές καλές ιστορίες. Έτσι είναι κι αυτές. Ας ρίξουμε ένα βλέμμα πάνω τους:
Ηλιοστάλαχτη: την είπαν έτσι γιατί ήρθε όταν στον κόσμο δέσποζε το πιο βαθύ σκοτάδι, γιατί ήταν η τελευταία του ελπίδα να σωθεί. Κι ήταν η μοίρα της να χαθεί για να σωθούν οι άλλοι. Κι ας ήταν κόρη βασιλιά. Έπρεπε στα δώδεκά της να οδηγηθεί μπροστά στο δράκο. Κάλλιο ένας να χαθεί, παρά όλο το βασίλειο. “Να με θυμάστε”, είπε καθώς ανέβαινε στη ράχη του δράκου.
Η πόλη με τα χίλια χρώματα: σε μια απόκρημνη ακτή υπήρχε κάποτε η πολιτεία των δράκων, πολιτεία πανέμορφη. Στο κέντρο της υπήρχε ένα πανέμορφο διαμάντι που έλαμπε όλα τα χρώματα του ουράνιο τόξου. Κι έτσι “πόλη με τα χίλια χρώματα” την ονόμασαν. Όμορφη η πολιτεία, όμορφοι πολύ και οι δράκοι, πλάσματα ειρηνικά και καλοσυνάτοι. Μα την ομορφιά και το διαμάντι τους οι άνθρωποι το ζήλεψαν κι ήρθαν να το πάρουν. Ο,τι ακολούθησε ήταν μια σύγκρουση της αλήθειας με το ψέμα, της ομορφιάς και του φωτός με το σκοτάδι και την ασχήμια.
Το δέντρο της ζωής: στα πέρατα του κόσμου, λένε, υπάρχει το πρώτο δέντρο που φύτρωσε ποτέ. Το δέντρο της ζωής. Που ο κορμός του είναι από ασήμι. Που οι καρποί του είναι από πετράδια. Που κανείς δεν το ‘χει δει. Που όποιος το αγγίξει ζει για πάντα όπως αυτό και δυνατός πολύ γίνεται. Πολλοί το αναζήτησαν. Κανείς δεν το δε. Μα είναι σίγουρο πως είναι ένα μόνο τέτοιο δέντρο στον κόσμο; Όχι.
Το μυστικό του καθρέφτη: κάποτε σε μια πολιτεία, ένας τεχνίτης έφτιαχνε ολημερίς καθρέφτες, του πιο ωραίους μάλιστα. Όλοι είχαν κι από έναν γιατί σ’ αυτήν την πολιτεία σπουδαίο πράγμα ήτανε η ομορφιά. Μα ήρθε μια μέρα βροχερή και οι καθρέφτες θόλωσαν σα σύννεφα. Το αίνιγμα του τεχνίτη ήταν δύσκολο. “Δεν είναι οι καθρέφτες σας που θόλωσαν. Κάτι άλλο είναι…”. Και κανείς δε μπορούσε. Κανείς εκτός από κάποιον που το μπόρεσε…
Οι πέτρινοι γίγαντες: στο παλάτι του ουρανού με τις χίλιες κάμαρες ζούσαν οι Γίγαντες. Κοίταζαν τη θάλασσα, τα ζώα, τα φυτά, τη Γη. Και να κατέβουν σ’ αυτήν πόθησαν πολύ. Και παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του πατέρα Ουρανού, το τόλμησαν. Μα δεν ήταν έτοιμοι και το πλήρωσαν. Πέτρωσαν μόλις πάτησαν το πόδι τους στη γη. Μα μη τους ξεγράφεις τόσο εύκολα από το βλέμμα σου. Ακόμα και σήμερα τους βλέπεις παντού.
Η εικονογράφηση της Ίριδας Σαμαρτζή με νύξεις, υπονοούμενα, κατακερματισμένα στοιχεία που ενώνονται καθώς διαβάζεις την ιστορία, με pics που ξεφυτρώνουν σε κάθε σημείο των σελίδων και λένε την ιστορία με το δικό τους τρόπο. Σε μερικές σελίδες, με μερικές της ζωγραφιές πραγματικά αιχμαλωτίζεσαι από την ομορφιά που χώρεσε. Απολαυστικό βρίσκω αυτό ακριβώς: όταν σε αρκετά σημεία δεν εικονοποιείται η κεντρική σκηνή αλλά ένα πλήθος από μικροστοιχεία που χρωματίζουν κι άλλη πτυχή της αφήγησης. Κι η εικονογράφος αυτή το κάνει μαεστρικά ετούτο (κι όχι μόνο εδώ).
Πολύ όμορφο βιβλίο και ωραία έκδοση στο σύνολό της.
Πρόταση για τελική γιορτή
Το βιβλίο αποτελεί, πέρα από εξαιρετικό ανάγνωσμα, και μια υπέροχη ιδέα για σπονδυλωτή γιορτή στο νηπιαγωγείο ή το δημοτικό. Η Ηλιοστάλαχτη, η πολιτεία των δράκων με τα χίλια χρώματα, το δέντρο της ζωής, ο τεχνίτης με τους καθρέφτες και οι πέτρινοι γίγαντες μπορούν να μας δώσουν 5 σύντομα, πανέμορφα θεατρικά σκετς/δρώμενα. Δε μπορούμε να υποκαταστήσουμε το βιβλίο γι’ αυτό θα περιοριστούμε στην προσέγγιση μιας από τις πέντε ιστορίες.
Οι πέτρινοι γίγαντες
Πρόσωπα (9)
Αφηγητής 1
Αφηγητής 2
Ουρανός
Γίγαντας 1
Γίγαντας 2
Γίγαντας 3
Γίγαντας 4
Γίγαντας 5
Γη
Προτεινόμενη μουσική έναρξης. Χορογραφία εμφάνισης αφηγητών. We will meet again
ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1
Μία φορά κι έναν καιρό
πολύ παλιά, μακριά από δω
πλάσματα ζούσαν μυθικά
νεράιδες, νάνοι, ξωτικά.
Και στο παλάτι τ’ Ουρανού
του κραταιού και γαλανού
ζούσαν για χρόνια όλοι μαζί
οι Γίγαντες οι ξακουστοί
που λαχταρούσανε τη Γη
την κοίταζαν κάθε πρωί
απ’ τα παράθυρα του κάστρου
τη χαραμάδα κάποιου άστρου.
ΓΙΓΑΝΤΑΣ 1
Κοίτα τη θάλασσα, απέραντη πως μοιάζει
κοίτα τα δέντρα, τα ζώα, τα φυτά
κοίτα τον κόσμο πως χαρούμενος γιορτάζει
και δες πώς παίρνει απ’ τον ήλιο τη φωτιά!
ΓΙΓΑΝΤΑΣ 2
Πρέπει να είναι μαγική το καλοκαίρι
το λέει το σύννεφο, το λέει ο βοριάς
αχ, να μας έπαιρνε μια μέρα απ’ το χέρι
να μας κατέβαζε εκεί κάτω και εμάς.
ΓΙΓΑΝΤΑΣ 3
Πότε θα φύγουμε από δω;
δεν αντέχω, δε μπορώ
θέλω στη γη να περπατήσω
θέλω λουλούδια να μυρίσω.
ΟΥΡΑΝΟΣ
Δεν είστε ακόμα έτοιμοι, παιδιά μου
είστε μικροί και το ταξίδι είναι μεγάλο
καιρό θα ζήσετε, εδώ, στην αγκαλιά μου
γιατί η Γη είν’ μακριά και αμφιβάλλω
αν καταφέρετε να φτάσετε ως εκεί
δίχως κάποιο δυσάρεστο το δρόμο σας να βρει.
ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2
Τη νύχτα η Γη, έτσι όπως φεγγίζει
τους Γίγαντες η ομορφιά της τους μεθά
λόγια γλυκά που ξεμυαλίζουν ψιθυρίζει
και το μυαλό τους συνεπαίρνει μαγικά.
ΓΗ
Του Ουρανού επιτέλους αφήστε το παλάτι
πολύχρωμη η ζωή στη Γη, πάντα γεμάτη
με ένα σάλτο σε μια μέρα θα βρεθείτε
στην αγκαλιά μου, μα μην αργοπορείτε!
ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1
Το ‘παν και το ‘καναν
της Άνοιξης την πρώτη μέρα
στην πύλη δώσαν δυο σπρωξιές
και με μεγάλες δρασκελιές
πιάστηκαν απ’ τους ώμους
και πήραν τ’ Ουρανού τους δρόμους.
Χορός πέταγμα των γιγάντων. Προτεινόμενη μουσική: Song of the Lonely Mountain (The Hobbit)
Ελεύθερη χορογραφία με τους γίγαντες να πετούν και να πηδούν προσπαθώντας να φτάσουνε στη γη.
ΓΙΓΑΝΤΑΣ 4
Τότε μας βρήκε το κακό
κακό μεγάλο κι ακριβό
μόλις πατήσαμε στη Γη
πέτρα γινήκαμε, ένας-ένας στη στιγμή.
Χορός των αφηγητών. Ελεύθερη χορογραφία. Προτεινόμενη μουσική: Skyfall instrumental ή το τραγούδι Skyfall
ΓΙΓΑΝΤΑΣ 5
(καθώς σιγά σιγά πετρώνει)
Αχ, όσα γίναν δε ξεγίνονται
κι όσα γραφτήκαν δε ξεγράφουν
κι από τα λάθη όσοι πνίγονται
παύουνε να υπάρχουν.
ΓΙΓΑΝΤΑΣ 1
Μα εσύ πατέρα, Ουρανέ
δάκρυ, ζωή μας ρίχνεις
όσα λάθη κι αν κάνουμε
πάντα αγάπη δίνεις.
ΓΙΓΑΝΤΑΣ 2
Το σώμα μας κι αν πέτρωσε
άλλη ζωή μας έδωσε
γιατί μας ξέρετε, μας έχεις δει
κι εσύ… κι εσύ… μα κι εσύ!
ΓΙΓΑΝΤΑΣ 3
Γιατί τους Γίγαντες κανένας δεν κουνά
είναι τα όμορφα, του κόσμου τα βουνά
με τις σπηλιές, τους ποταμούς, τις ρεματιές
με τις σκιές, τα μονοπάτια, των πουλιών τις φωλιές
ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2
Κι οι άνθρωποι αγάπησαν τους Γίγαντες πολύ
σκαρφάλωσαν στη ράχη τους και φτιάξανε ζωή
χτίσαν σχολειά, φυτέψαν δέντρα και κάνουνε γιορτές,
στέλνουν φιλιά, χορεύουνε και δίνουνε ευχές
“να ζήσετε σαν τα ψηλά βουνά”
Και χαίρονται οι Γίγαντες, από χαρά δακρύζουν
κι είναι το δάκρυ τους ο λόγος που οι ποταμοί
φουσκώνουν και αφρίζουν
κι όχι τα χιόνια που ‘λιωσαν από τη ζέστη την πολλή.
Γεια και χαρά σας, Γίγαντες, πέτρινοι βασιλιάδες
η ομορφιά σας άφταστη κι οι χάρες σας χιλιάδες!
Xορός των Γιγάντων. Προτεινόμενη μουσική: The Gael (Last of the mohicans theme)
Οι γίγαντες σηκώνονται από κάτω, χορεύουν με βαριά βήματα. Ελεύθερη χορογραφία που δείχνει πως σχηματίστηκαν τα βουνά. Στο τέλος παίρνουν σχηματισμούς βουνών στο έδαφος. Ανάμεσα τους μπορούν να περνούν γαλάζια πανιά (γάζες) που θα τα “τρέχουν” οι αφηγητές ή άλλα παιδιά καθώς και κάποια παιδιά να σηκώνουν καφέ χέρια σαν κλαδιά.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: |
Ιστορίες από έναν κόσμο που δεν καταστράφηκε
|
| Συγγραφέας: | Ελένη Μπακογεώργου |
| Εικονογράφηση: | Ίρις Σαμαρτζή |
| Εκδόσεις: | Πατάκη, Οκτώβριος 2014 |
| Σελίδες: | 40 |
| Μέγεθος: | 21 Χ 29 |
| ISBN: | 978-960-16-5194-1 |
