Ένα χελωνάκι βγαίνει από αβγό του σε κάποια αμμουδιά κι αμέσως, κοιτώντας τον ουρανό, αναφωνεί “Ποπό αστέρια”. Τόσο όμορφα ήταν αυτά τα εκατομμύρια φωτεινά στολίδια του ουρανού που αποξεχάστηκε να τα μετράει. Το χειρότερο ήταν ότι αντί να πάρει το δρόμο για τη θάλασσα όπως όλα τα αδέλφια της, κινήθηκε αντίθετα και βγήκε στους δρόμους της στεριάς. Ανέμελη και μαγεμένη, πέρασε τα φώτα των αυτοκινήτων για αστέρια και τα αυτιά της λησμόνησαν τις φωνές των αδερφών της που την καλούσαν κοντά τους, στο ταξίδι της Καρέττα στο νερό.
Μα κάποια στιγμή τα “αστέρια” έσβησαν κι εκείνη τερμάτισε την πορεία πάνω στο λαμαρινένιο κορμί ενός παρατημένου στην παραλία αυτοκινήτου που έμοιαζε με μεγάλη χελώνα Καρέττα και πάσχισε να την πείσει ότι δεν είναι η σοφή προγιαγιά της και ότι εκείνα που νόμιζε για αστέρια ήταν τα φανάρια των αυτοκινήτων. Κοντά τους, μια ηλεκτρική σκούπα σαλονιού με φαρμακερή γλώσσα και ένα κονσερβοκούτι με εκλεκτά φιλέτα τόνου, πεταμένο κι αυτό εναγύρω.
“Όλα τα πετούν οι άνθρωποι όταν παλιώσουν, και τόσα κι άλλα τόσα που βλέπεις γύρω σου”, της είπε το Φολκσβάγκεν και προσπάθησε να τη διώξει από εκεί καθώς είχε δει δεκάδες χελώνες σαν κι αυτή να χάνουν τη ζωή τους με διάφορους τρόπους. “Θέλω να μείνω λίγο ακόμα”, του είπε η χελωνίτσα. “Είναι ευκαιρία τώρα να μάθω όσα μπορώ γιατί θέλω να γίνω δασκάλα και να ξέρω πολλά πράγματα”, επέμεινε για την παραμονή της η χελωνίτσα Καρέττα-Καρέττα. Κι έμαθε πολλά: από το γιατί τα πορτοκάλια είναι στρογγυλά μέχρι τι είναι οικολογία. Α, έμαθε και κάτι ακόμα: γιατί το χρώμα της φιλίας και του έρωτα είναι κόκκινο σαν παπαρούνα (αλλά τις απαντήσεις δε θα σας τις πω εγώ, αλλά το παλιό, ευγενικό φολκσβάγκεν).
Εκείνη τη νύχτα ο ουρανός έβρεχε πεφταστέρια. Εκείνη τη νύχτα, οι ανάσες της χελωνίτσας είχαν λιγοστέψει αισθητά και φλέρταρε με το τέλος της. Στο τελευταίο πεφταστέρι που πρόλαβε να δει, έκανε μια ευχή. Και μαζί της έκαναν ευχή το φολκσβάγκενκαι το κονσερβοκούτι.
Κι ύστερα ακολούθησε κάτι που έχουμε μάθει να αποκαλούμε θαύμα αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Ένας τρόπος απρόσμενος θα οδηγήσει την χελωνίτσα Καρέττα-Καρέττα στο νερό κι οι ευχές θα γίνουν πραγματικότητα. Γιατί σε κανέναν δεν αξίζει να ζήσει πεταμένος ως άχρηστη μάζα στην αμμουδιά. Ούτε καν σε ένα κονσερβοκούτι.
Ο Χρήστος Μπουλώτης ανοίγει το μαγικό του παράθυρο και μας ξεναγεί σε μια ακόμα μοναδική ιστορία (βλέπε Ο Κάδμος, η σκυλίτσα του και το φεγγάρι κ.α.). Μια ιστορία που μοιάζει απίστευτη αλλά και ο ίδιος και η εικονογράφος ορκίζονται πως έγινε στ’ αλήθεια. Κι εγώ θα σας πω πως τέτοιες ιστορίες γίνονται στ’ αλήθεια κι όχι απλά στα παραμύθια.
Η οικολογία, η παράκτια μόλυνση, ο γρήγορος κορεσμός των ανθρώπων κι ο υπερκαταναλωτισμός τους, η άγνοια και ο εγωισμός τους (να πετούν ο,τι δεν τους χρειάζεται σε μέρη που δεν πρέπει, βλ. ακτές), η αδιαφορία για τις άλλες μορφές ζωής, τις συνήθειες και τους κινδύνους τους (θαλάσσιες χελώνες), ο πόθος για μάθηση και γνώση πέρα από τις καθιερωμένες ρότες, ακόμα και με τίμημα τη ζωή. Όλα, ευθύγραμμα μα και συμβολικά, στο μεγεθυντικό φακό της ιστορίας του συγγραφέα. Να διαβάσεις. Να μαγευτείς. Να μάθεις. Να προβληματιστείς.
Οι ζωγραφιές της Σοφίας Φόρτωμα, παρούσας στο συμβάν της χελωνίτσας που ξεστράτισε, υπέροχες. Στα χρώματα, την αίσθηση, την αλληλεπίδραση με το κείμενο. Αναδύουν τις αναθυμιάσεις μιας όμορφης αμμουδιάς.
Ένα παραμύθι-ευκαιρία για προβληματισμό πάνω στο ζήτημα των θαλάσσιων χελωνών, τους κινδύνους, τις απειλές του, την ομορφιά του κόσμου τους.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Η χελωνίτσα Καρέττα-Καρέττα και το παλιό Φολκσβάγκεν |
| Συγγραφέας: | Χρήστος Μπουλώτης |
| Ζωγραφιές/ καλ. επιμέλεια: | Σοφία Φόρτωμα |
| Εκδόσεις: | Εκδόσεις Παπαδόπουλος, 1995 |
| Επιμέλεια-Διόρθωση: | Μάνος Μπονάνος |
| Σελίδες: | 29 |
| Μέγεθος: | 21 Χ 28 |
| ISBN: | 960-261-549-4 |
