Νέα επετειακή έκδοση 2021 με αφορμή τη συμπλήρωση 20 χρόνων από την έκδοση του βιβλίου.
“Πρώτα εξαφανίστηκε ο Μεταξονούρης. Μετά ο Σαλταπήδας. Μετά εξαφανίστηκαν ο Νιαουρίνος, ο Γκιουζέπε, ο Ραμσής, η Αραπίνα, ο Σαρδανάπαλος και η Μπιζού. όλες αυτές οι γάτες δεν είχαν κανένα άλλο κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα εκτός από ένα. Ένα μόνο. Το χρώμα τους. Το μαύρο κατάμαυρο χρώμα τους.”
Σε ένα μακρινό νησί τα μέλη μιας μυστικής αδελφότητας προληπτικών πιστεύουν ότι οι μαύρες γάτες φέρνουν γρουσουζιά και αποφασίζουν να τις εξολοθρεύσουν. Σε λίγο έχουν σχεδόν επιτύχει τον σκοπό τους. Πείθουν μάλιστα την κοινή γνώμη ότι για όλα τα δεινά που μαστίζουν την κοινωνία από την ποδάγρα και τον λεκέ στη γραβάτα μέχρι τα γκολ που δεν μπαίνουν ευθύνονται οι μαύρες γάτες. Μέχρι και ο πρωθυπουργός πείστηκε να υποστηρίξει τη ρατσιστική καμπάνια της αδελφότητας. Με αυτό τον τρόπο θα αποποιηθεί των ευθυνών η κυβέρνησή του και η οργή του λαού για τα κακώς κείμενα θα στραφεί στις μαύρες γάτες! Οι γάτες θα θεωρηθούν υπεύθυνες για τις χαμηλές συντάξεις, τα ετοιμόρροπα σχολεία, τα βρώμικα νοσοκομεία. Οι γάτες θα φταίνε για τις δωροδοκίες, τις δωροληψίες και τις επιλήψιμες δοσοληψίες!
Οι μαύρες γάτες βεβαίως δεν έμειναν με σταυρωμένες ουρές. Ζήτησαν βοήθεια από τις υπόλοιπες γκρι, καφέ κι άσπρες γάτες. Όμως εκείνες, φοβούμενες μήπως η οργή στραφεί πάνω τους, αρκέστηκαν στην νοερή συμπαράσταση. Άλλωστε, “όσο λιγοστεύουν οι γάτες , τόσο περισσότερα γίνονται τα ποντίκια, τα ψαροκέφαλα και οι σκουπιδομεζέδες που αναλογούν σε όσες απομένουν. Με άλλα λόγια, το κατά κεφαλήν σκουπίδι αυξάνεται”. Όταν σχεδόν όλες οι μαύρες γάτες είχαν εξολοθρευτεί, το μένος της μυστικής αδελφότητας στράφηκε και στις υπόλοιπες γάτες ανεξαρτήτως χρώματος. Όλες κρίθηκαν ένοχες για την κακοτυχία του νησιού κι εξοντώθηκαν.
Μόνο μια μαύρη γάτα έχει απομείνει ζωντανή. Τα μέλη της αδελφότητας είναι αποφασισμένα να τη βρουν και να την εξοντώσουν. Αλλά και η γάτα είναι αποφασισμένη όχι μόνο να επιζήσει αλλά και να ξεσκεπάσει τη συνωμοσία που κρύβεται πίσω από όλη αυτή την υπόθεση. Και θα τα καταφέρει παρ’ όλους τους διωγμούς, τις δυσκολίες και την πικρή προδοσία του παντοτινού έρωτα.
“Η τελευταία μαύρη γάτα” του Ευγένιου Τριβιζά είναι ένα θαυμάσιο μυθιστόρημα. Δεν είναι μόνο το θέμα των προκαταλήψεων και του ρατσισμού που προσεγγίζεται με ευφυή τρόπο. Είναι οι ολοκληρωμένες περσόνες του ζωικού και μη βασιλείου αλλά και οι καταστάσεις που αναπόφευκτα οδηγούν σε αναγωγές με τον εξωκειμενικό, πραγματικό, κοινωνικό και πολιτικό κόσμο. Οι πολιτικοί εθίζονται στη διατήρηση της εξουσίας με κάθε τρόπο και οι καιροσκόποι δεν χάνουν ευκαιρία να στήσουν μια πλεκτάνη για εύκολο κέρδος. Ο λαός από την άλλη, μέσω της προπαγάνδας, αποπροσανατολίζεται,πείθεται για την απειλή “της μαύρης γάτας” κι επιδίδεται μετά μανίας στη γατοκτονία. Η λογική χάνεται και μαζί η βαθύτερη έννοια της αποδοχής και της συνύπαρξης. Οι προβληματισμοί κορυφώνονται μαζί με την αγωνία για την εξέλιξη της ιστορίας, αλλά ο διδακτισμός απουσιάζει εντελώς.
Ένα αλληγορικό κείμενο γεμάτο συγκινήσεις, μηνύματα, χιούμορ, απόγνωση κι ελπίδα που αξίζει να διαβαστεί από μικρούς και μεγάλους αναγνώστες! Ένα βιβλίο σταθμός στη συγγραφική πορεία του Ευγένιου Τριβιζά!. Άλλωστε…
Σας τα λέω όλα αυτά
γιατί εδώ στο νησί μας,
όπως κι αλλού,
οι γάτες ξεχνάνε
και η τρέλα
δε θέλει πολύ
να φουντώσει πάλι
φτου ξανά κι απ’την αρχή…
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Η τελευταία μαύρη γάτα |
| Συγγραφέας: | Ευγένιος Τριβιζάς  |
| Εικονογράφηση: | West Stephen |
| Επιμέλεια Έκδοσης: | Μαρία Κουτσιούμπα |
| Εκδόσεις: | Μεταίχμιο, 2012 |
| Σελίδες: | 407 |
| Μέγεθος: | 24 Χ 14 |
| ISBN: | 978-960-501-730-9 |
