Ζούσε μια φορά σε ένα χωριό της Μάνης ένα αντρόγυνο με τέσσερις κόρες. Η πιο μικρή, Ερατώ ή Ταρώ τη λέγαν, καλόκαραδη και όμορφη, μισούσε ένα πράγμα: τα προξενιά. Είχε δει τις αδερφές της να παντρεύονται με προξενιό άντρες που δεν ήθελαν και δεν ήθελε να ακούει γι’ αυτά. Η πρώτη πήρε έναν γέρο κτηματία που όταν τον παντρευόταν έκλαιγε. Η δεύτερη πήρε έναν μπεκρή και χαροτπαίχτη που την πήρε μακριά. Η τρίτη έναν κακότροπο κι αγροίκο ράφτη. Κι όταν προξένεψαν στην Ταρώ έναν πλούσιο καραβανάρη, εκείνη έπεσε του θανατά. Και κάπως έτσι τη γλίτωσε.
Ο καιρός περνά κι όλα τα γυρνά. Η Ταρώ ένιωθε μόνη, ήθελε να αγαπήσει και να αγαπηθεί. “Θέλω να παντρευτώ”, είπε στους γονείς της. “Αποφάσισα όμως να πλάσω τον άντρα μου όπως τον πεθυμά η καρδιά μου” και τους ζήτησε υλικά για ζύμωμα. Μέρες και νύχτες ζύμωνε η Ταρώ κι ένα πρωινό όλα ήταν έτοιμα και το παλικάρι της καρδιάς της πιο έτοιμο. “Σ’ αγαπώ” του ψιθύρισε και εκείνος ζωντάνεψε μα δε μπορούσε να πει το όνομά του γιατί θα εξαφανιζόταν. “Ζαχαροζυμωμένο να με λες”, της παρήγγειλε.
Μέλι γάλα και μοσχοβολιά ήταν η ζωή τους. Ο πατέρας της όμως έμαθε ότι έκρυβε έναν άντρα στο δωμάτιό της κι απαίτησε να μάθει ποιος είναι. Το ‘πε το όνομά του. Μα έγινε άφαντος μεμιάς και στο πένθος βυθίστηκε η Ταρώ.
Με την ευλογία της μάνας της, πήρε δρόμους και ποτάμια, ανηφόρες και κατηφόρες να τον βρει. Σ’ έναν πύργο τον κρατούσαν οι πανούργες νεράιδες και τον πότιζαν γλυκόπιοτο το κρασί. Θα καταφέρει τελικά η Ταρώ να ανταμώσει ξανά με τον αγαπημένο της; Θα τα καταφέρει! Αλλά το πως μου πε να μην σας το φανερώσω γιατί θα εξαφανιστεί ξανά ο καλός της. Ο Ζαχαροζυμωμένος.
Ένα όμορφο, χαρακτηριστικό λαϊκό παραμύθι της Μάνης, βγαλμένο από τους αρχοντικούς πύργους των προξενιών, των παραδοσιακών οικογενειών και της μεγάλης φαντασίας του λαού. Καλοφτιαγμένο και με αφήγηση ωραία και παραμυθένια από την Αθηνά Μπίνιου, νιώθεις σα να ‘χεις στρωθεί σε φλοκάτη γύρω από τζάκι και το ακούς να στο διηγούνται κοντά στη θέρμη της φωτιάς.
Σαγηνεύουν οι μορφές, τα χρώματα και η επιμέλεια της κάθε λεπτομέρειας που απεικονίζεται στα χρωματιστά σαλόνια του παραμυθιού. Τα πρόσωπα, οι εκφράσεις, οι σιλουέτες, τα ρούχα εποχής καθηλώνουν καθώς διαβάζεις ή αφηγείσαι το παραμύθι του Ζαχαροζυμωμένου.
Σε μένα, που δε βλέπω καν μακρινή εκείνη την εποχή που ο άντρας επιβαλλόταν στην κόρη από το σπίτι, που βλέπω ακόμα και σήμερα ανθρώπους, όχι των συντηρητικών επαρχιών, να παντρεύονται ή να κάνουν επιλογές λογίζοντας κι άλλα συμφέροντα μέσα στο στενό σάκο της καρδιάς τους, τούτο το παραμύθι φωτίζει εκτός από τις μακρινές παραδόσεις της Μάνης και άλλων περιοχών της Ελλάδας, έναν ολόκληρο κόσμο, μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων που περπατεί τους νόμους της επιβίωσης, όχι της καρδιάς.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Η Ταρώ και ο Ζαχαροζυμωμένος (παραμύθι της Μάνης) |
| Συγγραφέας: | Αθηνά Μπίνιου |
| Συγγραφέας: | Έφη Λαδά |
| Εκδόσεις: | Πατάκη, Ιούλιος 2006 |
| Σελίδες: | 36 |
| Μέγεθος: | 24 Χ 29 |
| ISBN: | 978-960-16-2101-2 |
