Η εμμονή, της Ανί Ερνό

“Τώρα εκείνος βρίσκεται στο κρεβάτι μιας άλλης γυναίκας. Μπορεί κι αυτή να κάνει την ίδια κίνηση, να απλώνει το χέρι και να του αρπάζει το πέος. Για μήνες, έβλεπα το χέρι της και νόμιζα πως ήταν το δικό μου”.

Εμμονή.

“Κι ωστόσο ήμουν εγώ εκείνη που εγκατέλειψε τον Β., πριν από λίγους μήνες, μετά από σχέση έξι χρόνων. Από πλήξη αλλά και αδυναμία να θυσιάσω την ελευθερία μου- την οποία είχα ανακτήσει με- τά από δεκαοχτώ χρόνια γάμου- για μια κοινή ζωή που εκείνος επιθυμούσε διακαώς εξαρχής”.

Εμμονή. “Ήμουν κτήμα της“.

Μια γυναίκα παραληρεί λίγο καιρό μετά το τέλος μιας σχέσης. Μέσα στο δαιδαλώδες, σχοινοτενές μυαλό της, οι συλλογισμοί της εκσφενδονίζονται θραυσματικά, καθώς διαβαίνει όλα τα στάδια της ζήλιας, η οποία τη διαλύει, την απολιθώνει, την εναποθέτει σαν σφαχτάρι σε έναν βωμό όπου γαλήνη δεν βρίσκεις. Μια άλλη γυναίκα είναι στη ζωή του χαμένου της αγαπημένου.

“Το πιο εκπληκτικό στη ζήλια είναι ότι εποικίζεις μια πόλη ολάκερη, τον κόσμο ολάκερο, με έναν άνθρωπο που μπορεί να μην τον έχεις συναντήσει ποτέ.”

Τον θέλει πίσω. Συντρίβεται. Αιωρείται μεταξύ αβεβαιότητας και ερωτικού νόστου. Στην ξενιτιά του τέλους ζητεί εκείνον που της ανήκει. Κι εκείνη; Ποια είναι εκείνη που πήρε τη θέση της; Δεν ήξερε καν τ’ όνομά της. Μια μαύρη τρύπα μέσα στην οποία περιδινείται, ξέφρενη, μονήρης, μεταμοσχεύοντας πόνο από τον νου στο σώμα και αντιστρόφως, λυγισμένη κάτω από έναν γδικιωμό που δεν φαίνεται να υπάρχει.

“Προσπαθώ απλώς να περιγράψω το φαντασιακό και τη συμπεριφορά αυτής της ζήλιας που ρίζωσε μέσα μου, να μετατρέψω το ατομικό και το ενδόμυχο σε μια ευαίσθητη και καταληπτή ουσία την οποία άγνωστοι άνθρωποι, άυλοι τη στιγμή που γράφω, ίσως να την ιδιοποιηθούν. Δεν είναι πια η δική μου επιθυμία, η δική μου ζήλια, σε αυτές τις σελίδες, είναι, η επιθυμία, η ζήλια∙ δουλεύω αόρατη”.

Αυτή η παραληρηματική, βαθιά εσωτερική γραφή που εκτοξεύεται με όλη την έντασή της, δίχως σεμνοτυφίες, δίχως να φυλάσσεται από τα εξίσου φλογισμένα μάτια του αναγνώστη, καθώς του ομολογεί συνεχώς σκέψεις και κίνητρα της ίδιας αυτής της γραφής, γίνεται ένα μοναδικό πορτρέτο της διαλυμένης, καταδιωκόμενης, από τη ζήλια γυναίκας, η οποία βλέπει μια σκιά να την σκεπάζει περισσότερο από κάθε άλλο συναίσθημα. Ποια πήρε τη θέση της; Θέλει στ’ αλήθεια να τον φέρει πίσω ή είναι αβάσταχτη η ήττα της απώλειας του εραστή από κάποια άλλη;

Εμμονή. Απόρριψη. Απώλεια. Ερωτικός όλεθρος. Αντικατάσταση. Ασυγκράτητα συναισθήματα ξεπηδούν από παντού, χαρτογραφώντας την παραδομένη, προδομένη από εκείνον και τον εαυτό της, εξουσιασμένη από τις ευάλωτες πτυχές της, αμέτρητες και απύθμενες. Να λιώνεις για να μάθεις για ποια τσαλακώνονται τα σεντόνια και ο νους σου.

Σύντομο, σαρωτικό, ορμητικό.

Εκδόσεις Μεταίχμιο.