Διαβάζεται σε 4′- Περιέχει απόσπασμα- Ηλικιακό κοινό: 17+ – Μυθιστόρημα
Αμφιτρίτη< αμφί + τρώ= τρέμω <αυτή που τρέμει από παντού< μεταφ. αυτή που δημιουργεί τα κύματα
Το συγγραφικό του ντεμπούτο το έκανε το 1981 με το μυθιστόρημα «Ο Μεγάλος Θανατικός», και από το 1982 έμπαινε στα σπίτια χιλιάδων αναγνωστών μέσα από την εβδομαδιαία του στήλη τα «Σαββατιάτικα» στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία. Από τότε το βαγόνι της ζωής του εκτροχιάστηκε και ακολούθησε μια δική του ξέφρενη πορεία που τον οδήγησε σε κάθε μορφή συγγραφής – λογοτεχνία, θεατρικά και σατυρικά κείμενα, παιδικά βιβλία και θεατρικά, αρθρογραφία, κινηματογράφος, τηλεόραση. Το ένα βιβλίο διαδεχόταν το άλλο και πλέον ο Γιάννης Ξανθούλης είχε αποκτήσει το δικό του κοινό, ανυπόμονο να τον ακολουθήσει σε κάθε του νέο ταξίδι στους σουρεαλιστικούς αλλά παράλληλα τόσο οικείους κόσμους που δημιουργεί.
Τα όπλα όμως του Γιάννη Ξανθούλη δεν σταματούν στην ιδιαίτερα ζωντανή, γλαφυρή, φλεγματική γραφή του, με τον αυτοσαρκασμό, τις υπερβολές, τα απίθανα που τα παρουσιάζει πιθανά, την ικανότητά του να αφηγείται ιστορίες του χθες σαν να ήταν σήμερα, να καυτηριάζει, να ξεγυμνώνει κάθε κρυφή επιθυμία με χιούμορ, να αφουγκράζεται, να οσφραίνεται και να περιγράφει ουτοπικές κοινωνίες, και να συνθέτει πολυσχιδείς και αταίριαστους χαρακτήρες. Δεν είναι μόνο ένας επιδέξιος χειριστής του λόγου και της πένας αλλά ένας εξαιρετικός καλλιτέχνης των χρωμάτων και των συναισθημάτων που δημιουργούν. Όπου λοιπόν οι λέξεις του δεν είναι αρκετές ή απλά δεν νιώθει την ανάγκη να τις ξεστομίσει, αφήνει τα χρώματά να πουν την ιστορία του.
… Τώρα δεν υπάρχει κανείς που να θυμάται πως υπήρξα. Ή και να υπάρχει, ούτε που θα με θυμάται…
… Γύρισα για να παρακολουθήσω το τέλος μου, ίσως και για να βρω το νήμα της αρχής – νήμα μιας ταλαιπωρημένης από τους ιδεοψυχαναγκασμούς και τις υποταγές σε άχρηστα ταξίδια ύπαρξης.
Στο νέο μυθιστόρημα του Γιάννη Ξανθούλη, Η ζωή μέχρι χθες, μια «βασανισμένη» γυναίκα που διανύει την όγδοη δεκαετία της ζωής της, ταξιδεύει στις αναμνήσεις των χρόνων της παθιασμένης εφηβείας της αλλά και στην 21η Απριλίου του 1967. Το πραξικόπημα του Γεώργιου Παπαδόπουλου θα αλλάξει την ζωή όλων των Ελλήνων και η δικτατορία θα εδραιωθεί, αλλά και ένα δεύτερο «πραξικόπημα» θα αλλάξει τη ζωή της έφηβης Αμφιτρίτης.
Να λοιπόν που τα βγάζω όλα από μέσα μου ύστερα από μισό αιώνα να ανακαλώ το ΤΟΤΕ. Τότε, που όλοι μοιάζαμε ευτυχισμένοι. Πόσο κράτησε η ευτυχία και τα θεατρικής ευδαιμονίας γλέντια στο σπίτι; Θα πρέπει αρκετά ή ίσως και ελάχιστα. Μόνο που τότε ο χρόνος επιμηκυνόταν τεμπέλικα και όλα τα γεγονότα, ακόμη και τα πλέον ασήμαντα, έπαιρναν καιρό να ξεχαστούν. Μέσα σε καταιγισμό ευχών, γέλιων και δακρύων κυλούσε η ζωή μας, αρωματισμένη από τα αντισηπτικά που καθόριζαν το ιαματικό κύρος του μπαμπά.
Κάποτε, λοιπόν, γεννήθηκε εν Αθήναις η Αμφιτρίτη – Ρίτα Βράνη του Κυρίλλου. Ο πατέρας της επιφανής αφροδισιολόγος, η μητέρα της μια κυρία ταγμένη στις ηθικές αξίες και τον συντηρητισμό της δεκαετίας του ’60 όπου η σεξουαλική απελευθέρωση είναι προ των πυλών, η αδερφή της Μπούκη με μόνη της φιλοδοξία έναν καλό γάμο, ο Βάκης – ο αδερφός της ανήσυχος και σκανταλιάρης, και φυσικά η Αμφιτρίτη – το καμάρι του Κυρίλλου, η νεαρή που θα μπορούσε να διαπρέψει στην ιατρική, στο θέατρο και όπου έβαζε σκοπό -, ζούσαν στο μέγαρο των αγγέλων της οδού Αχαρνών. Όμως Αμφιτρίτη φέροντας το όνομα μιας Νηρηίδας, και παρασυρμένη από τα ταραγμένα ύδατα του ψυχισμού της, δεν μπορούσε να αρκεστεί στις προσταγές και τις υποδείξεις της οικογένειας και της κοινωνίας που ήταν παρουσιασμένες με ένα αστικό και λαμπερό περιτύλιγμα, παρά επέλεξε να ακούσει την εσωτερική φωνή του ενστίκτου της και να ανακαλύψει ποια πραγματικά είναι. Χρειαζόταν την αλήθεια, όπως αυτή ξεπηδούσε από τις σκέψεις, τα όνειρα και τα επικίνδυνα πάθη της, που θα την οδηγήσουν να ερωτευθεί τον ίδιο τον έρωτα και να νιώσει την ελευθερία και την αυθάδεια της νιότης. Παράλληλα τα λάθη της θα την συντρίψουν και θα την στοιχειώσουν για όλη της τη ζωή. Μια ζωή διαφορετική, μια ζωή που θα κάνει παύση στις 21 Απριλίου του 1967, μια ζωή γεμάτη ήττες, συμβιβασμούς και απογοητεύσεις, που η Αμφιτρίτη θα βρει τη δύναμη, την τόλμη και το σθένος να τις κάνει να φαντάζουν νικηφόρες και μέσα από αυτές θα αναζητήσει τον λόγο της ύπαρξής της.
… εγώ μόλις άνοιγα το πιο ενδιαφέρον κεφάλαιο της παρατεταμένης μου εφηβείας, υποστηρίζοντας πως στον έρωτα το κοινότυπο «σ’ αγαπώ» πρέπει να συμβαδίζει με μια πετυχημένη σύνθεση συναισθημάτων και ηδονής, κάτι σαν υπογάστρια επιβράβευση, με ρομαντικό πάντα άλλοθι…
Τώρα λοιπόν, στα εβδομήντα δύο της χρόνια θα επιστρέψει στη σημερινή Αθήνα, είκοσι έξι χρόνια μετά από τότε που έφυγε με τον Φοίβο- τον σύζυγό της, θα βρεθεί και πάλι σε γνώριμα μέρη και θα ανατρέξει στις αναμνήσεις των χρόνων της νεότητάς της, προσπαθώντας να καλύψει τα κενά της ζωής της και να κλείσει τις εκκρεμότητες που την κυνηγούν σαν δαίμονες, στερώντας της το δικαίωμα της ελευθερίας και της λύτρωσης.
«Οι δαίμονες αποτελούν ανάγκη». Έτσι έλεγε ο παππούς μου ο ιατροφιλόσοφος. Και η δική μου ανάγκη για δαίμονες, όσο κι αν δεν ήθελα να τους υπερασπιστώ, με παραμόνευε στη γωνία.
Πολλές φορές τα φαντάσματα του παρελθόντος σε στοιχειώνουν και σε εμποδίζουν να προχωρήσεις. Είναι σας να μην έχεις βρει και τοποθετήσει όλα τα κομμάτια του παζλ στη σωστή τους θέση, είναι σαν να έχεις αφήσει άλυτο ένα πρόβλημα και αυτό επιστρέφει και σε βασανίζει απαιτώντας τη λύση του. Κι όταν καταφέρεις να δεις καθαρά και κλείσεις όλες τις εκκρεμότητες, τότε μόνο οι δαίμονες θα εξαφανιστούν κι ας είναι αυτοί τελικά που θα σε οδηγήσουν στη λύτρωση.
Έχασα μια ζωή, κέρδισα μιαν άλλη, τρόπος του λέγειν, χωρίς να ρισκάρω τίποτα. Εξάλλου ο Φοίβος με έσωσε από τον θάνατο, που τρόμαζε τους άλλους – όχι εμένα.
Μετά από σαράντα χρόνια συγγραφικής πορείας, ο Γιάννης Ξανθούλης ταμπουρωμένος στη φαντασία του, στήνει με φόντο το αρχοντικό των αγγέλων, το ψυχογράφημα μιας ηλικιωμένης γυναίκας που ψάχνει στις θολές μνήμες της ηλικίας της ερωτικής της αφύπνισης, σκεπασμένες με το πέπλο της λευκότητας κάτω από το βάρος των γηρατειών, της άγνοιας και της μοναξιάς, εκεί που το αργότερα μπλέκεται με το χθες, με το τώρα και με το πριν, εκεί που η ζωή μετατρέπεται σε ψέμα, εκεί που τελικά η «κατεστραμμένη» Αμφιτρίτη Βράνη θα κατανοήσει το μαγικό δώρο της ζωής.
Ως άλλη Αμφιτρίτη, ο συγγραφέας μας παρασύρει σε μια καταβύθιση στον γυναικείο ψυχισμό, στη μοναξιά των γηρατειών και της χαμένης νιότης, αλλά παράλληλα μας προσφέρει τη λύτρωση και μας βεβαιώνει ότι όλοι έχουμε λόγο να αναπνέουμε και πως όλες οι στεναχώριες και οι πικρίες αντιμετωπίζονται, έτσι και μπουν σε μια ιστορία.
Κι όσο γυρίζεις τις σελίδες, μια μελωδία σε συντροφεύει και σου σιγοτραγουδά.
«Έχει σημάνει ο εσπερινός, θυμάμαι
που γέμισε ο ουρανός πουλιά.
Καθώς στεκόσουν πλάι μου θυμάμαι….»
Μάνος Χατζηδάκης, Τριαντάφυλλο στο στήθος
Το εξώφυλλο του βιβλίου έχει φιλοτεχνήσει ο ίδιος ο συγγραφέας, παρουσιάζοντας μια ταξιδιώτη να στέκει στην αποβάθρα και να κοιτά το συρμό του τρένου της ζωής της.
Η Ζωή μέχρι χθες είναι ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα που ξετυλίχθηκε και ξορκίστηκε στο χαρτί.
Από τις Εκδόσεις Διόπτρα.
Απόσπασμα
Διαβάστε εκτενέστερο απόσπασμα εδώ.
Με μια ματιά
- Μετά από σαράντα χρόνια συγγραφικής πορείας, ο Γιάννης Ξανθούλης ταμπουρωμένος στη φαντασία του, στήνει με φόντο το αρχοντικό των αγγέλων, το ψυχογράφημα μιας ηλικιωμένης γυναίκας που ψάχνει στις θολές μνήμες της ηλικίας της ερωτικής της αφύπνισης, σκεπασμένες με το πέπλο της λευκότητας κάτω από το βάρος των γηρατειών, της άγνοιας και της μοναξιάς, εκεί που το αργότερα μπλέκεται με το χθες, με το τώρα και με το πριν, εκεί που η ζωή μετατρέπεται σε ψέμα, εκεί που τελικά η «κατεστραμμένη» Αμφιτρίτη Βράνη θα κατανοήσει το μαγικό δώρο της ζωής.
Το Soundtrack του βιβλίου
Αρλέτα – Τριαντάφυλλο στο στήθος
Silent Passion ~ Το Τανγκό των Χριστουγέννων
Χορός σε 11/8 – Μάνος Χατζιδάκις
 TAYTOTHTA |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Ζωή μέχρι χθες |
| Συγγραφέας: | Γιάννης Ξανθούλης |
| Εκδόσεις: | Διόπτρα, Νοέμβριος 2020 |
| Σχεδιασμός εξωφύλλου: | Ελένη Οικονόμου / Η εικόνα του εξωφύλλου είναι έργο του συγγραφέα |
| Επιμέλεια-Διορθώσεις: | Πόπη Μουπαγιατζή |
| Σελίδες: | 408 |
| Μέγεθος: | 14 Χ 20,5 |
| ISBN: | 978-960-653-219-1 |
