Ο Λεωνίδας, ο ήρωας της ιστορίας μονολογεί συνεχώς “Δεν είμαι καρφί”, μια έκφραση που χρησιμοποιούν τα μικρά παιδιά για να δηλώσουν ότι δεν θα μαρτυρήσουν κάποιο μυστικό. Όμως το μυστικό που κρύβει ο Λεωνίδας τον βαραίνει στο στήθος, στην κοιλιά, στους ώμους και τον τραβαει χαμηλά, δεν τον αφήνει να κοιμηθεί τα βράδια και αντιμετωπίζει ένα μεγάλο δίλημμα να μιλήσει στην δασκάλα του ή όχι.
“Που να φανταστεί ο Λεωνίδας πως θα έμπλεκε έτσι.
Πως η φιλία μετριέται έτσι και όχι αλλιώς.
Όλα ξεκίνησαν μια μέρα στο σχολείο,
όταν φώναξε η Βαλεντίνα πως της έκλεψαν την κασετίνα…”
Τον τελευταίο καιρό,στο σχολείο του Λεωνίδα χάνονται αντικείμενα. Στην αρχή η κασετίνα της Βαλεντίνας, έπειτα ένα στιλό, ένα σημειωματάριο. Κάποιος αναμεσά του ήταν ο ένοχος και ο Λεωνίδας τον γνώριζε καλά. Δεν ήταν ένας συνηθισμένος κλέφτης με γάντια και κουκούλα στο πρόσωπο αλλά πως μπορούσε να τον προδώσει; Όλοι θα τον έλεγαν “καρφί” και αυτό δεν του άρεσε καθόλου. Έπειτα από πολλή σκέψη θα πάρει με κόπο τη σωστή απόφαση και θα μιλήσει στον υπεύθυνο για όλη την ταλαιπωρία του.
Ο Λεωνίδας αν και μικρός θα αντιμετωπίσει με υπευθυνότητα το θέμα και θα γίνει πρότυπο συμπεριφοράς σε ανάλογες καταστάσεις. Δίνει την ευκαιρία να διορθώσει το λάθος που έκανε ο φίλος του και να επανορθώσει. Άραγε έπραξε το σωστό; Αξίζει να δίνουμε μια δεύτερη ευκαιρία; Οι τύψεις δεν τον αφήνουν να κοιμηθεί και παραμιλά στον ύπνο του.
Στην τάξη μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την ιστορία για να διδάξουμε στα παιδιά την έννοια της ενσυναίσθησης. Τα παιδιά καλούνται να μπουν για λίγο στη θέση του Λεωνίδα και να νιώσουν πως είναι να γνωρίζεις τον ένοχο και να μην μπορείς να μιλήσεις ή στη θέση του άλλου παιδιού που νιώθει το άγχος της τιμωρίας αλλά και στη θέση του θύματος που αισθάνεται τη λύπη της απώλειας.
Τι πιστεύουν ότι πρέπει να γίνει για να λυθεί η υπόθεση και να μην επαναληφθεί;
Η εικονογράφηση από τη Μαντλέν Φροσό με έντονα χρώματα κερδίζει εντυπώσεις, ενώ το κείμενο περιορίζεται σε σύντομα κείμενα σε μορφή κόμικ κάποιες φορές. Στις τελευταίες σελίδες υπάρχουν τέσσερις δραστηριότητες για τους μικρούς μας φίλους για προβληματισμό: μια αγγελία για μια ξύστρα που χάθηκε και πρέπει να συμπληρώσουν τις λέξεις στα κενά με πληροφορίες για το συμβάν, μια ανοιχτή ερώτηση για να περιγράψουν τον τρόπο που θ΄αντιδρούσαν αν ήταν στη θέση του ήρωα της ιστορίας, να γράψουν μέσα σε σύννεφο τις σκέψεις των δύο παιδιών εκείνο το βράδυ και τέλος να συμπληρώσουν μια λίστα με τα απωλεσθέντα αντικείμενα μιας εικόνας στη σειρά και καταμέτρηση τους. Στην τρίτη δραστηριότητα θα μπορούσε να γίνει δραματοποίηση της σκηνής από δύο παιδιά και να ανταλλάξουν απόψεις μεταξύ τους αλλά και ν’ αλλάξουν ρόλους.
Το βιβλίο απευθύνεται κυρίως σε μαθητές της Β’ και της Γ’ τάξης αλλά μπορεί να διαβαστεί και από μικρότερα παιδιά, νηπιαγωγείου και Α’ τάξης δημοτικού. Συχνά στο σχολείο ένας εκπαιδευτικός αντιμετωπίζει περιστατικά μικροκλοπών και οφείλει να συμβουλεύει τα παιδιά και να επεμβαίνει με διακριτικό τρόπο στην επίλυση τους.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Δεν είμαι καρφί |
| Συγγραφέας: | Μαρία Ρουσάκη |
| Εικονογράφηση: | Μαντλέν Φροσό |
| Εκδόσεις: | Πατάκη, 2010 |
| Σελίδες: | 24 |
| Σειρά: | Χωρίς σωσίβιο, δελφινάκια |
| ISBN: | 978-960-16-3604-7 |
