Δεκαεπτά χρόνια πριν, το 2002, κυκλοφόρησε το βιβλίο Οδός Αθώων, θάλαμος 17, δεύτερο βιβλίο της τότε νέας στο χώρο συγγραφέα. Τόσα χρόνια άφησαν η Αλεξάνδρα Μητσιάλη και οι εκδόσεις Πατάκη για να φέρουν ξανά στα ράφια το βιβλίο, αυτή τη φορά με τον λιτό τίτλο “17”, σε αριθμητική γραφή μάλιστα.
Το 17 είναι η ιστορία της Μαρίνας που πέφτει τα χαράματα από τον τέταρτο όροφο του παλιού βενετσιάνικου διοικητηρίου, μόλις στα δεκαεφτά της. Είναι η ιστορία του Μάρκου Δουβένη που επιστρέφει, έξι μήνες μετά την τελική όπως πίστευε αποχώρησή του από το νησί, για να διευθετήσει παλιές υποθέσεις που δεν έκλεισαν ποτέ. Είναι η ιστορία της Έλλης Δεγκρίνη στην οποία πηγαίνει να πει όσα δεν μπόρεσε, όσα δεν πρόλαβε. Είναι η ιστορία του Ορέστη και της Σάρας. Είναι η ιστορία μιας ολόκληρης κοινωνίας που δεν αφορά μόνο στο νησί όπου διαδραματίζεται. Είναι η ιστορία πολλών μας.
Ποια μυστικά κρύβονται πίσω από τη ζωή και τον θάνατο της Μαρίνας; Πόσες σιωπές βοούν για να ακουστεί δυνατά η αλήθεια; Ένα βαθιά εσωτερικό, σαν μεγάλο κύμα που σιγοβράζει, με έναν κομψό λυρισμό, ευαισθησία και συνάμα σκληρότητα βιβλίο, μελετημένο στις αρκετές ιδιοσυγκρασίες και την τοποθέτησή τους στην ιστορία, ισορροπημένο μέσα στα πολλά πρόσωπα, τον χαρακτήρα της ελληνικής επαρχίας και κοινωνίας ευρύτερα, με γραφή που οπωσδήποτε κερδίζει από την πρώτη σελίδα (δίχως υπερβολή) το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
Η συγγραφέας κινείται εύστοχα μεταξύ σωστού και λάθους, περιφρόνησης και ενδιαφέροντος (ουκ ολίγες φορές μου ήρθε στο μυαλό το Le Mépris του Γκοντάρ), αναγέννησης και αυτοκαταστροφής και αφήνει να εκτοξεύονται βασικές παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας, της νεανικής φύσης καθώς συγκρούεται με τον συντηρητισμό και την υποκρισία, του εκπαιδευτικού συστήματος το οποίο στην Ελλάδα βρίθει προχειρότητας και ενίοτε αυταρχισμού και των ίδιων των ανθρώπων που ξεχνούν πως η μεγάλη επανάσταση συντελείται στους δρόμους της δικής τους ψυχής.
Το βιβλίο εντάχθηκε από τις εκδόσεις Πατάκη στην άτυπη υποκατηγορία των Cross Over μυθιστορημάτων με την χαρακτηριστική ένδειξη “Καμιά Λογοκρισία / Λογοτεχνία Cross Over, όπου εντάσσονται τα τελευταία χρόνια αρκετά σημαντικά βιβλία της νεανικής λογοτεχνίας, μετεξέλιξη και πιο ελκυστική τοποθέτηση των μυθιστορημάτων ενηλικίωσης όπως τα γνωρίζαμε (δείτε σχετικά το εξαιρετικό άρθρο του Μάνου Κοντολέων εδώ).
Πού βρίσκεται η λογοκρισία και γιατί ο εκδότης διαδηλώνει με αυτήν την ετικέτα; Ακριβώς στο γεγονός ότι ο έφηβος αναγνώστης δεν χρειάζεται να “προστατευτεί” από παλαιότερες επισημάνσεις καταλληλότητας όταν σε αυτά τα βιβλία (Όλος ο κόσμος στα χέρια σου, της Τζέννιφερ Νίβεν, Αμαρτωλή Πόλη, του Μάνου Κοντολέων κ.α.) προβάλλει ο ίδιος ο κόσμος της σημερινής κοινωνίας των εφήβων. Να προστατεύσεις έναν νέο να μην διαβάσει όσα μπορεί να δει γύρω του είναι τουλάχιστον υποκριτικό, τόσο που μου έρχεται και το Καμία Υποκρισία μαζί με το Λογοκρισία.
Ένα βιβλίο όπου διακρίνεις την βαθιά εσωτερική, επιθετική στις ιδέες, γραφή της συγγραφέα του έξοχου Ξυπόλητοι Ήρωες.
Εκδόσεις Πατάκη. Για αναγνώστες περίπου από 14-15 ετών.
ΥΓ: Δεν γνωρίζω την πρώτη έκδοση και αν υπήρξαν αλλαγές και πόσο εκτενείς στο κείμενο, οπότε δεν μπορώ να κρίνω κάποια πιθανή βελτίωση ή προσαρμογή του στην μετά δεκαεπτά ετών πραγματικότητα.
Διακρίσεις
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Δεκαεφτά |
| Συγγραφέας: | Αλεξάνδρα Μητσιάλη |
| Εξώφυλλο: | Θανάσης Γεωργίου |
| Εκδόσεις: | Πατάκη, Οκτώβριος 2019 |
| Διόρθωση: | Π. Κερασίδης, Θ. Κοκολόγος |
| Φιλμ: | Γιώργος Κεραμάς |
| Σελίδες: | 272 |
| Μέγεθος: | 14 Χ 20,5 |
| ISBN: | 978-960-16-8360-7 |
