Είχα την χαρά να διαβάσω αυτό το βιβλίο πριν εκδοθεί. Με κέρδισε αμέσως. Ο τρόπος που συνδιαλέγονταν, που ταίριαζαν για να το πω πολύ απλά, τα σκίτσα της Αιμιλίας Κονταίου με το ομοιοκατάληκτο, διαλογικό κείμενο της Κυριακής Φλουρή ήταν ισορροπημένος και όχι λίγες φορές ευφάνταστος.
– Εγώ θα κάνω τη μηλιά και εσύ το σκίουρο
– Μα δεν ξέρω να κάνω σκίουρους!
– Δεν πειράζει, ούτε εγώ ξέρω πώς είναι η μηλιά…
Θα κάνω μια ελιά ή μια ροδακινιά…
– Μα εγώ δεν έχω δει ποτέ σκίουρο!
– Δεν πειράζει. Κάνε ένα ζώο που να μοιάζει με σκίουρο.
– Μα δεν ξέρω… Κοίτα, βγήκε μια μουτζούρα.
– Καλέ, αυτό είναι μία σβούρα· βάλε τώρα δύο πόδια και δυο χέρια, και θα πάμε ως τα αστέρια…
Πρόκειται ουσιαστικά για ένα διαλογικό ποίημα που όχι μόνο απενοχοποιεί όλα τα παιδιά που “δεν μπορώ” και “δε ξέρω να ζωγραφίζω”, όλα τα παιδιά που θαυμάζουν άλλους όταν ζωγραφίζουν περίτεχνα ενώ την ίδια στιγμή εκείνα νιώθουν ακόμα πιο μειονεκτικά που δεν μπορούν να πλησιάσουν τέτοιες επιδόσεις, αλλά αναδεικνύει κάθε προσπάθεια παιδιού σε εν δυνάμει έργο τέχνης, δικαιώνοντας ακριβώς τον Πάμπλο Πικάσο όταν έλεγε “Μου πήρε τέσσερα χρόνια να μάθω να ζωγραφίζω σαν τον Ραφαήλ και μια ολόκληρη ζωή να μάθω να ζωγραφίζω σαν παιδί” (είχε πει κι άλλα ωραία ο Πικάσο για την υπόθεση ζωγραφική-παιδί αλλά τα κράτησα για το οπισθόφυλλο του βιβλίου). Γιατί τα παιδιά έχουν έναν εντελώς προσωπικό, αναντίγραφο εικαστικό κώδικα που πηγάζει από το ανεπηρέαστο και από το παρθένο που αναβλύζει από μέσα τους. Κι αυτό η συγγραφέας και η εικονογράφος το έχουν δει εμπράκτως στις ζωές του, το έχουν δουλέψει και τώρα το έβγαλαν αρμονικά σε αυτό το βιβλίο.
Σημαντικό έμμεσο μάθημα είναι αυτό το καλό σκούντηγμα που δίνει η Μουντζουρία σε όλους τους γονείς που βλέπουν το “ατάλαντο” παιδί τους να τραβάει άτακτες γραμμές, να στροβιλίζει τον μαρκαδόρο αέναα πάνω στο χαρτί και να μην παράγει τίποτα αναγνωρίσιμο, τίποτε για το οποίο θα μπορούν να παινευτούν έστω μέσα τους. Την ίδια ώρα, το “ατάλαντο” αυτό παιδί έχει δημιουργήσει ολόκληρα σύμπαντα, μορφές, ιστορίες, έχει βάλει διαλόγους, σου δείχνει και σου εξηγεί ακριβώς τι έχει ζωγραφίσει. Γιατί οι “μουντζούρες” του είναι όλα όσα έχει μέσα και ο τρόπος που μπόρεσε να τα αφήσει σε ένα χαρτί.
Όμορφο βιβλίο, λοιπόν, ευχάριστο, με παιγνιώδεις κι ενίοτε αστείους διαλόγους και διαρκώς μια ατμόσφαιρα ταξιδιού και ονειροπόλησης, αλλά και απρόσμενες παραπομπές που δίνουν πάσες για διαφορετικές αξιοποιήσεις. Και με εικονογράφηση όπου η Αιμιλία Κονταίου, ούτως ή άλλως ξεχωριστή καλλιτέχνης, για πρώτη φορά αισθάνθηκα ότι το άλλαξε τόσο πολύ κατηγορία το πράγμα. Τα σχέδιά της έχουν κάτι που σε εγκλωβίζει να τα κοιτάς, αιωρούνται μεταξύ παιδικού σκίτσου και δουλειά εικονογράφου, μεταξύ γραμμών και μορφών, μεταξύ μολυβιών και κολάζ, διαρκώς είναι κάτι και κάτι ακόμα και εν τέλει κανένα σκίτσο της δεν είναι ένα απλό, απολύτως προσδιορισμένο πράγμα, αλλά πάντα κάτι περισσότερο και κάτι άλλο. Κι αυτό κάνει το αποτέλεσμα πραγματικά μαγικό.
Εκδόσεις Βιβλιοσκόπιο. Προτείνεται.
https://www.facebook.com/biblioscopio.gr/videos/944171179292765/
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Βάλε λίγη Φαντασία ή αλλιώς μια Μουτζουρία! |
| Συγγραφέας: | Κυριακή Φλουρή |
| Εικονογράφηση: | Αιμιλία Κονταίου |
| Υπεύθυνη έκδοσης: | Ασπασία Μπουλαμάτση |
| Εκδόσεις: | Βιβλιοσκόπιο, Σεπτέμβριος 2019 |
| Επιμέλεια κειμένου: | Αμαλία Ζουμπουλάκη |
| Σελιδοποίηση, μακέτα εξωφύλλου | Σοφία Ζώρα |
| Σελίδες: | 40 |
| Μέγεθος: | 22 Χ 22 |
| ISBN: | 978-618-84400-1-2 |
