Αυτό δεν είναι παραμύθι, της Βάιβα Ρουτκάουσκαϊτε (εικ.: Λίνα Ριμπίνσκε)

Από την αρχή του κόσμου οι λέξεις ζουν στο Βασίλειο του Κόσμου. Κάποιες είναι μεγάλες όπως Σοκολάτα, Βερίκοκο. Κάποια είναι η μεγαλύτερη: Σκουληκομυρμηγκότρυπα. Κάποιες είναι ωραίες όπως το μέλι και η πίτσα και άλλες ίσως δεν είναι. Κάποιες είναι θυμωμένες όπως αποβολή, βρισιά και άλλες γλυκές όπως η αγκαλιά. Κάποιες είναι χαρούμενες σαν τη νίκη και την τύχη και άλλες λυπημένες, όπως το ΔΕΝ. Αυτή είναι η πιο δυστυχισμένη από όλες τις λέξεις. Γιατί ήταν η μόνη λέξη που κανείς δεν ήθελε για φίλο. Όπου κι αν πήγαινε, όλα άλλαζαν. Πήγαινε στο θέλω και γινότανε ΔΕΝ ΘΕΛΩ, πήγαινε στο εγώ και γινότανε ΕΓΩ ΔΕΝ. Κανείς δεν ήξερε τι να κάνει με το ΔΕΝ. Έτσι όλοι το απέφευγαν. Το ΔΕΝ εξαφανίστηκε. Άρχισαν να το αναζητούν. Παντού. Τους έλειπε πολύ το ΔΕΝ. Όταν ΔΕΝ ήθελαν να πάνε πουθενά, όταν ΔΕΝ μιλούσαν, σε ένα σωρό στιγμές που τελικά αποδείχθηκε πολύτιμο. Και τελικά βρήκαν έναν τρόπο να φέρουν πίσω αυτό το πολύτιμο ΔΕΝ…

Μια χαριτωμένη και έξυπνη ιστορία για τη δύναμη των λέξεων και κυρίως για τη δύναμη του “δεν”, αυτού του πανίσχυρου αρνητικού επιρρήματος (ή μορίου κατ’ άλλους) που αλλάζει άρδην νοήματα, σημασίες και ολόκληρες προτάσεις. Του “δεν” που μαζί με το “όχι” είναι οι δύο ισχυροί δυνάστες της αρνητικής πλευράς της ζωής μας, δίχως αυτό να είναι πάντα… αρνητικό. Όταν θέλουμε να δηλώσουμε άρνηση, αδυναμία, δυσκολία, μη θέληση, τότε το “δεν” είναι σωτήριο, λυτρωτικό. Και οφείλουμε να μαθαίνουμε στα παιδιά τη σωστή, ορθολογική χρήση του, καθώς αυτή θα μας σώσει από ακούσιες συναινέσεις, προβλήματα και άλλες δυσάρεστες καταστάσεις.

Η κατηγοριοποίηση των λέξεων σε κάποια σημεία της ιστορίας ως γλυκές, θυμωμένες κτλ είναι πολύ ενδιαφέρουσα αφού αναδεικνύει το φορτίο με το οποίο συνήθως έχουμε χρωματίσει τις λέξεις της ζωής μας. Και μάλιστα αυτό είναι μια εξαίρετη δραστηριότητα με τα παιδιά: να τους λες λέξεις και να σου λένε αν είναι γλυκές, ξινές, πικρές, ευχάριστες, δυσάρεστες, χαρούμενες, λυπημένες και άλλους χαρακτηρισμούς που θα σκεφθείτε, με αφορμή και το παρόν βιβλίο.

Η εικονογράφηση της πρωτοεμφανιζόμενης Λιθουανής Λίνα Ριμπίνσκε είναι παιχνιδιάρικη, σπιρτόζικη, εκφραστική, διεισδυτική στο κείμενο και σε αρκετές σελίδες γοητευτική. Είναι ένα καλό ντεμπούτο.