Διαβάζεται σε 3′- Ηλικιακό κοινό: 14+ – Λογοτεχνία για εφήβους και νέους
Η Emily Lockhart είναι μία από τις σπουδαιότερες μυθιστοριογράφους και μας έχει δώσει εξαιρετικά δείγματα. Συναρπαστικό, όμορφο και απίστευτα έξυπνο. Το Ήμασταν Ψεύτες θα μείνει αξέχαστο.
John Green, Νο 1 μπεστ σέλερ συγγραφέας στους New York Times
Από την πρώτη σελίδα σε πιάνει από τη μύτη η Λόκχαρτ. Ειλικρινά από την πρώτη σελίδα. Δείτε εκκίνηση:
Καλώς ήρθατε στην όμορφη οικογένεια Σινγκλέρ.
Κανείς δεν είναι εγκληματίας.
Κανείς δεν είναι εθισμένος.
Κανείς δεν είναι αποτυχημένος.
Οι Σινγκλέρ είναι αθλητικοί, ψηλοί και όμορφοι. Είμαστε μια παλιά, πλούσια οικογένεια Δημοκρατικών. Τα χαμόγελά μας είναι πλατιά, τα πιγούνια μας τετράγωνα και τα σερβίς μας στο τένις επιθετικά.
Δεν έχει σημασία αν το διαζύγιο ξεσκίζει τους μυς της καρδιάς μας, σε σημείο ώστε να δυσκολεύεται να χτυπήσει. Δεν έχει σημασία αν τα χρήματα του καταπιστεύματος εξαντλούνται∙ αν οι λογαριασμοί των πιστωτικών καρτών μένουν απλήρωτοι στον πάγκο της κουζίνας. Δεν έχει σημασία αν υπάρχει ένα σύμπλεγμα από μπουκάλια γεμάτα με χάπια πάνω στο κομοδίνο.
Δεν έχει σημασία αν ένας από εμάς είναι απελπισμένα, απελπισμένα ερωτευμένος.
Τόσο πολύ
ερωτευμένος
που πρέπει να ληφθούν
εξίσου απελπισμένα μέτρα.
Είμαστε Σινγκλέρ.
Κανείς δεν χρειάζεται φροντίδα.
Κανείς δεν κάνει λάθος.
Ζούμε, τουλάχιστον το καλοκαίρι, σε ένα ιδιωτικό νησί κοντά στην ακτή της Μασαχουσέτης.
Ίσως αυτό είναι το μόνο που πρέπει να γνωρίζετε.
Αυτή που αφηγείται είναι η σχεδόν 18χρονη Κέιντενς Σινγκλέρ Ίστμαν. Μαζί με τον Γκατ, τη Μίρεν και τον Τζόνι συναντιούνται στο νησί του Μπίτσγουντ όπου ξαναβρίσκει στη φιλία τους τη χαρά για τη ζωή. Μένουν στο Μικρό Σπίτι, όλη τη νύχτα μαζί, χωρίς τους γονείς τους το μεγαλύτερο διάστημα της μέρας. Κάνουν πράγματα μαζί, παίζουν παιχνίδια κρυμμένου θησαυρού εξερευνώντας το νησί, παίζουν τένις, κάνουν ιστιοπλοΐα, φτιάχνουν παγωτά, ξαπλώνουν στον ήλιο, ανάβουν φωτιές, λένε ιστορίες, μοιράζονται σκέψεις, όλες τις σκέψεις. Και ερωτεύονται.
Είχα φιλήσει ένα ασήμαντο αγόρι ή δύο ή τρία μέχρι τώρα.
Είχα χάσει τον μπαμπά μου.
Είχα έρθει εδώ, σ’ αυτό το νησί, από ένα σπίτι με δάκρυα και ψέματα
και είδα τον Γκατ,
και είδα το τριαντάφυλλο στο χέρι του,
και σε εκείνη τη μοναδική στιγμή, με το φως του ήλιου από το παράθυρο να λάμπει πάνω του,
τα μήλα στον πάγκο της κουζίνας,
τη μυρωδιά του ξύλου και το ωκεανού στον αέρα,
το ονόμασα αγάπη.
Η αφήγηση προχωρά. Γυρίζει πίσω, έρχεται ξανά μπροστά. Κι αυτό το παιχνίδι συνεχίζεται διαρκώς. Καλοκαίρι δεκαεφτά. Ή το καλοκαίρι που η παρέα μπήκε ή πέρασε τα δεκαεφτά της χρόνια. Ή κάπως έτσι. Είναι όλοι εκεί. Ξανά. Όπως το καλοκαίρι δεκαπέντε. Ή κάπως έτσι.
Θέλω να της πω ότι η μνήμη μου είναι σακατεμένη, ότι έχω τραυματικό εγκεφαλικό τραύμα. Θέλω να τη ρωτήσω για όλα όσα συνέβησαν το καλοκαίρι δεκαπέντε, να την κάνω να μου πει τις ιστορίες που η μαμά δεν θέλει να συζητήσει ή δεν ξέρει. Αλλά έχω μπροστά μου τη Μίρεν, που είναι τόσο φωτεινή. Δεν θέλω να νιώθει περισσότερο οίκτο για μένα απ’ αυτόν που ήδη νιώθει.
Ένα ατύχημα το καλοκαίρι δεκαπέντε. Η Κέιντενς χτύπησε στο κεφάλι, υποφέρει, έχει απώλεια μνήμης. Μνήμης! Οι μνήμες δεν συγχωρούν, οι αμνησίες δεν συγχωρούν δυο φορές. Μια φωτιά που καίει το Κλερμόντ. Μια γενικευμένη διαμάχη σε μια οικογένεια εν τέλει προβληματική. Μια επιπολαιότητα νεανική ή μια συνειδητή πράξη που έσωσε ή διέλυσε την παρέα των καλοκαιριών στο Μπίτσγουντ;
Τι γνωρίζει και τι αποκρύπτει ο παππούς Χάρις; Γιατί έχτισε στη θέση του παλιού σπιτιού ένα μοντέρνο κτίσμα μετά από εκείνη τη φωτιά; Τι στ΄αλήθεια συμβαίνει στην οικογένεια Σινγκλέρ; Γιατί η Κέιντενς ακολουθεί ένα πρότζεκτ να χαρίζει κάθε μέρα και από κάτι δικό της; Τι δεν θυμάται; Πόσο την απειλεί η μνήμη της και πόσο επιλεκτική είναι; Γιατί υπήρξε καλοκαίρι δεκαπέντε και καλοκαίρι δεκαεφτά αλλά όχι δεκάξι; Ποιοι είναι οι Ψεύτες και γιατί λέγονται έτσι; Πού μπορείς να φτάσεις για να βγεις από τα καλούπια που σου έφτιαξε η οικογένειά σου και η επιφάνειά της; Πόσο μπορεί να σε αλλάξει το χρήμα, τα προνόμια, η ασφάλεια; Τι μπορεί να γίνει στάχτη κάτω από μια φωτιά που θυμίζει επανάσταση;
Η Λόκχαρτ δεν επιλέγει μια εξ ορισμού προβληματική κατάσταση, μια οικογένεια με πρώην ή νυν τοξικομανείς, διαζευγμένους, αλκοολικούς, στη φτώχεια, γεμάτους συνήθη λογοτεχνικά αδιέξοδα και στερεότυπα. Αυτούς τους αποδομείς ή τους εξυψώνεις εύκολα. Αντιθέτως, πηγαίνει σε μια πεντακάθαρη βιτρίνα, μια οικογένεια ευκατάστατη, λαμπρή, δημοκρατική, φανταχτερή, από εκείνες που οι ανυποψίαστοι δεν περιμένουν παρεκτροπές και θρηνητικά σάβανα. Σκληροί σαν διαμάντια, εύθραυστοι σαν κρύσταλλα, τρέμοντας πάνω στο επίκεντρο ενός σεισμού που δεν προβλέπεις αλλά περιμένεις κάποτε.
Η τέλεια ζωή, η επιτυχημένη οικογένεια, το success story γίνεται θρύψαλα στα χέρια της Λόκχαρτ, η οποία μας οδηγεί βήμα βήμα στην αγκαλιά της πρωταγωνίστριάς της, Κέιντενς, την οποία συμπαθούμε, ακολούθως πιάνουμε τον εαυτό μας να συμπάσχει μαζί της και στο τέλος βλέπουμε τη συντριβή και τον θρήνο της ως δική μας υπόθεση. Η λύτρωση είναι αμφιλεγόμενη μέσα και έξω από την Κέιντενς, μέσα και έξω από εμάς.
Ξάπλωσα στο σκοτεινό δωμάτιο νιώθοντας απεγνωσμένη λύπη για τον εαυτό μου. Η επιλεκτική αμνησία μου δεν βοηθά τα φαντάσματα της μνήμης να συναρμολογήσουν τη μέρα του ατυχήματος.
Είναι ένα μυθιστόρημα για τη μνήμη, τη λήθη και για τις επιλεκτικές εκδοχές τους. Η Λόκχαρτ χτίζει πάνω στην αμνησία της ηρωίδας της και δημιουργεί περίτεχνα μία ιστορία μυστηρίου όπου όλα μπορεί να έχουν ή να μην έχουν συμβεί, όλα μπορεί να έγιναν ή να είναι θολές εικόνες, ανακλήσεις, ευσεβείς πόθοι, όψιμες ανακατασκευές ή ψευδαισθήσεις της. Αυτή η ακροβασία μας μαζί της, με τους πονοκεφάλους και τις εικόνες που ανασύρει, με την αλήθεια που όλοι κρύβουν και η Κέιντενς δεν γνωρίζει, είναι το περιτύλιγμα μιας ευρύτερης σύνθεσης όπου χρήματα, οικονομική επιφάνεια, επιλογές με μάλλον ταξικό πρόσημο, προσποίηση και συμπεριφορές που αποσκοπούν στην εύνοια, γνώση, άγνοια και τα μεταξύ τους στάδια συμπλέκονται και αναδύονται μέσα από αυτή την παράξενη κοφτή αφήγηση. Ο κατακερματισμός των προτάσεών της, αυτός ο ιδιαιτέρως βραχυπερίοδος λόγος, σαν μια ανάσα που λαχανιάζει, σαν ένας νους που πασχίζει να θυμηθεί, θα σας παραπέμψει σε μια ατμόσφαιρα ελεύθερης ποίησης∙ είτε θα λατρέψετε αυτή τη γραφή, όπως ο γράφων και μερικά εκατομμύρια ακόμα που από την πρώτη σελίδα εγκλωβίστηκαν στο ψυχολογικό παιχνίδι της Κέιντενς μέσω της Έμιλι Λόκχαρτ, είτε θα σας σηκώσει ένα τείχος που δε θα μπορείτε να περάσετε, ασυνήθιστοι σε αυτόν τον ποιητικό χάρτη που ξεδιπλώνει μπροστά σας η συγγραφέας.
Δίπλα από την κεντρική ηρωίδα και αφηγήτρια, κοιτάμε τα συντρίμμια της ψυχής των τριών αδερφών, οι οποίες θρηνούν και διεκδικούν κάτω από τη σκιά του πατριάρχη παππού μια περιουσία που καταπίνει τις προσωπικότητές τους. Και πιο πέρα από αυτές τον ερωτεύσιμο Γκατ, τον μόνο ξένο σε αυτή την οικογένεια, εκείνο που βάζει ένα φιτίλι νεομαρξισμού στις σκέψεις των τριών συνομηλίκων του: πλούτος, ιδιοκτησία, εργασία, φτώχεια.
Σασπένς και η δέουσα ανατροπή στο τέλος όπου όλα μπαίνουν στη θέση τους, όλα βρίσκουν τη σειρά τους και το ανεπιτήδευτο χάος αποκτά τάξη. Οι ιριδισμοί του πεντακάθαρου καθρέφτη των Σινγκέρ αντανακλούν παντού. Από ατελείς ανθρώπους που προχωρούν σε τέλειες επανασταστικές πράξεις οι οποίες συντρίβονται, όπως αποκαθηλώνεται το ψέμα από την αλήθεια (α+λήθη). Αλλά στο τέλος, τι είναι αλήθεια τελικά;
Από εκείνο το καλοκαίρι θυμάμαι…
Να ερωτεύομαι τον Γκατ.
Το τριαντάφυλλό του για τη Ρακέλ και τη νύχτα μου γεμάτη κρασί και θυμό.
Το νυχτερινό κολύμπι.
Να φιλάω τον Γκατ στη σοφίτα.
Την κούνια από λάστιχο αυτοκινήτου, το υπόγειο, το περιμετρικό μονοπάτι.
Τον Γκατ να με βλέπει να αιμορραγώ.
Το χέρι της Μίρεν να κρατάει ένα δοχείο με βενζίνη.
Τα πόδια του Τζόνι να τρέχουν κατεβαίνοντας προς το λεμβοστάσιο.
Και εμάς τους τέσσερις Ψεύτες να γελάμε.
Εγώ, ο Τζόνι, η Μίρεν και ο Γκατ.
Ποιοι ήμασταν;
Πού ήμασταν;
Δεν ξέρω…
Η νιότη που εχθρεύεται τον βάλτο, που θέλει να δει φωτιά και αναγέννηση από τις στάχτες. Αυτή είναι που δοκιμάζει τις αντοχές, τις δικές της και των ενήλικων του περιβάλλοντός τους, αυτή είναι που αρνείται να πορευθεί με παλιές προσευχές, γονυκλισίες και συμβιβασμούς. Κάποτε τα καταφέρνει. Κάποτε ψεύδεται και το ξέρει.
“Συνδυάζει το παιχνίδι με το μυαλό του αναγνώστη με ένα τόσο έντονο συναισθηματικό στοιχείο ώστε μου ήταν αδύνατον να πω ‘όχι’ στην πρόταση που μου έκαναν οι εκδόσεις Διόπτρα για να το μεταφράσω. Η συγγραφέας παίρνει ένα κορίτσι που εικονικά έχει μια τέλεια ζωή και γνωρίζει έναν πρώτο μεγάλο έρωτα και μας κάνει όχι μόνο να την συμπονέσουμε για όσα άθλια πρέπει να ζει μέσα στην προβληματική οικογένειά της και μετά το περίεργο ατύχημα που δεν μπορεί να θυμηθεί, αλλά να την αγαπήσουμε πραγματικά. Και να διαλυθούμε μαζί της, όταν ανακαλύπτουμε την αλήθεια για αυτό που της συνέβη“. Ο συγγραφέας και μεταφραστής του βιβλίου στα ελληνικά, Πολυχρόνης Κουτσάκης, έδωσε το μεστό στίγμα του βιβλίου μέσα σε λίγες λέξεις. Του ανήκει ένα μερίδιο από την απόλαυση της ανάγνωσής του.
Εντυπωσιακό παράρτημα οι σκέψεις της ίδιας της συγγραφέα για το βιβλίο της καθώς το συνέλαβε και το απέστειλε στους εκδότες της, για το πώς το εμπνεύστηκε και το έγραψε.
Νούμερο ένα best seller των New York Times. Καλύτερο Young Adult μυθιστόρημα στο Goodreads.
Για αναγνώστες από 14-15 περίπου ετών.
Εκδόσεις Διόπτρα.
Απόσπασμα
Διαβάστε απόσπασμα εδώ
Διακρίσεις
No1 best seller των New York Times
Καλύτερο Young Adult στο Goodreads
Με μια ματιά
- Είναι ένα μυθιστόρημα για τη μνήμη, τη λήθη και για τις επιλεκτικές εκδοχές τους. Η Λόκχαρτ χτίζει πάνω στην αμνησία της ηρωίδας της και δημιουργεί περίτεχνα μία ιστορία μυστηρίου όπου όλα μπορεί να έχουν ή να μην έχουν συμβεί, όλα μπορεί να έγιναν ή να είναι θολές εικόνες, ανακλήσεις, ευσεβείς πόθοι, όψιμες ανακατασκευές ή ψευδαισθήσεις της.
- Η τέλεια ζωή, η επιτυχημένη οικογένεια, το success story γίνεται θρύψαλα στα χέρια της Λόκχαρτ, η οποία μας οδηγεί βήμα βήμα στην αγκαλιά της πρωταγωνίστριάς της, Κέιντενς, την οποία συμπαθούμε, ακολούθως πιάνουμε τον εαυτό μας να συμπάσχει μαζί της και στο τέλος βλέπουμε τη συντριβή και τον θρήνο της ως δική μας υπόθεση.
- Σασπένς και η δέουσα ανατροπή στο τέλος όπου όλα μπαίνουν στη θέση τους, όλα βρίσκουν τη σειρά τους και το ανεπιτήδευτο χάος αποκτά τάξη. Οι ιριδισμοί του πεντακάθαρου καθρέφτη των Σινγκέρ αντανακλούν παντού. Από ατελείς ανθρώπους που προχωρούν σε τέλειες επανασταστικές πράξεις οι οποίες συντρίβονται, όπως αποκαθηλώνεται το ψέμα από την αλήθεια (α+λήθη). Αλλά στο τέλος, τι είναι αλήθεια τελικά;
Το Soundtrack του βιβλίου
Things We Lost In The Fire – Bastille Lyrics
 TAYTOTHTA |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Ήμασταν ψεύτες |
| Τίτλος πρωτοτύπου: | We were liars |
| Συγγραφέας: | Emily Lockhart |
| Σχεδ. εξφύλλου: | Ελένη Οικονόμου, Διόπτρα |
| Εκδόσεις: | Διόπτρα, 22 Σεπτεμβρίου 2021 |
| Μετάφραση: | Πολυχρόνης Κουτσάκης |
| Επιμέλεια: | Μαρία Οικονομίδου |
| Σελιδοποίηση: | Ηλίας Σούφρας, Διόπτρα |
| Σελίδες: | 312 |
| Μέγεθος: | 14 Χ 20,5 |
| ISBN: | 978-960-653-511-6 |
