Διαβάζεται σε 3′- Περιέχει απόσπασμα- Ηλικιακό κοινό: 5+ (target 5-7) – Εικονογραφημένο βιβλίο
Ο χρόνος δεν υπάρχει, είναι μια ανθρώπινη επινόηση και εξυπηρετεί ανθρώπινες ανάγκες.
Άλμπερτ Αϊνστάιν
Το πρόβλημα είναι ότι νομίζετε πως έχετε χρόνο.
Βούδας
Πού πάει ο καιρός που φεύγει κι όταν φτάνει ξαναφεύγει; Υπάρχει ο χρόνος; Κυλά όπως πιστεύουμε από το παρελθόν προς το μέλλον με εμάς κάπου στη μέση που λέγεται παρόν; Μήπως περνάμε εμείς μέσα από τον χρόνο; Είναι δύσκολη η σχέση μας με τον χρόνο. Είναι δύσκολη η κίνησή μας μέσα στη ζωή. Στην ευθύγραμμη ζωή μας, ο χρόνος κυλά, τικ-τακ και πίσω δεν γυρνά. Αυτή η σχέση δομείται δύσκολα με τα παιδιά. Δεν μπορούν να αντιληφθούν τον χρόνο, την κίνησή του, την επιρροή του στις ζωές μας. Από το πρωί -βράδυ μέχρι το “σε λίγο” κυλά πολύ νερό στο αυλάκι. Και τα παιδιά δουλεύουν για καιρό αυτή τη σχέση. Με τα ρολόγια που μετρούν στο χρόνο και τα κοιτούν κάπως αμήχανα να κυλούν αργά αργά. Ρολόγια που αργότερα θα τα κυνηγούν σε υποχρεώσεις και διαδικασίες. “Τρέξε, θ’ αργήσεις”.
Στο πατρικό μου, μέχρι και την εφηβεία μου περίπου, είχαμε έναν κούκο. Τον είχε πάρει ο πατέρας μου. Κάθε μία ώρα πεταγόταν και… “κούκου” ζωντάνευε με τη φωνή του το συχνά βουβό σπίτι. Ο θείος μου έλεγε “φέρε τη σφεντόνα, μωρέ” όταν του έκοβε τη χολή καμιά φορά με τις απροειδοποίητες εξόδους του. Δεν ήταν όμως όλοι οι κούκοι της αγοράς έτσι. Κάποιοι είχαν άλλη συναίσθηση.
Να, αυτός στο βιβλίο της Σοφίας Δάρτζαλη ήταν πολύ διαφορετικός. Ήταν το δώρο του παππού την ημέρα που γεννήθηκε. Ένα σπίτι που μέσα του ζούσε ένας κούκος. Έβγαινε κι αυτός ανά μία ώρα και το ανακοίνωνε. Αλλά αυτός έκανε πολλά ακόμα. Μετρούσε τον χρόνο, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα, τους ανθρώπους, τις σκέψεις, τις ζωές τους. Επικοινωνούσε με τους ανθρώπους του σπιτιού, τους θύμιζε τι έχουν να κάνουν.
Μεγάλωνε ο μικρός, καμάρωνε ο κούκος, τον νοιαζόταν, το μέλλον του σκεφτόταν. Και μεγάλωσε κι άλλο ο άλλοτε μικρός. Και τον κούκο δεν τον άφησε ποτέ. Ακόμα κι όταν έφυγε από το σπίτι τον πήρε μαζί του. Και το αγόρι έγινε άντρας. Γιατί ο καιρός περνάει. Και ο κούκος πάντα μαζί του. Στις χαρές, στις λύπες, στις παρουσίες, στις απουσίες. “Κούκου, είμαι εδώ”.
Και ο καιρός πέρασε κι άλλο. Κι άλλο. Και οι δυο τους ήταν πάντοτε αχώριστοι. Μέχρι το τέλος…
Με λυρισμό, γλαφυρότητα και ατμόσφαιρα που συγκινεί, η Σοφία Δάρτζαλη παραδίδει μια τρυφερή ιστορία ιδιαίτερου συναισθηματικού δεσμού ανθρώπου με αντικείμενο, ο οποίος εξελίσσεται σε μια καθοριστική σχέση ζωής και για τους δυο. Ο χρόνος που περνά υποδηλώνεται με διάφορους ενδιαφέροντες τρόπους, το μεγάλωμα του ήρωα δίνεται με λόγια, αλλά και με τις εικόνες που λειτουργούν επιδραστικά. Το μωρό γίνεται αγόρι, κατόπιν άντρας, ενώ ο κούκος πάντα εκεί, σχεδόν άφθαρτος, παρακολουθώντας με ενδιαφέρον και αγάπη τη ζωή του. Ακόμα και μετά το τέλος, ο άντρας συνεχίζει να ενδιαφέρεται για όσα συμβαίνουν στη ζωή των αγαπημένων του, αποστέλλοντας τον μικρό Ερμή της ζωής του ως αγγελιαφόρο αγάπης. Αυτός ο μικρός Ερμής, ακόμα και τότε, θα είναι εκεί, θα συνεχίσει τη ζωή του στη ζωή εκείνων που αφήνεις πίσω σου. Είναι το διαφορετικό προσδόκιμο ζωής που επιτρέπει στον κούκο να συνεχίσει.
Ενδιαφέρον στοιχείο στην ιστορία της Σ. Δάρτζαλη είναι η πορεία του ανθρώπου από τη γέννηση ως το τέλος, ενώ το αντικείμενο, το “άψυχο”, παραμένει. Δηλαδή, η συγγραφέας δεν υιοθετεί τη συνήθη στα παιδικά βιβλία φόρμα για την απώλεια αντικειμένου, αλλά την αντίστροφη. Και αυτή της η επιλογή φανερώνει, με το πέρασμα του χρόνου, την φθαρτή φύση του ανθρώπου, αυτή που είναι σημαντικό να εντυπώνεται στο βλέμμα των παιδιών, σε αντίθεση με εκείνη των αντικειμένων που είναι απροσδιόριστη και σχετίζεται σχεδόν πάντα με τον σεβασμό και την αγάπη που επιδεικνύουν οι άνθρωποι προς αυτά. Δηλαδή, τι θα είχε συμβεί αν πολύ απλά το αγόρι άφηνε πίσω του τον κούκο και δεν τον έπαιρνε μαζί του; Ή αν, όπως ο γράφων, του χάλαγε τα ελατήρια στην περιέργειά του να δει πώς δουλεύει; Είναι μια μελέτη θανάτου η ζωή μας, δεν είναι για ξόδεμα σε αλαφράδες μόνο η σκέψη μας.
Θεωρώ ότι στο βιβλίο γινόμαστε μάρτυρας ίσως της πιο ώριμης, πιο εικαστικά ψαγμένης δουλειάς της Σάντρας Ελευθερίου που έχει δουλέψει εξαιρετικά τα υλικά, τις φόρμες, τις γραμμές, την ατμόσφαιρα που αποπνέουν οι αποχρώσεις της παλέτας της. Όλες οι εικόνες της συμπλέκονται ιδιαιτέρως καλά με το κείμενο της συγγραφέα, φανερώνοντας μια αξιοπρόσεκτη συνεργασία όπου κείμενο και εικονογράφηση σέβονται το ένα το άλλο δίνοντας τον χώρο που πρέπει για να γίνουν αυτές οι δύο παράλληλες αφηγήσεις, κειμενική και οπτική. Η δουλειά της με το μαύρο, τις γραμμές του, τα γρανάζια, τους αριθμούς του ρολογιού, τις σκιές του αλλά και το παιχνίδι της αντίθεσης με άλλα χρώματα, με αιχμαλώτισαν και θεωρώ ότι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο να μην χαθεί ένα τόσο αξιόλογο κείμενο.
Για αναγνώστες από 4,5-5 ετών περίπου.
Εκδόσεις Μεταίχμιο.
Απόσπασμα
Διακρίσεις
Με μια ματιά
- Με λυρισμό, γλαφυρότητα και ατμόσφαιρα που συγκινεί, η Σοφία Δάρτζαλη παραδίδει μια τρυφερή ιστορία ιδιαίτερου συναισθηματικού δεσμού ανθρώπου με αντικείμενο, ο οποίος εξελίσσεται σε μια καθοριστική σχέση ζωής και για τους δυο.
- Η πιο εικαστικά ψαγμένη δουλειά της Σάντρας Ελευθερίου που έχει δουλέψει εξαιρετικά τα υλικά, τις φόρμες, τις γραμμές, την ατμόσφαιρα που αποπνέουν οι αποχρώσεις της παλέτας της. Όλες οι εικόνες της συμπλέκονται ιδιαιτέρως καλά με το κείμενο της συγγραφέα, φανερώνοντας μια αξιοπρόσεκτη συνεργασία όπου κείμενο και εικονογράφηση σέβονται το ένα το άλλο δίνοντας τον χώρο που πρέπει για να γίνουν αυτές οι δύο παράλληλες αφηγήσεις, κειμενική και οπτική.
Το Soundtrack του βιβλίου
Κώστας Τουρνάς – Ο Χρόνος Ο Καλύτερος
 TAYTOTHTA |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Έχεις λίγο χρόνο; |
| Συγγραφέας: | Σοφία Δάρτζαλη |
| Εικονογράφηση: | Σάντρα Ελευθερίου |
| Εκδόσεις: | Μεταίχμιο, Απρίλιος 2021 |
| Προσαρμογή εξωφ.: | Γιώργος Παναρετάκης |
| Διορθώσεις: | Θοδωρής Τσώλης |
| Σελίδες: | 36 |
| Μέγεθος: | 21 Χ 28 |
| ISBN: | 978-618-03-2427-3 |
