Διαβάζεται σε 4′- Ηλικιακό κοινό: 6+ (target 6-11) – Εικονογραφημένο βιβλίο για παιδιά
Σηκώθηκε και πλησίασε στο παράθυρο. Στο περβάζι, είδε τα σκούρα φασόλια. Άνοιξε το τζάμι και τα πήρε. Κι όπως τα έσφιξε στην παλάμη του, έσπασαν -κρικ κρακ- και η χούφτα του γέμισε μικρούς σπόρους.
Η Τασούλα Τσιλιμένη και η Χαρά Μαραντίδου δημιουργούν ένα αισθητικό κομψοτέχνημα.
Περί τίνος πρόκειται
Σε μια γκρίζα και άχρωμη πόλη ζούσε κάποτε μόνος του, σε ένα σπίτι σαν όλα τ’ άλλα, ένας άντρας. Ξυπνούσε νωρίς το πρωί, έτρεχε να προλάβει το λεωφορείο και καθόταν σκυμμένος στο γραφείο του μέχρι που νύχτωνε. Η γκριζάδα τον είχα κουράσει πολύ, τόσο που δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτε άλλο. Έγινε ένας γκρίζος άνθρωπος σε μια γκρίζα πόλη, δίχως κέφι ούτε να περπατήσει στη γειτονιά, ούτε να τηλεφωνήσει στον φίλο του που έμενε στην άλλη άκρη της πόλης. “Την Κυριακή. Καλύτερα την Κυριακή που θα έχω χρόνο” έλεγε ξεπλένοντας το πιάτο του. Αλλά οι Κυριακές περνούσαν και τίποτα δεν άλλαζε.
Ένα απόγευμα, ο άνεμος έκανε φουουου όσο πιο δυνατά μπορούσε και σήκωσε ψηλά ό,τι γινόταν να σηκωθεί. Ο άντρας ένιωσε τον αέρα και αποφάσισε να περπατήσει. Στα πόδια του είδε ένα τσαμπί φασόλια∙ τα κλώτσησε μακριά. Αλλά ο άνεμος… Τα βρήκε ξανά και ξανά μπροστά του. Σκέφτηκε ότι ο άνεμος έπαιζε μαζί του. Γύρισε σπίτι και ξάπλωσε. “Ο αέρας απόψε θα τα διαλύσει όλα”, σκέφτηκε. Πλησίασε το παράθυρο. Ξανά τα φασόλια. Άνοιξε το τζάμι και τα πήρε, τα μύρισε, τα ζούληξε, αλλά δεν τα πέταξε αυτή τη φορά. “Θα τους φυτέψω”, σκέφτηκε για τους μικρούς σπόρους που βγήκαν από τα φασόλια στη χούφτα του. Αυτή η απόφασή του θα άλλαζε τη ζωή του και λίγα περισσότερα από αυτήν…
Εστιάζοντας
Σε μια γκρίζα πόλη, είναι δύσκολο να μη γίνεις γκρι. Κι η Τασούλα Τσιλιμένη φτιάχνει έναν τέτοιο ήρωα, γκρίζο, άχρωμο, συνηθισμένο, μοναχικό, απροσπέλαστο από τη χαρά και το απρόσμενο. Τον τοποθετεί σε ένα άχρονο, ίσως δυστοπικό μέλλον, όπου οι άνθρωποι έχουν συμβιβαστεί με τις γκρίζες πόλεις τους, που κλωτσάνε τους σπόρους που βρίσκονται στα πόδια τους. Ο αγέρας, ένα εκ των τεσσάρων δομικών στοιχείων της φύσης (νερό, φωτιά, γη τα άλλα τρία) γίνεται ο μέγας συνωμότης και ζωοδότης, ο δάχτυλος της φύσης που φυσά για να δείξει τη δύναμή του, για να εμφυσήσει την ανάσα ξανά μέσα στους πνεύμονες. Φυσά κι ανακατεύει το τοπίο και την τύχη των ανθρώπων. Και δεν παραδίδεται. Φυσά και ξαναφυσά, επιμένει, σφυροκοπά την γκρίζα καρδιά των ανθρώπων.
Ο ήρωας δέχεται μια πρώτη βολή κάμψης. Περιεργάζεται τους σπόρους, τους φυτεύει, δείχνει μια κάποια υπομονή. Κι ύστερα ο κόσμος αλλάζει. Οι ροζ κουτσουπιές, σε μια σαγηνευτική πάνοψη της Χαράς Μαραντίδου, φανερώνουν πόσα μπορούν να κερδηθούν αν συνωμοτήσεις με τη φύση, όχι επειδή το θες πολύ, αλλά επειδή ίσως ένα παλιό ένστικτο σε οδηγεί να μην παραδώσεις ακόμα την ταυτότητα του ανθρώπου.
Η πόλις αλλάζει γιατί άλλαξες εσύ. Μην παραδίνεσαι, δώσε τη μάχη, ξαναθυμήσου ποιος είσαι, τηλεφώνησε στον φίλο, δείτε τον κόσμο ξανά. Αυτή τη μοναδική σχέση των ανθρώπων με τη φύση, στην οποία ζήσαμε για εκατομμύρια χρόνια προτού απομακρυνθούμε τόσο πολύ από κοντά της.
Η Τασούλα Τσιλιμένη, που αγαπά την ποίηση και την έχει προσφέρει σε ενήλικες αναγνώστες, εδώ χρησιμοποιεί αυτό το ποιητικό της υπόβαθρο για να προσφέρει μέσα από μια λεπτοδουλεμένη αφήγηση μια ιστορία που ομορφαίνει κάθε αναγνώστη/αναγνώστρια πρόταση την πρόταση. Με κέντρο έναν άνθρωπο, μια πόλη και ένα δέντρο, η συγγραφέας ορίζει και θεσμοθετεί την προσπάθεια για ομορφιά και ανάταξη ως την πλέον αγωνιώδη προτεραιότητα των ανθρώπων, έστω κάποιων, προκειμένου να αποφευχθεί η εργώδης ψυχική -πρωτίστως- κατάρρευσή μας. Η προσπάθεια του ανθρώπου, ενός συγκεκριμένου στην αρχή και κατόπιν περισσότερων στο πρόσωπό του (αφού το “Σε μια γκρίζα και άχρωμη πόλη…” γίνεται “Σε μια πόλη σαν όλες τις πόλεις“) δίνει ελπίδα και μήνυμα που έρχεται από τον τίτλο: Ένα δέντρο μεγαλώνει παντού. Με το παντού να αποτελεί έναν τοπικό προσδιορισμό που μεταβολίζει το καλό σε κάθε γειτονιά, σαν αυτές που ξέρουμε οι περισσότεροι κάτοικοι των αστικών κέντρων.
Για μια περιβαλλοντική συνείδηση και ευαισθητοποίηση σύγχρονη∙ για μια άλλη αντίληψη των πόλεων∙ για την αίσθηση του προσωπικού χρέους και της ατομικής ευθύνης∙ για την ομορφιά που οφείλει να αντικαταστήσει το γκρίζο μέσα κι έξω μας. Για τόσα πολλά που διακλαδώνονται γύρω από το δέντρο, ως σημείο αναφοράς και σύμβολο και συνεκτικός ιστός και ορόσημο και τοπόσημο.
Η Χαρά Μαραντίδου φτιάχνει μια εικονογραφική κοινότητα απογείωσης της αισθητικής, μετατρέποντας κάθε σημείο, κάθε σχέδιο σε μια οπτική απόλαυση, όπου το βλέμμα εξερευνά γεωμετρίες, γραμμές, μορφές, αποχρώσεις, τις ματιέρες στο σύνολό τους. Αυθεντική δουλειά από μια δημιουργό που πρέπει να προσέξετε ιδιαιτέρως.
Η υλικότητα της έκδοσης, από το εξώφυλλο, τα αυτιά και το εσώφυλλο που αναπτύσσεται, μέχρι την υφή του χαρτιού και την εκτύπωση των αποχρώσεων είναι της υψηλότερης ποιότητας.
Εξαίρετη έκδοση.
Για αναγνώστες από 6 περίπου ετών.
Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο.
Δείτε το βιβλίο στις Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο εδώ
Η Τασούλα Τσιλιμένη γράφει για το πώς εμπνεύστηκε την ιστορία της:
Επιστρέφοντας στα παιδικά μου χρόνια, στην ηλικία των 6-7 μια εικόνα κυριαρχεί μέσα μου: τα μεγάλα ανθισμένα δέντρα στη γειτονιά (αχλαδιές) κι εγώ με τη φίλη μου ξαπλωμένες κάτω από αυτόν τον ολάνθιστο ουρανό να σχεδιάζουμε τα παιχνίδια μας, να συζητάμε και να ονειρευόμαστε με την συνοδεία του βόμβου των μελισσών που είχαν στήσει πανηγύρι και μια ευωδιά που έχει κολλήσει στη μύτη μου μέχρι σήμερα. Σε αυτά τα δέντρα κατέφευγα σε κάθε περίσταση, χαράς, λύπης, απογοήτευσης…
Δεν ξέρω αν εγώ με την ψυχή μου έσκαψα και άγγιξα τις ρίζες τους ή αν αυτά με έκλεισαν σε εκείνη την αγκαλιά, ή και ακόμη αν όλο αυτό έδεσε και με τα παραμύθια της γιαγιάς με τα πυκνά τους δάση, αλλά τα δέντρα είναι μέσα μου. Νιώθω η ίδια …δέντρο, που ανθίζει, καρποφορεί, χάνει τα φύλλα του, γυμνώνεται και …ξαναπροσπαθεί κι ανθίζει. Η αγάπη μου γι αυτά διαποτίζει και τα κείμενά μου συχνά, με αποτέλεσμα το δέντρο να βρίσκεται σε πολλά βιβλία μου (για παιδιά ή ενηλίκους), αναφέρω κάποιους τίτλους «Δέντρο από αγάπη, Το μήνυμα της αγάπης, Η γυναίκα δέντρο, κ.ά.
Ίσως από τότε να με διακατέχει η συνήθεια που εμφανίστηκε στην ωριμότητά μου, να κόβω κλαράκια από θάμνους, διάφορα λουλούδια και να μαζεύω σπόρους που τους φυτεύω όπου βρω χώμα. Θυμάμαι από ένα ταξίδι μου στη Νέα Υόρκη φθινόπωρο, βρέθηκα στο ωραίο υπαίθριο καφέ της Βιβλιοθήκης με όμορφα ανθισμένα φυτά τριγύρω. Κάποια από αυτά είχαν ήδη περάσει στην ωρίμανση και είχαν σπόρους. Έβαλα κάποιους στην τσέπη μου και τώρα στο μικρό πάρκο της γειτονιάς μου που φιλοξένησε τους σπόρους αυτούς, κάθε φθινόπωρο όλο και αυξάνονται εκείνα τα λουλούδια-μετανάστες. Και το μικρό μου παρτέρι γεμίζει μοβ άνθη ενός φυτού που δεν ξέρω το όνομά του και που είναι κοινό και στη χώρα μας, αλλά εγώ είχα φέρει σπόρους από τον κήπο του μουσείου του Γκιουλπεκιάν, από ένα ταξίδι μου στη Λισαβόνα.
Θεωρώ ότι τα δέντρα καθρεφτίζουν αλληγορικά την πορεία του ανθρώπου. Και ως τμήμα του φυσικού τοπίου από τα πιο δυνατά έχουν τη δύναμη να επηρεάζουν τον ψυχισμό μας.
Με την ιστορία αυτή θέλω να αναδείξω την προσπάθεια την ατομική του καθένα να σχεδιάσει ή να αλλάξει ό,τι δεν τον ικανοποιεί. Και ότι όλα μπορεί να γίνουν διαφορετικά με τις δικές μας αποφάσεις χωρίς πάντα να αποδίδουμε μόνο ευθύνες παραμένοντας απαθείς και άπραγοι, αφήνοντας άλλους να ορίζουν την καθημερινότητά μας. Πιστεύω στην ατομική ευθύνη και στις δυνάμεις του καθένα. Έτσι όπως τα δέντρα, μολονότι ακίνητα στο ίδιο σημείο, ακόμη και όταν «σιωπούν» δουλεύουν έχοντας μόνο ως στόχο την ανθοφορία που θα φέρει τους καρπούς.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος πάντα μάθαινε από τη φύση κι αυτή απλόχερα χάριζε. Ας την επαναφέρουμε στο περιβάλλον μας με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας.
 |
|
|---|---|
| TAYTOTHTA | |
| Τίτλος: | Ένα δέντρο μεγαλώνει παντού |
| Συγγραφέας: | |
| Εικονογράφος: | |
| Εκδόσεις: | Καλειδοσκόπιο, Δεκέμβριος 2024 |
| Επιμέλεια: | Δήμητρα Τουλάτου |
| Σελίδες: | 32 |
| Μέγεθος: | 19 Χ 27 |
| ISBN: | 978-960-471286-1 |
