Ένας γκρινιάρης σκίουρος, της Όλγας Ν. Παπαδογεωργάκη (εικ.: Πατρίτσια-Ευγενία Δεληγιάννη)

Άρχισε το χιόνι, σύντομα θα σκεπάσει το δάσος. Ο σκίουρος φοβάται το χιόνι, του αρέσουν τα χρώματα. «Πρέπει να σφίξω τα δόντια και να βγω έξω. Να μαζέψω βελανίδια για τις κρύες νύχτες που θα ‘ρθουν», μονολόγησε.

Μέσα στην ησυχία του δάσους, ακούστηκε ένα περίεργος θόρυβος. Ήταν ο λαγός που έσκαβε μια τρύπα στο χώμα. Χαιρέτησε τον σκίουρο, αλλά εκείνος δεν είχε όρεξη για συζητήσεις. “Δεν αντέχω  τον θόρυβο που κάνει ο λαγός όταν σκάβει”, γκρίνιαξε. Κι ύστερα… “γεια σου, σκίουρε”, τον χαιρέτησε η αλεπού αλλά τον εκνεύριζε η φωνή της. Κάποια στιγμή, έκλεισε τα μάτια και κοιμήθηκε. Αλλά η κατάσταση συνεχίστηκε. Ένας τρυποκάρυδος, μία κουκουβάγια, κάποιοι ακόμα. Όλοι ενοχλητικοί για τον κακοδιάθετο, γκρινιάρη σκίουρο. Μα επιτέλους, τι θέλει;

Η κακοδιαθεσία θεωρείται πια αναφαίρετο δικαίωμα όλων, συμπεριλαμβανομένων των παιδιών, ως εκ τούτου έχει αρχίσει τα τελευταία χρόνια να τρυπώνει με διάφορους τρόπους σε ιστορίες για παιδιά. Ο σκίουρος είναι ο μίζερος, γκρινιάρης, που όλα του φταίνε και τίποτα δεν θέλει. Κάποια στιγμή όλη αυτή η κακοδιαθεσία κάμπτεται από τη δύναμη της φιλίας, της ανάμνησης και της μοναξιάς που διεγείρεται από αυτήν. Στις δύσκολες μέρες, τις λευκές του χειμώνα, σαν τον Φρέντερικ του Λιό Λιόνι, θα πρέπει να ανατρέξεις σε εκείνα που σε κρατούν όρθιο, που γεμίζουν το πραγματικό κάδρο σου και όχι απλά ένα άλμπουμ με φωτογραφίες.

Ο αφηγηματικός τρόπος της Όλγας Ν. Παπαδογεωργάκη παραπέμπει σε μεγάλο βαθμό σε εκείνο των λαϊκών παραμυθιών, ρέων, ήρεμος, εύληπτος, με ισορροπία σε αφηγηματικά και διαλογικά μέρη, ενώ η εικονογράφηση της εικαστικού Πατρίτσιας-Ευγενίας Δεληγιάννη υπηρετεί ακριβώς αυτή την επιλογή με τη συνολική προσέγγισή της∙ παραμυθένιες μορφές και συνολική ατμόσφαιρα, ήπιες γραμμές, το παραμυθιακό στοιχείο παρόν στο σύνολό του, και εικαστικά.