Ραντεβού με τη βασίλισσα, της Λένας Διβάνη (εικ.: Φίλιππος Αβραμίδης)

“Το παιδί θα τελειώσει το σχολείο, ορκίσου, Λάμπρο μου, του είχε πει εκείνη πριν ξεψυχήσει. Εγώ δεν μπόρεσα να γίνω δασκάλα, που ονειρευόμουνα, αλλά αυτή θα γίνει, ακόμα κι αν χρειαστεί να γυρίσω απ’ τον άλλο κόσμο να τη βοηθήσω”.

Το παιδί είναι η Αμαλία, που βαφτίστηκε έτσι αντί για Λεμονιά, λόγω της άρτι αφιχθείσας το 1836, νεαρής νύφης, του Όθωνα γυναίκα θα γινόταν σε λίγο —17 ετών ήταν— εκ Βαυαρίας πριγκίπισσας. Αυτή που θέλει να γίνει δασκάλα, είναι η μάνα της η Μαριγώ. Ο Λάμπρος είναι ο μπαμπάς της. Και η εποχή της είναι μια από τις πολλές, πρώτα μετεπαναστατικά χρόνια στη νεοσύστατη Ελλάδα, που τα κορίτσια δεν μπορούσαν να πάνε σχολείο, μα ούτε και να πουν τη γνώμη τους, να δουλέψουν, να πάρουν τις αποφάσεις τους μόνα τους. Σπίτι, νοικοκυριό, οικογένεια, η πάγια αποστολή των εκκολαπτόμενων γυναικών. Ειδικά των φτωχών κοριτσιών, με μπαμπά μελισσοκόμο και κηπουρό στους κήπους που άρχισαν να φτιάχνονται με πρωτοβουλίας της βασίλισσας.

Όταν το κορίτσι χάνει τη μητέρα του, η κατάσταση για την ίδια και τα όνειρά της γίνεται ακόμα πιο δύσκολη. Και ακόμα πιο δύσκολη όταν κλέβουν τα μελίσσια του μπαμπά της. Με τέτοια φτώχεια, το να ονειρεύεσαι φοίτηση στο περίφημο Αρσάκειο μοιάζει με όνειρο θερινής νυκτός.

Η συνάντηση της μικρής με τη βασίλισσα Αμαλία θα είναι μια στιγμή συναρπαστική. Και η βασίλισσα, θα την προσκαλέσει στο παλάτι, με εξέλιξη τουλάχιστον αναπάντεχη.

Πρώτο βιβλίο της νέας σειράς Αμαλία και θα ακολουθήσουμε τη νεαρή ηρωίδα στο δικό της ταξίδι που ξεκινά από το 1836, χρονιά έλευσης της πρώτης βασίλισσας της Ελλάδος στην Αθήνα. Η ηρωίδα αυτή έχει σκιαγραφηθεί με αρτιότητα και μεστότητα. Η συγγραφέας κατορθώνει να παίρνει τον αναγνώστη/την αναγνώστρια σε ένα επιδέξια λειτουργημένο ταξίδι στην ελεύθερη Ελλάδα του Όθωνα, φτιάχνοντας ένα τριπλό πορτρέτο: εκείνο της νεαρής βασίλισσας που νεαρή, άτεκνη και κάπως αντισυμβατική, κουβάλησε μαζί της την πνευματική προίκα της καταγωγής της που περιλάμβανε δημιουργία κήπων και χώρων πρασίνου, καλλωπισμό του δημόσιου χώρου και κυρίως πρόσβαση και ευκαιρίες στα κορίτσια για μόρφωση και ανέλιξη∙ εκείνο της μικρής Αμαλίας, κοριτσιού φτωχού, κατατρεγμένου από τη μοίρα και τις δυσκολίες, γεμάτου πείσμα και θέληση για την υπέρβαση∙ και εκείνο μιας εποχής ολόκληρης, όπου φτωχοί άνθρωποι παλεύουν ολημερίς για το ελάχιστο σε τόπο γεμάτο ανομία, δυσλειτουργίες και παθογένειες, κορίτσια που καταστρέφονται ή ονειρεύονται, με την Αμαλία ασφαλώς να συμπυκνώνει το προφίλ χιλιάδων κοριτσιών της εποχής, δίχως επιλογές, παραδομένων στα θέσφατα της μοίρας τους και τις κοινωνικές επιταγές.

Η συγγραφέας ισορροπεί θαυμάσια στη δοκό της απλότητας, του χιούμορ, της ασθματικής γραφής, που δεν κομπιάζει πουθενά, δεν κοντοστέκεται και δεν αναλώνεται σε χαίνοντες εντυπωσιασμούς, δημιουργώντας ένα ιδιαιτέρως εύρυθμο ιστορικό διήγημα για παιδιά δημοτικού στο αναγνωστικό επίκεντρο, το οποίο τα τροφοδοτεί αβίαστα με γνώσεις, ενώνοντας δυο εποχές, το τότε με το σήμερα, και καταδεικνύοντας ότι τα σημερινά αυτονόητα, κερδήθηκαν με πολύ κόπο και μέσα από μια μεγάλη διαδρομή κοινωνικοπολιτικών μεταβολών.

Η προσωπική θέληση, οι ευτυχείς συγκυρίες, η θέση των κοριτσιών και των γυναικών, η τραγικότητα της στείρας γυναίκας που δεν μπορεί να φέρει τον διάδοχο, τα ίχνη της στη σημερινή Αθήνα και τον μεγάλο κήπο της πόλης (βλέπε ουασιγκτόνια, βασίλισσα των φοινίκων) είναι το λογοτεχνικό κέντημα, το οποίο εικονογραφεί ο Φίλιππος Αβραμίδης, με τη ζέση του πράσινου να κυριαρχεί στο εξώφυλλο.